ସାରଳା ମହାଭାରତ

ଶୁଣ ବଇବସୁତ ମନୁ ବଦୟନ୍ତି ଅଗସ୍ତି ଯେ ମୁନି

ସାତବଶଂ ଯାଦବନ୍ତ ରାମକୃଷ୍ଣ ଘେନି ।୧।

ତାଳଧ୍ୱଜ ରଥେ ବିଜୟେ ଦେବ ହଳୀ

ମହା ମତ୍ତଭରେ ଯେ କମ୍ପଇ ମହୀଆଳୀ ।୨।

ସମର୍ଥନ ଲଙ୍ଗଳ ଯେ ବୁଲାଇ ବଳେବର

ନିଚୟେ ରାସାଂଗତ ମୁଂ କରିମି ହସ୍ତିନା ନବର ।୩।

ବଳରାମଂକର କୋପ ଦେଖିଣ ବଦୟନ୍ତି ନାରାୟଣ

ଆମ୍ଭ ବଚନ ଶୁଣିମା ହୋଉ ଆଗହୁଂ କୋପ କିମ୍ପେ ସଂକ୍ରିଷେଣ ।୪।

ନ ଜାଣି ଦ୍ରିଯୋଧନ କୋପ କଲାକ ଅବା

ଶ୍ରୀହସ୍ତେ ଲେଖ ଲେଖି ଆମ୍ଭେ ଦୂତ ବରଗିବା ।୫।

ତାଳପତ୍ର ଗୋଟିୟେ ଆଣି ହରି କରନ୍ତି ଲେଖନ

ଯେଉଂମତେ ପଦ ଆଗ୍ୟାଂ ଦିଲେକ ବଳରାମ ।୬।

ଶ୍ରୀମୁଖ ଲେଖନ

ଜୟ ଜୟ ଶ୍ରୀଅନନ୍ତ ବିଶ୍ୱଭୂତ

ସପତ ବିଶ୍ୱ ଭାରାଭର ବିହିତ ।୭।

ସୁର ସନକାଦି ବନ୍ଦିତ ଯ ଅର୍କ ବିଧୁ ଉଦିତ ।୮।

ତ୍ରିଇଲୋକ୍ୟ ନାଥ । ବଳେ ବଳବନ୍ତା ।

ବିକ୍ରମ ସିଂଘ ମତ୍ତ ।୯।

ରୋହିଣୀ ଗର୍ଭସମ୍ଭୁତ

ଅଶେଷ କୋଟି ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ ଆଧିପତ୍ୟ ।୧୦।

ଶ୍ରୀବିଶ୍ୱ ଯୋଗେଶ୍ୱର

ଶ୍ରୀଅନାଦି ଦେବ ପରଂବ୍ରହ୍ମ ଈଶ୍ୱର ।୧୧।

ଅଂକୁଶ ଧାରଣ ନୀଳାମ୍ୱର

ଚତୁର୍ଦ୍ଦଶ ଭୁବନ ପ୍ରତଗ୍ୟାଂ ପ୍ରଖର ।୧୨।

ବିଶ୍ୱାସୀ ହିତ ସାଧକ

ସମସ୍ତ ଶ୍ରୀଅଙ୍ଗ ଅଳଂକୃତି କାରକ ।୧୩।

ସୁର ମନୁଷ୍ୟ ମର୍ୟ୍ୟାଦା ରକ୍ଷିତ ଅଭିଷେକ ।

ସତ୍ୟ ସାଧକ ।୧୪।

ଉତପତ୍ତି ସ୍ଥିତି ନାଶ କାରକ । ଦୁଷ୍ଟ ଜନ ନାଶକ ।୧୫।

ବିସ୍ତାର ବିଶ୍ରାମ ଗର୍ଭ

ସୁଧା ଗଳିତ ଅଭୟ ଦେବ ।

କୋଟି କନ୍ଦର୍ପ ଲାବଣ୍ୟ ସରୂପ ।୧୬।

ଦୁଷ୍ଟ ଜନ ନାଶନ । ଦେବକୁଳ ରକ୍ଷଣ ।୧୭।

ଅବିବେକୀ ବିହୃଦ ବିବେକ ଦାନ

ସତ୍ତ୍ୱ ରଜ ତମ ତ୍ରିଗୁଣ ନିର୍ବାଣ

ସୂକ୍ଷ୍ମ ବିମଳ ମଣିମୟ ମଣ୍ଡନ ।୧୮।

ସମର୍ଥନ ସଂଧାରଣ । ଉତ୍ତମ ସଉନନ୍ଦ ଭୂଷଣ ।୧୯।

କଦମ୍ୱା ମୋଡ଼ଣ । ଜରାସନ୍ଧମର୍ଦ୍ଦନ ।

ଦୁର୍ବିନ୍ଦ ବାନର ନାଶନ ।୨୦।

ସୂତ ପଉରାଣିକ ବିଧ୍ୱଂସନ ।

ପ୍ରଳମ୍ୱା ଚାରୁଣ ଦର୍ପ ଦଳନ ।୨୧।

କୁବଳୟା ପ୍ରାଣ ହରଣ । ଉଡ଼ଙ୍ଗ ଦେଶ ଭଙ୍ଗାଣ ।୨୨।

କଂସାସୁର ନିସୂଦନ । ଅବନୀ ଭାରା ନିବାରଣ ।୨୩।

ଶାମ୍ଭ ଗଦ ପଦ୍ମନ ମହାଛତ୍ରୀ ପରିବାର ଭୂଷଣ ।୨୪।

ଗୋମନ୍ତ ପର୍ବତ ଗିରି ମଣ୍ଡନ ।

ବୃନ୍ଦାବନ ମୋହନ ।୨୫।

ଅସତ୍ୟ ଧ୍ୱଂସ କାରକ । ତମ ନାଶକ ।୨୬।

ଶ୍ରୀ ନିରଞ୍ଜନ ପାଦେ ନତ ମସ୍ତକ

କୁଞ୍ଜଗଳ ଦେଶ ହସ୍ତିନା କଟକ ।୨୭।

ଦ୍ରିଯୋଧନ ଛାମୁକୁ ଆଗ୍ୟାଂ ଶ୍ରୀମୁଖ

ଶ୍ରୀହସ୍ତ ପ୍ରସାଦ ସନ୍ତକ ।୨୮।

ୟେହା ପଢ଼ି ଦୂତ ବଚନ ଶୁଣି

ଶାମ୍ୱ କୁମର ତୁଲେ ତୋହୋର ଦୁହିତା ଚନ୍ଦ୍ରାବତୀକି ଘେନି ।୨୯।

ବହନ ହୋଇ ତୁ କରିଯିବୁ ଦ୍ରଶନ

ନଇଲେ ନଉଚେତ ଧୁଶାସନ

ଦୁର୍ଜୟ ଦୁର୍ବିନ୍ଦ ଜଦ୍ୟରଥ କର୍ଣ୍ଣ ।୩୦।

ଭୂରିସର୍ବା ବାହ୍ଲିକ ଭୀଷ୍ମ ଦ୍ରୋଣ ଶକୁନି ।

ସେ ୟେଗାର ଅକ୍ଷଉଣୀ ବଳ ଘେନି ।୩୧।

ପଟୋୟାରେ ସାବଧାନେ ଥିବୁ ।

ନୋହିଲେ ତୁ ଆସି ମୋର ତୁଲେ ସମର କରିବୁ ।୩୨।

କେତେ ଗାଢ଼ କେତେ ଯୁଝିବ ।୩୩।

ଦେଖିବାକ ପୁଣ ।

ନ ଜାଣୁ କି ଶାମ୍ୱ କୁମର କାହାର ନନ୍ଦନ ।୩୪।

ମୋହୋର ନାମ ଗୋଟି ଜାଣିଥିବୁ ବଳରେ ବଳରାମ ।୩୫।

ଆହୋ ମାନଗୋବିନ୍ଦ । ତୋହୋର ବାପ ସିନା ଅନ୍ଧ ।୩୬।

ତୋହୋର ଯେବେ ଅଛି ବେନି ଚଚ୍ଛୁ

ମୋହୋର ପୁତ୍ରକୁ କିମ୍ପେ ୟେଡ଼େ କଷ୍ଟ ଦେଉଅଛୁ ।୩୭।

ପୁତ୍ର ଅଭାବେ ତୁ ନାଶ ଯେ ହୋଇଣ

ସମସ୍ତ ଜନ ମରାଇଣ ।୩୮।

ୟେମନ୍ତ କରିବି ।

ହସ୍ତିନା ନବର ଲଙ୍ଗଳ ମୁନରେ ତାଡ଼ିବି ।୩୯।

ସମୁଦ୍ର ଭିତରେ ମେଇଣ ମାଡ଼ିବି ।୪୦।

ତଦ୍ୟପି ମନେ ପ୍ରତେ ନ ଯିବ

ମୁହିଂ ଅଟଇ ବଳେ ବଳଦେବ ।୪୧।

ୟେମନ୍ତ କରି ଯେ ଶ୍ରୀମୁଖ ଲିହି

ମୁଦ ଦିଲେ ଚନ୍ଦନ କର୍ପୂର ମିଶ୍ରିତ କରି ଦେଇ ।୪୨।

ଶ୍ରୀହଳ ସନ୍ତକ କରି ଲେଖ ଦେଇ

ପଠିଆଇବାକୁ ମନୁଷ୍ୟ ଅନୁସରଇ

ଦ୍ରିଯୋଧନକୁ ଦୂତ ବରଗଇ ।୪୩।

ଆହୋ ଚଇତନ ନାରଦ ଆଗେ କହନ୍ତି ଦେବ ହଳୀ

ୟେହିକ୍ଷଣି ଯାଅ ତୁମ୍ଭେ ହସ୍ତିନା ପୁର ଚଳି ।୪୪।

ଶାମ୍ୱଚନ୍ଦ୍ରାବତୀକି ସମର୍ପି ମୋତେ ଯାଉ

ନିଚିନ୍ତ ହୋଇଣ ସେ ହସ୍ତିନା ପୁରେ ଥାଉ ।୪୫।

ନ ଦିଲେ ପୁର ତାର କରିବି ଯମପୁର ।୪୬।

ୟେମନ୍ତ କହିଣ ସେ ଯେ ଲେଖଗୋଟି ଦେଇ

ମାନଗୋବିନ୍ଦକୁ କହ ତୁମ୍ଭେ ସମସ୍ତ ବୁଝାଇ ।୪୭।

ଶୁଣ ହୋ ବଇବସୁତ ମନୁ ବଦନ୍ତି ଅଗସ୍ତି

ନାରଦଂକୁ ଆଗରେ ପଠିଆଇ ଦ୍ୱାରିକାରୁ ବାହାର

ହୋଇଲେ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ହଳପତି ।୪୮।

ଥାଠ ଚଳିବାରୁ ଦେଖି ତ୍ରିଦଶେ ବିଷାଦ

ନାରଦେ ବୋଇଲେ ୟେଥେ ଆସି ପଡ଼ିଲା ପରମାଦ ।୪୯।

ହାଥେ ବ୍ରହ୍ମବୀଣା ଘେନିଣ ତପୋଧନୀ

ହସ୍ତିନା ପୁରେ ଯାଇଂ ମିଳିଲେ ବ୍ରହ୍ମମୁନି ।୫୦।

ସଭାରେ ବସିଣ ଯେ ଥିଲେ ଦ୍ରିଯୋଧନ ଭୀଷ୍ମ ଦ୍ରୋଣେ

ନାରଦଂକୁ ଦେଖି ସର୍ବେ ଉଠିଲେ ତତକ୍ଷଣେ ।୫୧।

ମୁନିଂକର ପାଦେ ସର୍ବେ କଲେ ଦିବ୍ୟ ପୂଜା

ନାରଦ ବୋଇଲେ ତୁ ହୋ ଶୁଣ କୁରୁରାଜା ।୫୨।

ନିଚିନ୍ତ ହୋଇଣ ତୁମ୍ଭେ ଅଛତ ସମସ୍ତ

ବଳରାମଂକର କୋପ ତୋତେ ହୋଇଲା ଅପ୍ରମିତ ।୫୩।

ଛପନ କୋଟି ଯାଦବେ ସାତବଂଶ ଘେନି

ତୋହୋର ଉପରକୁ ବାହିଲେ ରାମକୃଷ୍ଣ ବେନି ।୫୪।

ବାବୁ ରତିଚୋର ବୋଲିଣ ଧଇଲୁ ଯାହାକୁ

ଧର୍ମ ଉଦିତ ହୋଇଲା ତୁ ଯେ ମାଇଲୁ ତାହାକୁ ।୫୫।

ସାଧୁ ସାଧୁ ପାଣ୍ଡବେ ସେ ତୁମ୍ଭର ଜୀବତି

ସେହି ସେ ପଞ୍ଚୁକଟକେ ହୋଇବେ ଆଧିପତି ।୫୬।

କୃଷ୍ଣର ଦୁଲାଳ ସେ ଯେ ଜମ୍ୱୁବତୀର ବଳା

ଶାମ୍ୱ କୁମାର ନାମ ତା କୃଷ୍ଣବର୍ଣ୍ଣ କଳା ।୫୭।

କଉତୁକ ଖେଡ଼ରେ ସେ ହରିଲା ତୋହୋର ଦୁଲଣୀ

ୟେଡ଼େବଡ଼ ଦ୍ୱନ୍ଦ କଲ ତୁମ୍ଭେ ତ ନ ଜାଣି ।୫୮।

ୟେବେ ବଳରାମଂକର କୋପ ଯେ ଦୁଲଭ

କେମନ୍ତ ବୁଦ୍ଧିରେ ୟେବେ ତୋର ବଂଶ ରକ୍ଷା ଯିବ ।୫୯।

ଶ୍ରୀମୁଖ ଗୋଟିୟେ ତୋତେ ଦେଇଅଛଇ ବଳରାମ

ପୁତ୍ର ଦୋହିତାକୁ ଘେନି ଯାଇ ପାଦେ କରିବୁ ପ୍ରମାଣ ।୬୦।

ୟେହା ଶୁଣି କୋପକଲା ମାନଗୋବିନ୍ଦ ଚକ୍ରବ୍ରତୀ

ଆସ୍ତାନ ଉପରୁ ଡେଇଂ ପଡ଼ିଲାକ ଝାଡ଼ି ।୬୧।

ସାଜ ସାଜ ସମଦଣ୍ତ ବୋଲି ଶୁଭିଲା ଉଚ୍ଚେ ବାଣୀ

ଦ୍ୱାରିକା ପୁର ଥାଠ ଆଜ ସବୁ ପକାଇବା ହାଣି ।୬୨।

ୟେବେ ରତିଚୋରର ପକାଅ ରେ ମୁଣ୍ଡ କାଟି

ୟେମନ୍ତେ କୋପେଣ ଆଗ୍ୟାଂ ଦିଲା ରାଜା ଧୃତିରାଷ୍ଟି ।୬୩।

ନାରଦେ ବୋଇଲେ ତୁ ହୋ ଶୁଣ କୁରୁନାଥ

ବଳରାମଂକର କୋପକୁ ତୁ କି ସାମରଥ ।୬୪।

ମାନଗୋବିନ୍ଦ ବୋଇଲା ମୁନି ହେ ଦେଖ ୟେହିକ୍ଷଣି

କେମନ୍ତେ ସାଂଗ୍ରାମଟି କରିବେ ଚକ୍ରପାଣି ।୬୫।

ନିଚୟେ ପ୍ରାଣତ୍ୟାଜ ହୋ କରିବି କାହ୍ନୁ ସଂକ୍ରିଷେଣ

କେ ରକ୍ଷା କରିବ ରତିଚୋରର ମୁଣ୍ଡ ପୁଣ ।୬୬।

ଧୁଶାସନକୁ ବୋଇଲା ଆଣ ଶାମ୍ୱ କୁମରକୁ ଧରି

ଆନ ପ୍ରାୟେ ବୁଝି ମୁହିଂ ଥିଲି ହେଳାକରି ।୬୭।

ୟେ ମୋହୋର ଭୁବନେ ପଶି ଲଗାଇଲା କାଳି

ୟେଡ଼େ ଗରବ ହୋଇଲା ହରିଲା ମୋହୋର ଦୁଲାଳୀ ।୬୮।

ଅଶି ସହସ୍ର ଯୋଦ୍ଧା ସେ ଘେନିଣ କୁମାର ଧୁଶାସନ

ଶାମ୍ୱ କୁମରକୁ ବେଢ଼ିଲେ ବହନ ।୬୯।

ଶାମ୍ୱ କୁମରକୁ ବେଢ଼ନ୍ତେଣ ପାଣ୍ଡବେ ପାଞ୍ଚ ଭାଇ

ଯେ ଯାହାର ଶହସ୍ର ଧରି ଡାକନ୍ତି ତୁହାଇ ।୭୦।

ପଞ୍ଚୁ ପାଣ୍ଡବେ ବେଢ଼ିକରି କରନ୍ତେ ରଣଗୋଳ

ମୁଖରାବ ଶବଦ ଯେ ଶୁଭଇ ଚହଳ ।୭୧।

ପଚ୍ଛିମ ମୁରତି ଯେ ଦ୍ୱାରିକାର ଥାଠ

ପ୍ରବେଶ ହୋଇଲେ ଯାଇ ହସ୍ତିନା ପୁର ନିକଟ ।୭୨।

ଆହୋ ଚଇତନ ନାରଦେ ମିଳିଲେ ଯାଇଂ ରାମକୃଷ୍ଣଂକ ପାଶେ

ବୋଇଲେ ପାଣ୍ଡବ ଦ୍ରିଯୋଧନ ବହୁତ ଅମରିଷେ ।୭୩।

ବଳରାମ ବୋଇଲେ ତୁମ୍ଭେ ଶୁଣ ମଧୁହାରୀ

ବେଗେ ଆସ ବୋଲି କୋପେ ଧାଇଂଲେ ହଳଧାରୀ ।୭୪।

ଶ୍ରୀଭୁଜେ ଶୋଭାବନ ହଳ ମୁଷଳ ଆୟୁଧ

ଦେବାଧିଦେବ ସ୍ୱାମୀ କରିବେ ମହାଯୁଦ୍ଧ ।୭୫।

ବଳରାମଂକ କୋପ ମହାଅନଳ ତେଜ ଜାଣି

ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ କମ୍ପୁଅଛି ରୋଷେଣ ଧରଣୀ ।୭୬।

ପାଣ୍ଡବେ ଯଦ୍ୟପି ହୋ ହୋଇଲେ ଶସ୍ରଧାରୀ

ଭୀଷ୍ମ ଦ୍ରୋଣ ସହିତେ ଆସନ୍ତି ଆଗସରି ।୭୭।

ପଞ୍ଚମର୍ଭୁତ ସଇନି ଘେନି ମାନଗୋବିନ୍ଦ ଚକ୍ରବ୍ରତୀ

ଭୀମ ଅର୍ଜୁନ ତୁଲେ ସେ ସମର ଅପ୍ରମିତି ।୭୮।

ନାରଦ କହିଲେ ଯାଇଂ ଶୁଣ ହୋ ବଳରାମ

ପାଣ୍ଡବଂକର ତୁଲେ କଉରୋବେ ହାଦେ ଅନେକ ସାଂଗ୍ରାମ ।୭୯।

ବଳରାମ ବୋଇଲେ ବାବୁ ଶୁଣ ଚକ୍ରଧାରି

ହଳମୁନେ ତାଡ଼ିବି ମୁଂ ହସ୍ତିନା ନାମେ ପୁରୀ ।୮୦।

ସମୋଦ୍ର ଭିତରେ ଆଣି ପକାଇବି ତାଡ଼ି

ପୁଣ ପୁଣ ପ୍ରତଗ୍ୟାଂ ସେ କରନ୍ତି ହଳଧାରୀ ।୮୧।

ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ କମ୍ପିଲା ବଳରାମଂକର କୋପେ

ଗଳଇ ତ୍ରିପଣ୍ତ ଝାଳ ଅତି ଗରୁତାପେ ।୮୨।

ପବନ ଦେବତା ତେଜ ନୁଆରିଲା ସହି

ତେତିଶ କୋଟି ଦେବେ କମ୍ପିଲେ ସର୍ଗପୁରେ ଥାଇ ।୮୩।

ତ୍ରଇଲୋକ୍ୟ କମ୍ପିଲା ଯେ ବଳରାମଂକର ଶୁଣି ସିଂଘରଡ଼ି

ଗିରି କନ୍ଦରମାନ କି ପଡୁଅଛି ଝଡ଼ି ।୮୪।

ତ୍ରଇଲୋକ୍ୟ ଶଂକିଲା ଦେଖି ବଳରାମଂକର କାୟା

ନିଦାଘ ତେଜ ଜାଣି ବଳରାମଂକର ଛାୟା ।୮୫।

ଧବଳ ବଦନ କ୍ରୋଧେ ଦିଶଇ ଶୋଣିତମୟେ

ବଦନ ଦେଖି ତ୍ରଇଲୋକ୍ୟେ କଲେ ମହାଭୟେ ।୮୬।

ସମର୍ଥନ ଲଙ୍ଗଳ ଯେ ହଳ ମୂଷଳ ପାଣି

କୋପେ ପ୍ରଜ୍ୱଳିତ ରାମ ଯେ ଜୀମୂତ ମେଘ ଜାଣି ।୮୭।

କଉରୋବ ସଇନି ଭୟେ ପଳାଇଲେ ଉଠି

ସରସ୍ୱତୀ ନଦୀ ତୀରେ ହୋଇଲେ ଭେଟାଭେଟି ।୮୮।

ଦେଖିଲେ ଅସମ୍ଭବ କଉରୋବ ସଇନି

ପୂର୍ବ ଦିଗରେ ରହିଲେ ପାଣ୍ଡବେ ଶାମ୍ୱ କୁମରକୁ ଘେନି ।୮୯।

ନାରଦେ କହିଲେ ଶୁଣ ଧୃତିରାଷ୍ଟଂକ ସୁତ

ବଳରାମଂକର କୋପ ହାଦେ ଦେବତାନ୍ତ ଅପ୍ରମିତ ।୯୦।

ହୁତାସନ ତେଜ ପ୍ରାୟେ ହୋଇଛନ୍ତି ହଳପାଣି

ଅଗ୍ନିରେ ପଡ଼ିଲେ ଯେହ୍ନେ ପତଙ୍ଗେ ନ ବ୍ରତନ୍ତି ପୁଣି ।୯୧।

ଶାମ୍ୱ କୁମରକୁ ଘେନି ଯୁଝେଷ୍ଠି ସହିତେ

ରାମକୃଷ୍ଣଂକୁ ଯାଇଂ ଶାନ୍ତି କର ହୋ ସମସ୍ତେ ।୯୨।

ଯୁଝେଷ୍ଠି ମିଳିଲେ ମାନଗୋବିନ୍ଦର ପାଶ

ବାବୁ ରେ ତ୍ରଇଲୋକ୍ୟ କମ୍ପୁଅଛି ବଳରାମଂକ ରଡ଼ିଘୋଷ ।୯୩।

ସପତ ଭୁବନ ଯାକ କାଳନ୍ତେକ କାୟେ

ବଳରାମ ସନ୍ନିଧକୁ କେହି ରହମାନ ନୋହେ ।୯୪।

ବାବୁ ତାହାର ପୁତ୍ର ଦୋହିତାକୁ ଘେନି

ରାମକୃଷ୍ଣଂକର ଚରଣେ କରିବା ଦଇନି ।୯୫।

ଆମ୍ଭନ୍ତ ଦେଖିଣ ସେ କୋପ କରିବେ ଶାନ୍ତି

ଅପାଦ କ୍ଳେଶ ଖଣ୍ଡଣ ହୋଇବ ନୃପତି ।୯୬।

ମଧୁର ବଚନ ଶୁଣି ସେ ହୋଇଲା କୋପ ଅତି

ଯେ ସେ ମଧୁପିଙ୍ଗଳ କର୍କଶ ମାନଚକ୍ରବ୍ରତୀ ।୯୭।

ଧାଆଂରେ ଧୁଶାସନ ଦୁର୍ଜୟେ ଦୁରାକର୍ଣ୍ଣ

ଥାଠରେ ଆଗିଆଣି ହୋଇଲା ରାଜା ଦ୍ରିଯୋଧନ ।୯୮।

ରାଜାର ବଚନେ ଧାଇଂଲେ ଅଠାଣୋଇଂ ଭାଇ

ଭୋଜବଂଶ ଥାଠ ବେଢ଼ିଲେ ବେଗେ ଯାଇଂ ।୯୯।

ଗଦା କୋନ୍ତ ନାରାଜ ଘେନିଣ ଖଡ଼ଗ ଫଳା

ଗୁରୁଜ ଶକତି ଯେ ତେଜ ଅନର୍ଗଳା ।୧୦୦।

ୟେକ ପ୍ରହାର କରନ୍ତେ ଆରେକ ହ୍ୱନ୍ତି ଆଗ

ଅଜାଯୂଥ ଦେଖି ଯେହ୍ନେ ଧାମନ୍ତି ମତ୍ତବ୍ରାଘ ।୧୦୧।

ଦୁର୍ଜୟେ ଧୁଶାସନ ପ୍ରତଗ୍ୟାଂ ଯାର ବୀରଧୂ

ରଣଗୋଳ ଧନ୍ଦୋଳ କେ ତାହାର ନିନ୍ଦୁ ।୧୦୨।

ଗଜେକ ଆରୋହି ଧୁଶାସନ ବୀର ଉଠି

ଉଗ୍ରସେନର ଉପରେ ଗଦା ନେଇ ପିଟି ।୧୦୩।

ଗଦାବର ପଡ଼ନ୍ତେ ଭାଜିଲେ ସଇନି

ମୁଖରାବ ଶବଦ ଶୁଭିଲା ଅନ୍ୟୋଅନ୍ୟି ।୧୦୪।

ମହାଗୋଳ ଉପୁଜିଲା ଓହୋବଳ ଥାଠ

ତିନି ଭୁବନ କମ୍ପିଲା କମ୍ପିଲେ ସମରାଷ୍ଟ୍ର ।୧୦୫।

ଦ୍ରିଯୋଧନ ଦୁଷ୍ଟପଣ ଦେଖିଣ ହଳଧାରୀ

ମହା କୋପେଣ ଦେବ ଆସନ୍ତି ଆଗସରି ।୧୦୬।

ଆଜ ଯେ ହସ୍ତିନା କଟକ ପକାଇବି ତାଡ଼ି

ମରନ୍ତୁ ୟେ କଉରୋବେ ବଡ଼ବାନଳେ ପଡ଼ି ।୧୦୭।

ୟେତେ ବୋଲି ଦେବ ହଳ ମୂଷଳ କରେ ଧରି

ଅନ୍ତରୀକ୍ଷେ ବୁଲାଇଲେ ପବନ ଗତି କରି ।୧୦୮।

ସମର୍ଥନ ଲଙ୍ଗଳ ଦେବ ବୁଲାଇଲେ ଧରି

ମହାବଳବନ୍ତ ଯେହ୍ନେ ବିକ୍ରମ କେଶରୀ ।୧୦୯।

ହଳମୁନେ ପ୍ରହାର କଲେକ ବସୁନ୍ଧରୀ

ମେରୁକୀଳା ଜାଣିଣ ସେ ରହିଲା ଆବୋରି ।୧୧୦।

ଫୁଟିଲା ବସୁନ୍ଧରୀ ମେଦିନୀ କୋଟି କୋଟି

ନୃସିଂଘ ଅବତାର ବଳରାମ ହେଟି ।୧୧୧।

ନରକେଶରୀ ରୂପ ଧରିଲେ ହଳଧାରୀ

ଲଙ୍ଗଳମୁନେ ଉଭାରିଲେ ହସ୍ତିନା ନାମେ ପୁରୀ ।୧୧୨।

ପଞ୍ଚବିଂଶ ଯୋଜନ ହସ୍ତିନା ମହୀସ୍ଥଳୀ

ହଳମୁନେ ବଳରାମେ ଧଇଲେ ତାହା ତୋଳି ।୧୧୩।

କିଞ୍ଚିତ ମାତ୍ରକେ ତାହା ଧଇଲେ ହଳ ଅଗ୍ରେ

ପୃଥିବୀକି ବୁଲାବନ୍ତି ଅନ୍ତରୀକ୍ଷ ମାର୍ଗେ ।୧୧୪।

ଦେଖିଣ ବିଷାଦ ଯେ ହୋଇଲେ ବୃନ୍ଦାଅର୍କେ

ରଖ ରଖ ସ୍ୱାମୀ ବୋଲି ଡାକନ୍ତି ଦେବଲୋକେ ।୧୧୫।

ତିନି ଭୁବନକୁ ଯେ ଲାଗିଲାକ ମହାତ୍ରାସ

କେ ଆଗ ହୋଇବଟି ସ୍ୱାମୀ ସଂକ୍ରଷେଣ ପାଶ ।୧୧୬।

ଯାହାର କୋପିଲେ କମ୍ପଇ ପଦ୍ମଯୋନି

ତ୍ରାସେ ପଳାଇଲେ ଯେ ସୁର ସିଦ୍ଧ ମୁନି ।୧୧୭।

ତ୍ରଇଲୋକ୍ୟ ପୂରିଲା ୟେକା ତେଜ ସଂକ୍ରଷେଣ

ଅନ୍ତରୀଯେ ବୁଲାବନ୍ତି ସେ ହସ୍ତିନା ଭୁବନ ।୧୧୮।

ବ୍ରହ୍ମାଂକର ଛାମୁରେ କହିଲେ ବିହନ୍ତା ପୁରୁଷେ

ସ୍ୱାମୀ ହସ୍ତିନାପୁର ନାଶ ଗଲା

ବଳରାଂକର ରୋଷେ ।୧୧୯।

ଶୁଣି ଦେବବର ବିଜେ ମରୁଳ ବାହାନେ

ବ୍ରହ୍ମଲୋକନ୍ତ ଘେନିଣ ଯେ ବିଜୟେ ଅନ୍ତର୍ଧାନେ ।୧୨୦।

ଦେଖିଲେକ ହଳମୁନେ ଲାଗଇ ଯେହ୍ନେ ମାଟି

ସେହିମତି ଦିଶଇ ଯେ ହସ୍ତିନା ରାଜ୍ୟ ଗୋଟି ।୧୨୧।

ପୃଥିବୀର ମଧ୍ୟେ ଯେ ସାରସ୍ୱତ ଭୁବନ

ଅଦଭୁତେ ଅନମିତେ ହେଉଛି ନାଶପାନ ।୧୨୨।

ତିନି ଭୁବନ ମଧ୍ୟେ ଯେ ହେଉଛି ଉଲୁକାପାତ

ଅଗାଦ ସମୋଦ୍ରେ ଯେହ୍ନେ ଲହଡ଼ି ଉତପାତ ।୧୨୩।

ୟେକା କାୟେ ଘୋଟିଲା ସପତଦୀପା ପୃଥୀ

ଦେଖିଣ ଭୟେ କଲେ ଭୀଷ୍ମ ଦ୍ରୋଣ ସେନାପତି ।୧୨୪।

ହଳ ଅଗ୍ରେ ଥାଇଣ ସମସ୍ତେ ଦ୍ୟନ୍ତି ଡାକ

ଭୋ ଦେବ କାମପାଳ ସ୍ୱାମୀ ହସ୍ତିନା ବାରେ ମାତ୍ର ରଖ ।୧୨୫।

ନ ଶୁଣନ୍ତି କଉରୋବଂକ ବିନୟ ତୁସ୍ତି ବାଣୀ

ଦକ୍ଷିଣାବ୍ରତେକ କରି ବୁଲାନ୍ତି ପବନ ଘାତ ଜାଣି ।୧୨୬।

ଦିଗାମ୍ୱର ପୁରୁଷେ ଯେ ରହିଲେ ଅନ୍ତରୀକ୍ଷେ

ଦେଖନ୍ତି କାମପାଳଂକ ମୂରତି ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷେ ।୧୨୭।

ଅମ୍ୱିକାର ନନ୍ଦନ ଗଳାରେ କୋଠାର ଯେ ଦନ୍ତରେ ତିରଣ ଲଗାଇ

ସଞ୍ଜୟେ ବିଦୁରେ ପ୍ରଣପତ୍ୟ ହୋଇ ଶୋଇ ।୧୨୮।

ଧୁଶାସନ ଦୁର୍ଜୟେ ମୂଳେ ଅନେଶ୍ୱତ ଭାଇ ଘେନି

ମାନଗୋବିନ୍ଦ ରାଜା କରଇ ଅନେକ ଦଇନି ।୧୨୯।

ତୁ ଦେବ ଅନାଦି ଯେ ସଂସାର ପ୍ରସିଦ୍ଧି

ତୁ ଦେବ ପରଂବ୍ରହ୍ମ ସଂସାର ଗୁଣନିଧି ।୧୩୦।

ତୁ ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷେ ନିରଞ୍ଜନ ତୁ ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷେ ନିରାକାର

ମାନବ ମାତ୍ରକେ ତୋତେ କେ କରିବ ଗୋଚର ।୧୩୧।

ଧବଳାଙ୍ଗ ଶରୀର ଶୁଦ୍ଧ ସ୍ଫଟିକମୟେ

ଅନନ୍ତ କୋଟି ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ ଯାହାକୁ ତିଳମନ୍ଦା ପ୍ରାୟେ ।୧୩୨।

କିଞ୍ଚିତ ମାତ୍ରକେ ହସ୍ତିନା ଧଇଲୁ ଦେବ ତୋଳି

ତୁମ୍ଭେ ସେ ବଳଭଦ୍ର ଅତି ବଳେ ବଳୀ ।୧୩୩।

ତୁହି ଦେବ ଜଳ ସ୍ଥଳ ଅନାଦି ଦେବତା

ପାଦ ନଖ କୋଣେ ଯାର ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ କୋଟି ଥିତା ।୧୩୪।

ପୃଥି ନାଭିଖଣ୍ଡ ପାତାଳ ପାଦ ଆକାଶ ଯାର ଶିର

ତୁମ୍ଭର ମହିମା ଦେବ ଦେବନ୍ତ ଅଗୋଚର ।୧୩୫।

ୟେ ସଂସାରସାଗରକୁ ମୁକତି ଗତି ଅର୍ଥେ

ନିଜ କାୟା ଦେଖାଇଲ ସ୍ୱାମୀ କାରଣ ନିମନ୍ତେ ।୧୩୬।

ନମସ୍ତେ ନିରଞ୍ଜନ କାମପାଳ ନିରାକାର

ମହାପ୍ରଳୟ ଦିଶଇ ଯାକୁ ବୁଦୁବୁଦୁ ଆକାର ।୧୩୭।

ସଚଳ ନିଚଳ ଦେବ ନିରାକାର ତୁହି

ଶୂନ୍ୟକୁ ଆକାର ଦେବ ତୋ ତହୁଂ ଆନ ନାହିଂ ।୧୩୮।

ଅନେକ ତୁସ୍ତି ସେ ଯେ କରନ୍ତି ବେଦବ୍ରହ୍ମା

କେ ଆନ କରିବ ଦେବ ତୋହର ମହିଂମା ।୧୩୯।

ବୃଷଭ ବାହାନେ ଦେବ ବିଜୟେ ପଶୁପତି

ନିରାକାର ପୁରୁଷଂକୁ କରନ୍ତି ଶୂନ୍ୟେ ତୁସ୍ତି ।୧୪୦।

ୟେ ସଚରାଚରକୁ ଦେବ ତୁହି ସେ ୟେକ ସ୍ତମ୍ଭ

ସ୍ୱାମୀ ଆଉମାନେ ଚଞ୍ଚଳ ତୁହି ୟେକା ଦମ୍ଭ ।୧୪୧।

ତୁହି ସେ ପୃଥିବୀକି ଯେ କରୁ ୟେକା ଭୋଗ

ତୋହୋର କୋପ କଲେ କି ରହିବ ମଧ୍ୟସର୍ଗ ।୧୪୨।

କେହୁ ବ୍ରହ୍ମା କେହୁ ବିଷ୍ଣୁ କେହୁ ମହେଶ୍ୱର

ଜ୍ୟେଷ୍ଠ ନାମ ଗୋଟି ତୋର ସବୁରି ଉପର ।୧୪୩।

ଅମ୍ୱା କଦମ୍ୱା ଯେ ପ୍ରଳମ୍ୱାସୁର ମାରି

ପୃଥୀର ଭାରାଭର ତୁହି ସେ ଉଦ୍ଧାରି ।୧୪୪।

କାହୁ ଉତପତି ହୋଇଲୁ ନାଥ ତୋତେ ନ ଜାଣନ୍ତି କେହି

ନିରାକାର ପୁରୁଷ ତୁ ତୋର କୁଳ ଗୋତ୍ର ନାହିଂ ।୧୪୫।

ତୁହି ସେ ଆନର କୋପ କରୁ ଦେବ ଶାନ୍ତି

ତୋହୋର କୋପ କଲେ କି ରହିବ ବସୁମତୀ ।୧୪୬।

ତୁ ଦେବ ଦାନବ ଯେ ନର ନାଗ ଲୋକକଇଂ

ସପତ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ ଯାର ରୋମମୂଳେ ରହଇ ।୧୪୭।

ନ ଜାଣି ସଂସାରେ ଦେବ ହେଉଛନ୍ତି ବଣା

ତୋ ତହୁଂ ପୃଥୀକି ଆନେ ନାହିଂଟି ଧାରଣା ।୧୪୮।

ଅନେକ ବିନୋଇ ଯେ ବୋଲନ୍ତି ଦେବଲୋକେ

ଶାନ୍ତି ନୁହଇ ଯେ ରାମ ଶାମ୍ୱ କୁମରର ଶୋକେ ।୧୪୯।

ଆହୋ ଚଇତନ ଦେବଲୋକେ କରନ୍ତେ ଯହୁଂ ତୁସ୍ତି

ଆମ୍ଭେ ରାସାଙ୍ଗତେ ହୋଇଲୁ ତୋହୋର ଅଛି ଯେ ଅପ୍ରୀତି ।୧୫୦।

ପାଣ୍ଡବ ପାଞ୍ଚଭାଇ ତ ତୋହୋରେ ଭଗତି

ତାହାନ୍ତ କେମନ୍ତେ ନାଶ କରିବୁଂ ହଳପତି ।୧୫୧।

ଭୋ କାମପାଳ ଯେ କର ଦେବ ରକ୍ଷା

ଯାବତ କାଳକୁ ଦେବ ରହିଲା ତୋର କକ୍ଷା ।୧୫୨।

ବ୍ରହ୍ମାୟେ ବୋଇଲେ ନାରଦଂକ ମୁଖ ଚାହିଂ

ଯୁଝେଷ୍ଠଇଂକ ଛାମୁରେ କହ ତୁ ବେଗେ ଯାଇଂ ।୧୫୩।

ସେ କିମ୍ପେ ମଉନବ୍ରତ ବଳରାମଂକ କୋପକୁ

ୟେ ପଞ୍ଚୁରାଜ୍ୟ ପ୍ରାପତ ଯେ ହୋଇବ ତାହାଂକୁ ।୧୫୪।

କାଲି ସେ ପଞ୍ଚୁକଟକେ ହୋଇବେ ଆଧିପତି

ତାହାଂକର ଅଟଇନା ସପତଦୀପା ପୃଥୀ ।୧୫୫।

ପିତାମହର ବଚନେ ଚଳନ୍ତି ନାରଦେ

ଯୁଝେଷ୍ଠିଂକ ଅଗ୍ରତେ ପ୍ରବେଶ ହେଲେ ହାଦେ ।୧୫୬।

ଆସନ ତେଜିଣ ଯେ ଉଠିଲେ ପଞ୍ଚୁଭ୍ରାଥେ

ନାରଦଂକ ପୟରେ ଯେ ଦଣ୍ଡ ପ୍ରଳମ୍ୱିତେ ।୧୫୭।

ପାଦ ପଖାଳିଲେ ଦେଇ ପାଦାଅର୍ଘ୍ୟ ଗୋଟିୟେ

ଅନେକ ଦଇନି ସେ କଲେ ଧର୍ମରାୟେ ।୧୫୮।

ନାରଦ ବୋଇଲେ ତୁମ୍ଭେ ଶୁଣ ପଞ୍ଚୁଭାଇ

ହସ୍ତିନା ରାଜ୍ୟ ଯେ ହେଉଅଛି ଜଳଶାହୀ ।୧୫୯।

ବଳରାମ ଦେବ ଯେ ଅଟନ୍ତି କାଳସର୍ପ

ଗରୁଡ଼ ସିନା ହରିପାରିବ ତାହାଂକର ଦର୍ପ ।୧୬୦।

ସେ ରାମ କାଳସର୍ପ ତୁମ୍ଭେ ସେ ଖଗେଶ୍ୱର

ଦେଖି କୋପ ଶାନ୍ତି ଯେ ହୋଇବ ତାହାର ।୧୬୧।

ବାବୁ ତୁମ୍ଭନ୍ତ ଦେଖି ସେ ବଳରାମ କରିବେ କୋପ ଶାନ୍ତି

ନାରଦଂକ ବଚନେ ପାଣ୍ଡବେ ଉଠିଲେ ତଡ଼ତି ।୧୬୨।

ଶାମ୍ୱ ଚନ୍ଦ୍ରାବତୀକି ସଙ୍ଗତରେ ଘେନି

ଦ୍ରିଯୋଧନକୁ ବୋଇଲେ ଚାଲ କରିବା ଦଇନି ।୧୬୩।

କରେ କୁଠାର ଯେ ଦନ୍ତେ ତିରଣ ଘେନି

ଭୀଷ୍ମ ଦ୍ରୋଣ କର୍ଣ୍ଣ ଶଲ୍ୟ ଅଶସ୍ତମା ଶକୁନି ।୧୬୪।

କରପତ୍ର ଯୋଡ଼ି ତୁସ୍ତି କରନ୍ତି ଉପରେ

ଶରଣ ରଖ ସ୍ୱାମୀ ଦେବ ବଳେବରେ ।୧୬୫।

ଶରଣ ଶବଦ ଗୋଟି ଯେ ଶୁଭିଲା ଘୋର ବାଣୀ

ରଖ ରଖକୋପ ଛାଡ଼ ହେ ହଳପାଣି ।୧୬୬।

ପୃଥୀ ନ ସହଇ ଯେ ତୋହୋର କୋପ ଭରା

ୟେହିକ୍ଷଣି ରାସାଙ୍ଗତ ହୋଇବ ବସୁନ୍ଧରା ।୧୬୭।

ୟେ ସଂସାର ସାଗରକୁ ତୁହି ସେ ନଉକା

ସମସ୍ତ ନିଶୋଧନ ତୁହି ସେ କରୁ ୟେକା ।୧୬୮।

ଶ୍ରୀବଳରାମ ବଳରାମ ଘୋଷନ୍ତି ହୃଦପଦ୍ମେ

ଅତିହିଂ ଆକୁଳ ଯେ ହୋଇଲେ ସୁରସିଦ୍ଧେ ।୧୬୯।

ତୁମ୍ଭର କୋପ କଲେ କି ରହିବ ହସ୍ତିନା

ୟେ ସଂସାରକୁ ଧାରଣା ପୁରୁଷ ତୁହି ସିନା ।୧୭୦।

ଶିଖେ ରହିକରି ବହୁତ ତୁସ୍ତି କରି

ଉଦ୍ଧରି ଧର ବଳରାମ ବୋଲି ଛାଡ଼ିଲେ ଦୀର୍ଘ ରଡ଼ି ।୧୭୧।

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ବିଜେକଲେ ବଳରାମଂକ ଅଗ୍ରତେ

ସ୍ୱାମୀ କ୍ଷଣକ ବିଶ୍ରାମ କରିବା ହେଉ ୟେଥେ ।୧୭୨।

ଆକାଶେ ରହି ସ୍ତୁତି କରନ୍ତି ବୃନ୍ଦାଅର୍କେ

ଅନେକ ନିବେଶି କହନ୍ତି ଦେବଲୋକେ ।୧୭୩।

ଅନେକ ବଇକୁଲ୍ୟ ଯେ ହୋଇଲେ ଧୃତିରାଷ୍ଟି

ଶରଣ ରକ୍ଷଣ ନାଥ ତୁମ୍ଭ ନାମ ଗୋଟି ।୧୭୪।

ତୋହୋରେଣ ନାଥ ସେ ବ୍ରତିବେ ସକଳ

ଭଗତବତ୍ସଳ ତୁମ୍ଭେ ଅଟ କାମପାଳ ।୧୭୫।

ମୁହିଂ ନ ଜାଣଇଂ ଦେବ ଶାମ୍ୱ କୁମର ବୋଲି

ସ୍ତିରୀଚୋର ବୋଲି ମୁଂ ଅନେକ ଦୁଃଖ ଦେଲି ।୧୭୬।

ତୁ ଦେବ ମୋହୋର ଯେ ଦୋଷ ଯମା କରିବା

ତୁମର ଚରଣେ ଦେବ ସବୁଂକରି ସେବା ।୧୭୭।

ବଳରାମେ ବୋଇଲେ ବାବୁ ଶୁଣ ବନମାଳୀ

ମୁଂ ଯେ ସତ୍ୟ କରିଅଛି ହସ୍ତିନା ସମୋଦ୍ର ପକାଇବି ବୋଲି ।୧୭୮।

ଗୋବିନ୍ଦେ ବୋଇଲେ ସ୍ୱାମୀ ହସ୍ତିନା ସମୋଦ୍ର ପକାଇଲେ

ପାଣ୍ଡବେ ପାଞ୍ଚେ ଅଛନ୍ତି ଯେ ସୋହୋଦ୍ରାର ତୁଲେ ।୧୭୯।

ଶାମ୍ୱ କୁମର ତୁଲେ ସମସ୍ତେ ଯିବେ ନାଶ

ଗାନ୍ଧାରୀ ପୁଅ ଦୋଷେ କିମ୍ପେ ଆମ୍ଭେ ପୁତ୍ର ହେବ ନାଶ ।୧୮୦।

ନିଜ ଥାନେ ଥୋଅ ହସ୍ତିନାର କିସ ଦୋଷ

ଜଗନ୍ନାଥେ କହିଲେ ବଳରାମଂକର ପାଶ ।୧୮୧।

ରକ୍ଷା କରିବା ଦେବ ହସ୍ତିନା ଭୁବନ

ପାଣ୍ଡବଂକ ନିମନ୍ତେ ରକ୍ଷା ହୋଇବ ଦ୍ରିଯୋଧନ ।୧୮୨।

ଯୁଝେଷ୍ଠି ଭଗତ ବଳରାମଂକ ପାଦ ତଳେ

ଅପାଦ ଖଣ୍ଡନ ଦେବ ଦୁସହର ବେଳେ ।୧୮୩।

ଆମ୍ଭର ସଞ୍ଚିଲା ଦେବ ସିନା ୟେହୁ ବସୁନ୍ଧରୀ

ଆମ୍ଭେ ନାଶ ଯିବା କି ଶତ୍ରୁର ଦୋଷୁଂ କରି ।୧୮୪।

ତାହାର ଦୋଷେ ନାଶଯିବ ସେ ଯୁଗତେ

କୋପ ଶାନ୍ତି କରିବା ଦେବ ସବୁରି ଦେଖନ୍ତେ ।୧୮୫।

ଅନେକ ପ୍ରାର୍ଥନା ଯେ ବିନୟ ଭାବେ ବୋଲି

ବଳରାମଂକ ପାଦତଳେ ଯୁଝେଷ୍ଠି ଶୁତିଲେ ଗଡ଼ଘାଲି ।୧୮୬।

ଭୀମ ଅର୍ଜୁନ ଯେ ନକୁଳ ସହଦେବ

ୟେମାନେ ସମସ୍ତେ ଅନେକ ବିନୟ ଭଗତି ଭାବ ।୧୮୭।

କୃଷ୍ଣ ବୋଇଲେ ସ୍ୱାମୀ ସଂହରିବା କୋପ

ତୁମ୍ଭର କୋପକୁ ୟେ ନୋହନ୍ତି ଅନରୂପ ।୧୮୮।

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣଂକର ବଚନେ ଯୁଝେଷ୍ଠିଂକର କହନ୍ତେ

ଲେଉଟିଲେ କାମପାଳ ନଗ୍ର ବାରୁଣାବନ୍ତେ ।୧୮୯।

ଦେଖିଲେ ସମସ୍ତେହେଂ ହସ୍ତିନା ନଗ୍ର ସ୍ଥାନ

ଅଗାଦ ଗଭୀର ଜାଣି ଦିଶଇ ହସ୍ତିନା ଭୁବନ ।୧୯୦।

ଦେବତାଂକ ବଚନେ କୋପ ଶାନ୍ତି ବଳଦେବ

ପ୍ରବେଶ ହୋଇଲେ ହସ୍ତନା ଭୂମି ଠାବ ।୧୯୧।

ନିଜସ୍ଥାନେ ନେଇ ହସ୍ତିନା ବସାଇଲେ

ସିଂଘଦ୍ୱାରେ ଦେବ ସେ ବକ୍ରଭାବ କଲେ ।୧୯୨-୭୬୦୬।

ଶୁଣ ହୋ ବଇବସୁତ ମନୁ ବଦନ୍ତି ଅଗସ୍ତି

କୋପଶାନ୍ତି ହୋଇଲେ ଦେବ ହଳପତି ।୧।

ଯୁଗେ ଯୁଗେଣ ସେ ରୁହାଇଲେ କଥା

ତହୁଂ ସିଂଘଦ୍ୱାର ବକ୍ର କଲେ ଦେବ ହଳହସ୍ତା ।୨।

ଶୁଣିଲୁଟି କି ମନୁରାଜା ଶାହାସ୍ର ସଙ୍ଗତି

ସିଂଘଦ୍ୱାର ବଂକା କଥା ପୁଛିଲୁ ମୋର କତି ।୩।

ଶାମ୍ୱ କୁମର ସକାଶୁଂ ୟେସନ ପ୍ରସ୍ତାବ

ତୋର ଆଗେ କହିଲୁ ହସ୍ତିନା ସିଂଘଦ୍ୱାର ବକ୍ରଭାବ ।୪।

ଅଗସ୍ତିଂକ ପାଦତଳେ ମନୁ କଲେ ସେବା

କହିବ ମହାମୁନି ମୋତେ ଶାମ୍ୱ ଚନ୍ଦ୍ରାବତୀ ବିଭା ।୫।

ଶୁଣ ହୋ ମନୁରାଜା ବଦନ୍ତି ଅଗସ୍ତି

ୟୁଯେ ପୁଚ୍ଛାକଲୁ ବିଭାର ଯିସ ରୀତି ।୬।

ହସ୍ତିନା ରାଜ୍ୟରେ ଦ୍ରିଯୋଧନ ମହାରାଜା

ସମସ୍ତ ନୃପତି ତାକୁ କରନ୍ତି ପାଦପୂଜା ।୭।

ହସ୍ତିନା ରାଜ୍ୟେ ମାଡ଼ି ବସିଲେ ଯାଦବେ

ଯଦୁବଂଶ ଭୋଜବଂଶ ସକଳ ୟେକଠାବେ ।୮।

ଅନେକ ଭଣ୍ଡାର ଫେଡ଼ି ମାନଚକ୍ରବ୍ରତୀ

ବଳରାମଂକ ପାଦତଳେ ପୂଜା କଲାକ ତଡ଼ତି ।୯।

ତୁ ଦେବ ହୋ ଯୋଗେଶ୍ୱର ପୁରୁଷ ଉତ୍ତମା

ଦଶ ଦୋଷ ଅପ୍ରାଧ କରିବା ମୋର କ୍ଷମା ।୧୦।

ତୁ ଦେବ ବଳଭଦ୍ର ରେବତୀର ପତି

ଅପ୍ରାଧ କ୍ଷମା ମୋର ରେ ହୋ ହଳପତି ।୧୧।

କନ୍ୟାଗୋଟି ଦେଇଣ ମୁଂ ହୋଇଲି ସମର୍ପି

ଅପ୍ରାଧଭଞ୍ଜନ ସ୍ୱାମୀ ମୋତେ ଦୟା କରିବା ଅଦ୍ୟାପି ।୧୨।

ଗୋବିନ୍ଦେ ବୋଇଲେ ହୋ ଛାଡ଼ିଲୁ ସର୍ବ ଦୋଷ

ଅର୍ଜୁନକୁ କୋଳ କଲେ ପ୍ରଭୁ ହୃଷୀକେଶ ।୧୩।

ଯୁଝେଷ୍ଠିଂକି କୋଳକରି ଧଇଲେ ବଳରାମ

ରାଜାଧିରାଜେଶ୍ୱର ହୋଇବୁ ଦେବ ଧର୍ମ ।୧୪।

ୟେ ପଞ୍ଚୁ ରାଜ୍ୟର ତୁ ହୋ ହୋଇବୁ ଚକ୍ରବ୍ରତୀ

ଉଭୟ କୁଳ ମଧ୍ୟେ ରହିବ ତୋହର କୀରତି ।୧୫।

ୟେଥୁ ଅନନ୍ତରେ ଶୁଣ ହୋ ରାଜନ

ବିଷ୍ଣୁର ଚରିତ ଶୁଣି ପାପ କରସି ଦହନ ।୧୬।

ଆହୋ ଚଇତନ ବଳରାମଂକ ଅଗ୍ରତେ କହିଲେ ଅଚ୍ୟୁତେ

ଦ୍ୱାରିକା ଭୁବନକୁ ପେଷିବା ୟେକ ଦୂତେ ।୧୭।

ମହାକ୍ରୋଧ ହୋଇଛନ୍ତି ଦ୍ୱାରିକା ବନିତା

ସନ୍ତାପି ଚିନ୍ତାରେ ହୋଉଥିବେ କ୍ରୋଧ ଅପ୍ରମିତା ।୧୮।

ଶୁଣିଣ ବଳଦେବ ହରଷିତ ମନେ

ସାତୁକୀକି ବୋଇଲେ ଦ୍ୱାରିକାକୁ ଯାଅ ତୁ ବହନେ ।୧୯।

ଶୁଭ ଯୋଗେ ଆସି ଭେଟିଲୁ ପୁତ୍ର ଶ୍ୟାମ

ଆରୋଗ୍ୟ ହୋଇଣ ସେ ହୋଇ ଅଛନ୍ତି କ୍ଷମ ।୨୦।

ଶ୍ରୀମୁଖୁଂ ସଂକେତ ପାଇ ସାତୁକୀ ଚଳିଲା

ଦ୍ୱାରାବତୀ ଭୁବନେ ଯାଇଂ ପ୍ରବେଶ ହୋଇଲା ।୨୧।

ଦ୍ୱାରିକାର ଜନ ସାତୁକୀ ପ୍ରବେଶ ଜାଣି

ପ୍ରବୋଧ ହୋଇଲେ ସମସ୍ତେ ସାତୁକୀ ବଚନ ଶୁଣି ।୨୨।

କୁଶଳ ବାରତା ସମସ୍ତ ଶୁଣିଲେ ଉତ୍ତମ

ଶୁଭ ଯୋଗେ ଭେଟ ପାଇଲେ ପୁତ୍ର ଶାମ ।୨୩।

ଶୁଣ ହୋ ଚଇତନ ହସ୍ତିନାୟେ କଲେ ମଙ୍ଗଳ ବିଧି

ୟେସନେକ ମତେ ପୂର୍ବର ବିଧାନ ପ୍ରସିଦ୍ଧି ।୨୪।

ରତ୍ନବେଦୀ ଉପରେ କଲେକ ଯୁଗଳ ଖମ୍ୱ

ମୁନି ବିପ୍ରଗଣେ ବସି କଲେକ ଆରମ୍ଭ ।୨୫।

ଦେବାଧିଦେବ ରାଜା କୃଷ୍ଣର ନନ୍ଦନ

ବିଭା କରାବନ୍ତି ଯେ ଦେବ ଭଗବାନ ।୨୬।

ଅପକ୍ଷରୀ କିନ୍ନରୀ ଦେବଗଣ ଗନ୍ଦର୍ବେ

ବିଜେ କରିଅଛନ୍ତି ସ୍ୱାମୀ ବଳରାମ ଦେବେ ।୨୭।

ଦିଗପାଳମାନେ ଯେ କରନ୍ତି ଗବନ

ବିଭା ହୋଇବେ ଚାଲ ଦେଖିବା କୃଷ୍ଣର ନନ୍ଦନ ।୨୮।

ଆହୋ ଚଇତନ୍ୟ ଦଇବଗ୍ୟଂ କହିଲେ ଶୁଭଲଗ୍ନ

ବ୍ରାହ୍ମଣେ କହିଲେ ବରଣ ବିଧି ଆଣ ହୋ ବହନ ।୨୯।

ବିଧି ପୂର୍ବମତେ ବିଭାରେ ଯେତେ ଦ୍ରବ୍ୟ ଲାଗଇ

ହାଥ ଯୋଡ଼ଣ ବେଳେ ଲୋଡ଼ିଲେ କାହିଂକି ନପାଇ ।୩୦।

ବିଷ୍ଣୁର ପାଦ ଅର୍ଘ୍ୟ ମଧୁପର୍କ ବିଧି

କଟମ୍ୱା ଆଣ ବୋଲି ବୋଇଲେ ବ୍ୟାସ ତପୋନିଧି ।୩୧।

କନ୍ୟାକୁ ସଂକଳ୍ପ କରାଇଲେ ମହାମୁନି

ସାଂସାରିକ ବେଭାରେ ଯେତେକ ଦ୍ରବ୍ୟ ବିଧି ଘେନି ।୩୨।

ଯୁଝେଷ୍ଠି କହିଲେ ଶୁଣିମା ବେଦବ୍ୟାସେ

ବିଭାର ଯୋଗାଡ଼ମାନ ସମସ୍ତ ଅଭ୍ୟାସେ ।୩୩।

ୟେ ସଂଯୋଗ ପୁଣ ଅଟଇ କେମନ୍ତ

କଟମ୍ୱା ବୋଲି କରି କାହିଂର ସମ୍ଭୂତ ।୩୪।

ତାହାର ନ ଥିଲେ ପୁଣ ନୋହଇ ଯେ ବିଭା

କଟମ୍ୱା କଥା ମୋତେ ବିଶେଷି କହିବା ।୩୫।

ବ୍ୟାସେ କହିଲେ ତୁମ୍ଭେ ଶୁଣ ହୋ ମହାରାୟେ

ଯୁଝେଷ୍ଠି ବୋଇଲେ ୟେ ବଡ଼ାଇ ସନ୍ଦେହ କଥାୟେ ।୩୬।

ମାନଗୋବିନ୍ଦ ବୋଇଲା ୟେ ଜାଣି ତ ନୁଆରି

କଟମ୍ୱା ଆସନ ବୋଲି ସୋମପାଳ ଲତା ଯେ କରି ।୩୭।

ବ୍ୟାସେ ବୋଇଲେ ହୋ ମାନଗୋବିନ୍ଦ ରାଜନେ

କଟମ୍ୱାସୁର କଥା ଶୁଣ ହୋ ଲକ୍ଷେ ରାଜାମାନେ ।୩୮।

ମଧୁ ସଂବତ୍ସର ବୋଲି ୟେକଇ ସତ୍ୟ ଯୁଗେ

କଞ୍ଚନ ବୋଲି ବ୍ରହ୍ମା ବସନ୍ତି ଯଶୋବନ୍ତୀ ନାମେ ସର୍ଗେ ।୩୯।

ୟେ ବ୍ରହ୍ମାର ଭାରିଜା ନାମ ଅଟଇ ସାବିତ୍ରୀ

ତାହାର ଦୁହିତାୟେ ଉପୁଜିଲା ନାମ ସରସ୍ୱତୀ ।୪୦।

ସେ ସରସ୍ୱତୀକି ପଚାରିଲେ କଞ୍ଚନ ନାମେ ବ୍ରହ୍ମା

ତୁ ଆୟି ଧବଳାଙ୍ଗୀ ଗୋ କାହାର ହୋଇବୁ ବାମା ।୪୧।

କାହାକୁ ପ୍ରଦାନ ତୋତେ କରିବା ରେ ବାଳୀ

ଦେବତାଗଣ ମଧ୍ୟେ କେ ତୋ ମନର ହିଆଳି ।୪୨।

ସରସ୍ୱତୀ ବୋଇଲେ ପିତା ହୋ କୃଷ୍ଣ ଅବତାରେ

ସେହି କୃଷ୍ଣ ନିଚୟେ ଅଟଇ ମୋହୋର ବରେ ।୪୩।

ଦୋହିତାର ବଚନ ଶୁଣି ସନ୍ତୋଷ ହେଲେ ବ୍ରହ୍ମା

ମେରୁ ସଭା କରାଇ ବସିଲେ ତହିଂ ମହାତମା ।୪୪।

ନାରଦଂକୁ ଚାହିଂ ବୋଇଲେ କଞ୍ଚନ ନାମେ ବ୍ରହ୍ମା

ସକଳ ଦେବତାନ୍ତ ବରି ଆଣ ହୋ ମହାତମା ।୪୫।

ୟେଥକଇଂ ବରି ଆଣ ସକଳ ଦେବତା

ବାଜଇ ବୀରତୂର ଯେ ଦୁନ୍ଦୁଭି ସଙ୍ଗୀତା ।୪୬।

ପିତାମହ ବଚନେ ନାରଦ ବେଗେ ଗଲେ

ସକଳ ଦେବତାନ୍ତ ଘେନି ସଭାରେ ମିଳିଲେ ।୪୭।

ଇନ୍ଦ୍ର ବିଜେ କଲେ ମେରୁ ସଭାର ମଧ୍ୟେ

ଗିରିରାଜ ବିଜେ କଲେ ପର୍ବତଗଣ ସାଧ୍ୟେ ।୪୮।

ମୃଗ ବାହାନେ ପ୍ରବେଶ ହେଇଲେ ପବନ

ସେହି ଯେ ପ୍ରବେଶ ହେଲେ ମେରୁ ପୃଷ୍ଠ ସ୍ଥାନ ।୪୯।

ମଗର ବାହାନେ ବିଜୟେ ରତ୍ନାକର

ଜଳଚର ସଇନ ତାର ଅଛନ୍ତି ସଙ୍ଗତର ।୫୦।

ଦେବସଭା ମଧ୍ୟରେ ପ୍ରବେଶ ହୋଇଲେ ଆସି

ବଶିଷ୍ଠ ବିଶ୍ୱାମିତ୍ର ବାମଦେବ ଋଷି ।୫୧।

ଶଙ୍ଖପଦ୍ମ ମହାପଦ୍ମ ତକ୍ଷକ ଅନନ୍ତ

ବାସୁକୀ ବିଜେ କଲେ ସଙ୍ଗେ ଘେନି ଅଷ୍ଟକୁଳା ନାଗନ୍ତ ।୫୨।

ମହିଷ ବାହାନେ ବିଜେ କୃତାନ୍ତେକ ଦେବତା

ଗ୍ରହଣମାନେ ତହିଂ ମିଳିଲେ ଅପ୍ରମିତା ।୫୩।

ଯେ ଯାହାର ବାହାନ ଚଢ଼ିଣ ବୃନ୍ଦାଅର୍କେ

ମେରୁ ସଭାରେ ବିଜୟେ ସମସ୍ତ ଦେବଲୋକେ ।୫୪।

ବଇନେତ୍ର ବାହାନେ ବିଜୟେ ଚକ୍ରଧାରୀ

ବିଜୟେ ନାରାୟଣେ ଆସିଣ ମେରୁ ଗିରି ।୫୫।

ସମ୍ଭର୍ବ ଆସ୍ତାନେ ସର୍ବ ଦେବ

ବୃଷଭ ବାହାନେ ବିଜୟେ ସଦାଶିବ ।୫୬।

ଆକାଶରୁ ବିଜେକଲେ ସମସ୍ତ ଦେବଲୋକେ

ବସିଲେ ଦେବତାମାନେ ଯେ ଯାହାର ସୁଖେ ।୫୭।

ଦୋହିତା ଘେନି ବିଜେ କଞ୍ଚନ ନାମେ ବ୍ରହ୍ମା

ମେରୁ ସଭା ମଧ୍ୟରେ ବିଜୟେ ମହାତମା ।୫୮।

କରେ ଅର୍ଘ୍ୟ ଘେନି ଯେ ପାରିଜାତେକ ମାଳି

ବିଷ୍ଣୁର ଛାମୁରେ ବେଦବର ଯାଇଂ ମିଳି ।୫୯।

ମଳୟ ଅଗର ଚନ୍ଦନ ଲେପିଲେ ଲଲାଟେ

କର୍ପୂର କୁଂକୁମ କସ୍ତୁରୀ ଦିଲେ ହରି ହୃଦତଟେ ।୬୦।

କଣ୍ଠେ ଲମ୍ୱାଇଲେ ଅମଳାଣ ମାଳି

ଦେବାଙ୍ଗ ବସନ ମଣ୍ତିଲେ କୃଷ୍ଣର କଟିସ୍ଥଳୀ ।୬୧।

ଦେବ ସଭାକୁ ଚାହିଂଣ ବ୍ରହ୍ମା କହନ୍ତି ଉତ୍ତର

ବିନୋୟୀ ଭାବହୋଇ ଯୋଡ଼ିଣ ବେନି କର ।୬୨।

ସମସ୍ତ ଦେବତାୟେ ମୋତେ ଆଗ୍ୟାଂ ଦେବା

ୟେ ମୋର କଥାକୁ ଅବଧାନ କରିବା ।୬୩।

ମୋହୋର ଦୋହିତା ନାମଗୋଟି ଅଟଇ ସରସ୍ୱତୀ

କୃଷ୍ଣଂକୁ ପ୍ରଦାନ କରିବଇଂ ମୋହୋର ଦୋହିତୀ ।୬୪।

ତହିଂର ନିମନ୍ତେ ମୁଂ କଲଇ ବରଣ

ପ୍ରସନ୍ନେ ଆଗ୍ୟାଂ ମୋତେ ଦେବା ଦେବଗଣ ।୬୫।

ଦେବେ ବୋଇଲେ ଯେମନ୍ତ ଆଗ୍ୟାଂ ତୋର ପିତା

ପୁରୁଷଂକ ଉତ୍ତମ ତୁ ବିହନ୍ତା ବିଧାତା ।୬୬।

ତୁ ଯେବେ ପ୍ରଦାନ ହୋ କରିବୁ କୁମାରୀ

ଯେହ୍ନେ ତୋହୋର ଆଗ୍ୟାଂ ବଞ୍ଚିତ କେ ପାରି ।୬୭।

କନ୍ୟାକୁ ବେଶ ବେଶନ କରାଇ ବିଧାତା

କୃଷ୍ଣର ଛାମୁରେ ନେଇ ବସାଇଲେ ଦୋହିତା ।୬୮।

ବିଭାର ବିଧାନ ଯେ କରନ୍ତି ବେଦବର

ବରବେଶ ହୋଇ କୃଷ୍ଣ ବସିଲେ ବେଦିର ଉପର ।୬୯।

ବିଭା ଚହଳେ ଯେ ଶୁଭିଲା ବେଦ ବାଣୀ

ମେରୁ ଥାନେ ଥାଇ ତାହା କଟମ୍ୱାସୁର ଶୁଣି ।୭୦।

କୋକ ଦେଶ ବୋଲି ଶାମଦୀର୍ଘ ନାମେ ପୁର

ତହିଂର ରାଜ୍ୟ କରଇ କଟମ୍ୱା ଅସୁର ।୭୧।

ଦେବ ସ୍ତିରୀୟେ କଲେ ହୁଳହୁଳି ବାଣୀ

ବନ ଗହନ ପୂରିଲା ଶବଦର ଧୁନି ।୭୨।

ମନ୍ତ୍ରୀକି ଚାହିଂଣ ଯେ ପଚାରିଲା କଟମ୍ୱା

କିସ ଶବଦ ଗୋଟିୟୟେ ଶୁଭିଲା ରେ ବାବା ।୭୩।

ମନ୍ତ୍ରୀ ବୋଇଲା ଶୁଣ ହୋ ଦାନବ ଶିରୋମଣି

ମେରୁ ପୃଷ୍ଠରେ ଶୁଭିଲା ହୁଳହୁଳି ଧୁନି ।୭୪।

କଞ୍ଚନ ନାମେଣ ବ୍ରହ୍ମାର ଦୁହିତା ସରସ୍ୱତୀ

ନାରାୟଣଂକୁ ପ୍ରଦାନ କରଇ ବେଦପତି ।୭୫।

ତହୁଂ ସେ ଶୁଭିଲାକ ହୁଳହୁଳି ବାଣୀ

ୟେସନେକ କଥାକୁ ବିଚାର କରତୁ ଦତ୍ୟମଣି ।୭୬।

ବୋଇଲୁ କେମନ୍ତ ସେ ଯେ ତାହାଂକର କଥା

ଆଜି ସେ ମାରିବି ମୁଂହି ସମସ୍ତ ଦେବତା ।୭୭।

କହୁଂ କହୁଂ କୋପିତ ହୋଇଲା ଦନୁଜ

ଶହସ୍ର ଘେନି ଆପଣେ ହୋଇଲାକ ସଜ ।୭୮।

ଆରେ ଆେ ବୋଲି ଦିଲା ଗରୁ ଡାକ

ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ ପୂରିଲା ସେ କଉଣୋପର ହାକ ।୭୯।

ତୁଲେ ନାହିଂ ତାର ରଥ ଗଜ ସଇନି

ଲୁହାର ଲହଡ଼ି ୟେକ କରେ ଅଛି ଘେନି ।୮୦।

ଶରୀର ବିରାଜଇ ମନ୍ଦର ଗିରି ପ୍ରାୟେ

ତିମ୍ୱୁରୁ ଗୋଟାୟେ ସେ ଦନୁଜ ବଜାୟେ ।୮୧।

ମେରୁ ଆସ୍ତାନକୁ ଆସଇ ଖର କରି

ଗରୁ ଡାକ ଶୁଣି ଦେବତାୟେ ଡରି ।୮୨।

ଆକାଶେ ଲାଗିଅଛି ଅସୁର ବର୍ଣ୍ଣ ଚିହ୍ନ

ଦେଖିଣ ତ୍ରାସିଲେ ସକଳ ଦେବଗଣ ।୮୩।

ଶୂନ୍ୟେଣ ଶୁଭିଲା ଯେ ଅସୁର ଶବଦ ଗରୁ ଡାକ

ଆସ୍ତାନୁଂ ଉଠିଲେ ଯେ ସକଳ ବୃନ୍ଦାଅର୍କ ।୮୪।

ସଭାରୁ ଉଠି ବୋଇଲେ ନାରଦ ବ୍ରହ୍ମଚାରୀ

ଅନମିତେ ପଡ଼ିଲା ହୋ କଟମ୍ୱାସୁର ଧାଡ଼ି ।୮୫।

ସମସ୍ତ ଦେବତାନ୍ତ ଲାଗିଲା ମହାଭୟେ

ବିଷ୍ଣୁଂ ଆଗ୍ୟାଂ ଦିଲେ ରହ ରହ ଦେବତାୟେ ।୮୬।

ମୋହର ଥାଆନ୍ତେ ତୁମ୍ଭର କାହାକଇ ଭୀତି

ଆଜ ୟେହାକୁ ମୁଂ ମାରିବି ନିପାତି ।୮୭।

ମୁହିଂ ନ ଜାଣଇଂ ୟେଥି ୟେଡେ ବଡ ଦତ୍ୟ ଅଛି

ପାତାଳଗାମୀ ମୁହିଂ ତୁମ୍ଭେ ମୋତେ କିମ୍ପାଇ ନ ପୁଚ୍ଛି ।୮୮।

କରପତ୍ର ଯୋଡ଼ି ତହୁଂ କହଇ ବସୁନ୍ଦରା

ସହି ନୁଆରଇ ଦେବ କଟମ୍ୱାସୁର ଭାରା ।୮୯।

ଆଣ୍ଟ କରି ପକାନ୍ତେ ଚରଣ ରୁଧିର ବହଇ ମୋର ମୁଖେ

କାହାର ଆଗରେ କହିବି ମୋହୋର ଯେତେ ମନ ଦୁଖେ ।୯୦।

ୟେମନ୍ତ ବିଚାରିନ୍ତେ କଟମ୍ୱାସୁର ବେଗେ

ଯାଇଂଣ ପ୍ରବେଶ ହୋଇଲା ମେରୁ ସର୍ଗ ଲାଗେ ।୯୧।

ରେ ରେ କାର କରିଣ ଅସୁର ଡାକ ଦେଇ

ବ୍ୟାଘ୍ର ପିଠିରେ ବସି ସେ ଗଦାବର ବୁଲାଇ ।୯୨।

ଦାନବର କୋପ ଦେଖିଣ ବିଶ୍ୱେଶ୍ୱର

ବୋଇଲେ ସଭାକୁ ନ ଉଠି ରେ ଅସୁର ରହିଥାଅ ସେହିଠାର ।୯୩।

ୟେହା ଶୁଣି କୋପେ ଅସୁର କରଇ ପହିଜ

ଅଧରେ ଜନ୍ତ ଚାପଇ ବଳିଷ୍ଠ ଦନୁଜ ।୯୪।

ଲୁହାର ଲଉଡ଼ିୟେ କୋପଭରେ ବୁଲାଇ

ଈଶ୍ୱରଂକ ଉପରେ ପ୍ରହାର କଲା ନେଇ ।୯୫।

ଶହସ୍ର ପଡ଼ନ୍ତେ ଦେଖିଲେ ଶଂକର

ରହ ରହ ବୋଲି ଅସୁରକୁ ପାଡ଼ିଲେ ବାମକର ।୯୬।

ଈଶ୍ୱରେ ଲେଉଟି କରେ ଶୂଳ ଧରି

ପୁଣି ଧାଇଂଲା ଦଇତ ବାହାନାଦ କରି ।୯୭।

ଶ୍ରୀକରେ ଶୂଳ ଘେନିଣ ଦେବ ଯେ କାପାଳୀ

ଅସୁର ଉପରେ ନେଇ କୋପେଣ ପଡ଼ିତାଳି ।୯୮।

ଶୂଳ ପଡ଼ନ୍ତେ ଦାନବ ପାତିଲା ବାମ ହାଥ

ଈଶ୍ୱରଂକ ହାଥରୁ ଉଛୁଡ଼ି ଘେନିଲା ଦୁରାପାତ ।୯୯।

ସେହି ଶୂଳ ଘେନି ବୁଲାଇଣ ପିଟି

ବକ୍ଷସ୍ଥଳେ ବାଜନ୍ତେଣ ଢଳି ପଡ଼ିଲେ ଧୂର୍ଜଟି ।୧୦୦।

ପୁଣି ଦଇତ ୟେକ ଶକତି ବୁଲାଇ କୋପ କଲା

ଲଲାଟରେ ଈଶ୍ୱରଂକର ଘେନିଣ ପିଟିଲା ।୧୦୧।

ଘାୟେଣ ଈଶ୍ୱର ହୋଇଲେ ଯହୁଂ ମୂର୍ଚ୍ଛା

ପ୍ରତଗ୍ୟାଂ କରି ଦାନବ ବୋଲଇ ତୋତେ କେ କରିବ ରକ୍ଷା ।୧୦୨।

ଦୀର୍ଘ ରଡ଼ି ଛାଡ଼ଇ ସଭାକୁ ଉଠନ୍ତେ ଦନୁଜ

ବଜ୍ରେକ ପ୍ରହାର କଲେ କୋପେ ଦେବରାଜ ।୧୦୩।

ସହସ୍ରଧାରା ଶକତି ପଡ଼ନ୍ତେଣ ଦନୁଜର ଗାତ୍ରେ

ପବନହୁଂ ଖର କରି ଦତ୍ୟ ଧଇଲା ବାମ ହାଥେ ।୧୦୪।

ବାମ ପାଦ ନେଇ ଇନ୍ଦ୍ର ଉପରେ ପ୍ରହାରି

ତାହାର ଶକତି ଘେନି ତାହାକଇଂ ମାରି ।୧୦୫।

ଅସୁର ପ୍ରହାରେ ଅଚେତ ହେଲେ ସୁରପତି

ଭୁଜ ଧରି ଇନ୍ଦ୍ରକୁ ଫିଙ୍ଗିଦିଲା ଅସୁର ତତକ୍ଷଣାନ୍ତି ।୧୦୬।

ଅସାଷ୍ଟମ ହୋଇ ପଡ଼ିଲେ ମେରୁ ତଳେ

ମୋହଗତ ହୋଇଣ ତହିଂ ପଡ଼ିଲେ ଆଖଣ୍ଡଳେ ।୧୦୭।

ଇନ୍ଦ୍ରର ଅସାଷ୍ଟମ ଦେଖଇଣ କୁବେର

ରତ୍ନାବଳୀ ଗଦା ଘେନି ହୋଇଲେ ବାହାର ।୧୦୮।

କୁବେରକୁ ଦେଖି ମାଇଲା ବଜ୍ର ମୁଥେ

ୟେକା ପ୍ରହାରକେ କୁବେର ପଡ଼ିଲା ଅଚେତେ ।୧୦୯।

କୁବେରକଇଂ ଅଚେତ ଦେଖିଣ ଅସୁର ମହାରାଗୀ

କେଶ ଧରି ତାହାକୁ ଅନ୍ତରୀକ୍ଷେ ଦିଲାକ ସେହୁ ଫିଙ୍ଗି ।୧୧୦।

କୁବେର ପଡ଼ିଲା ଯାଇଂ ମେରୁର ମେଖଳେ

ତ୍ରାସେଣ ପଳାଇଲେ ତହୁଂ ସକଳ ଦିଗପାଳେ ।୧୧୧।

ଅମରସଭାରେ ବିଜେ ଅସୁର ମହାବୀରା

ପୃଥୀ ଦେବୀ ନ ସହଇ ପାଦର ଗରୁ ଭାରା ।୧୧୨।

କଞ୍ଚନ ବ୍ରହ୍ମାର କୋଳେ ବିଜୟେ କରିଅଛନ୍ତି ସରସ୍ୱତୀ

ନାରାୟଣେ ଅହିଗ୍ୟେଂ ବିଜୟେ କରି ଯାଇଅଛନ୍ତି ।୧୧୩।

ପୂର୍ବଦିଗେ ଅଛି ନାରାୟଣଂକ ପଦ୍ମପାଦୁକା

ଧ୍ୟାନ କଲେ ବ୍ରହ୍ମା ଯେ ନାରାୟଣ ଦିଲେ ଦେଖା ।୧୧୪।

ଆହାନିକ ସାରି ଆସନ୍ତି ପୁଷ୍ୟେକେ ବିଜେ କରି

ବ୍ରହ୍ମାର ଛାମୁକୁ ବିଜେ କରୁଛନ୍ତି ଦେବ ଦଇତାରି ।୧୧୫।

ଶୁଣ ହୋ ବଇବସୁତ ମନୁ ବଦନ୍ତି ଅଗସ୍ତି

ଯେବଣ କୃତ୍ୟ କଲା ଦାନବ ଦୃଷ୍ଟିମତି ।୧୧୬।

ବ୍ରହ୍ମାଂକର ଛାମୁରେ ମିଳିଲା ଅନେକ ଭ୍ରଚ୍ଛନା ବୋଲି

ରାଗେଣ ପିତାମହଂକୁ ପକାଇ ଦିଲା ପେଲି ।୧୧୭।

ଅସୁର ବିଘାତେ ପିତା ଉତ୍ତାନଶାୟୀ ହୋଇ

ମୋହେ ପଡ଼ି ପିତା ଡାକନ୍ତି ହେ କୃଷ୍ଣ କର ତ୍ରାହି ତ୍ରାହି ।୧୧୮।

କଟମ୍ୱା ଅସୁର ବୋଲଇ ତୋର ୟେଡ଼େକ ଭରସା

ବାଳକାଳହୁଂ ୟେ କନ୍ୟାକୁ ମୁଂ କରିଅଛି ଆଶା ।୧୧୯।

ମୋତେ ଛାଡ଼ିକରି କୃଷ୍ଣଂକୁ କଲୁ ବିଭା

କାହିଂଅଛି ରଖୁ ୟେବେ ଆସି ଦେଖଇବା ବାସୁଦେବା ।୧୨୦।

ୟେହିକ୍ଷଣି ମୁଣ୍ଡ ତୋର ପକାଇବି ମୋଡ଼ି

ଅନେକ କାଳର ବୃଦ୍ଧ ତୁ ଅନେକ ସର୍ଜନା କରି ।୧୨୧।

ୟେତେ ବୋଲି କୋଳୁଂ କନ୍ୟା ଘେନିଲା ସରସ୍ୱତୀ

କାଖେ ବସାଇ କନ୍ୟା ଦତ୍ୟ ହୋଇଲା ଶୂନ୍ୟଗତି ।୧୨୨।

ପ୍ରତଗ୍ୟାଂ କରିଣ ଯେ ଆସଇ କଉଣୋପ

ଲେଉଟି ଆସନ୍ତେ କୃଷ୍ଣ ଭେଟିଲେ ଶାକଲ୍ୟ ଦ୍ୱୀପ ।୧୨୩।

ସରସ୍ୱତୀ ଡାକଦିଲେ ହୋ କୃଷ୍ଣ ମୁଂ ତୋହୋର ଭାରିଯା

ମୋତେ କଟମ୍ୱା ଅସୁର ବଳେ ନେଉଛି ହୋ ଦେବରାଜା ।୧୨୪।

ନାରଦେ ବୋଇଲେ ହୋ ଶୁଣିମା ଶିରୀବଚ୍ଛି

ସେ ତୋହୋର ପତ୍ନୀ ତାହାକୁ ଦାନବ ନେଉଅଛି ।୧୨୫।

ଶୁଣି କୋପାନଳ ଦେବ ଚକ୍ରପାଣି

ଅସୁରକୁ ଆଗକରି ଓଗାଳିଲେ ତତକ୍ଷଣି ।୧୨୬।

କଉମୋଦୀ ଗଦା ଧରିଣ ଚକ୍ରଧର

ଅସୁର ଉପରକୁ ମୁଠିକରି ମାଇଲେକ ଖର ।୧୨୭।

କଟମ୍ୱା ଅସୁର ବୋଲଇ ତୁ ଦେବ ଦଇତାରି

ଅସୁର ବଳ ନିସୂଦନ ତୁ ଦେବ ଦାନବ ଅନ୍ତକାରୀ ।୧୨୮।

ଆଜ ପଡ଼ିଲୁ ତୁ ମୋହୋର ଛାମୁରେ ତୋର ଯିବାକୁ ବାଟ ନାହିଂ

ଯତନେ ଯାହାକୁ ଲୋଡୁଥିଲି ଦେଖିଲି ତାହାକୁ ମୁହିଂ ।୧୨୯।

ୟେତେକ ବୋଲି ଦାନବ ପବନୁଂ ଖର ବେଗେ

ବଜ୍ର ମୁଦୁଗର ପ୍ରହାର କଲା ଅଙ୍ଗେ ।୧୩୦।

କଉମୋଦକୀ ଗଦା କରେ ବୁଲାଇ ଦେବ ହରି

କଟମ୍ୱାସୁର ଉପରେ ପ୍ରହାର ସେ କରି ।୧୩୧।

ଦେଖିଣ ଦାନବ ତହିଂ ପାତିଲା ବାମ ହାଥ

କୃଷ୍ଣର କରୁ ଗଦା ଘେନିଗଲା ସେ ତୁରିତ ।୧୩୨।

ସେହି ଗଦା ଘଏନି ତହୁଂ ଲେଉଟାଇ ପିଟି

ବାମ ଅଙ୍ଗ ପାଡିଣ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ତାହା ମେଣ୍ଟି ।୧୩୩।

ଦାନବ ହାଥରୁ ଗଦା ଛଡ଼ାଇ ଅଚ୍ୟୁତ

ପୁଣ ଅସୁର ଉପରେ କଲେ ଗଦାଘାତ ।୧୩୪।

ତଦ୍ୟାପି ନ ତୁଟିଲା ଦାନବର କାୟେ

ଦେଖିଣ ବିସ୍ମୟେ ସ୍ୱାମୀ ହୋଇଲେ ଦେବରାୟେ ।୧୩୩।

ଅସୁର ତୁଲେ ଦେବ ଅନେକ ସାଂଗ୍ରାମ

ବିମୁଖ ହୋଇଲେ ପୁରୁଷଂକର ଉତ୍ତମ ।୧୩୬।

ମହାତେଜେ ଉପୁଜିଲା ଦେବ ବିଶ୍ୱରୂପ

ଦୁଇଭୁଜେ ଧଇଲେ ସେ ଦୁର୍ଭାର କଉଣୋପ ।୧୩୭।

ବିଂଝଗିରି ପର୍ବତେ ଦେବ କଚାଡ଼ିଲେତୋଳି

ଦଇତ ଅଙ୍ଗ ପଡ଼ି ପର୍ବତ ହୋଇଲାକ ଧୂଳି ।୧୩୮।

ଦେଖିଣ ଭଗବାନ ହୋଇଲେ ଆଶ୍ରିଯ

ପ୍ରଶଂସା କରନ୍ତି ଧନ୍ୟ ଧନ୍ୟ ରେ ଦନୁଜ ।୧୩୯।

ନାହିଂ ଦେଖିଲା ଦାନବ ୟେଡ଼େକ ପରଚଣ୍ଡା

ୟେହାର ଦେହ ଲାଗି ବିଂଝଗିରି ହୋଇଲା ମସିଗୁଣ୍ଡା ।୧୪୦।

ପୁଣି ଦୁଇ ପାଦ ଧରି ବୁଲାଇ ଅନ୍ତରୀକ୍ଷେ

ଲୋହଗିରି ପର୍ବତେ କଚାଡ଼ିଲେ ପ୍ରତକ୍ଷେ ।୧୪୧।

କି ଜାଣି ଅସୁର ଦେହ ଅଭେଦ ବଜ୍ରସେହ୍ନା

ଲୋହଗିରି ଉପରେ ପଡ଼ନ୍ତେ ହୋଇଲାକ ଚୂନା ।୧୪୨।

କୃଷ୍ଣ ପ୍ରଶସାଂ କରନ୍ତି ଦାନବ ସାଧୁ ସାଧୁ

ଦତ୍ୟ କୁଳେ ଜନମ ହୋଇ କେ ଅବା ତୋତେ ନିନ୍ଦୁ ।୧୪୩।

ୟେହେନେକ ପ୍ରଶଂସା କରନ୍ତି ଚକ୍ରଧର

ଅସୁର କୁଳେ ଜାତ ତୋର ମହିମା ଅଗୋଚର ।୧୪୪।

ଛାଡ଼ିବି ଦାନବକୁ ହୋଉ ୟେ ତ୍ରିଜୀବୀ

ଦେବତାମାନେ ପଛେ ନଥାନ୍ତୁ ସର୍ଗ ଭୁବି ।୧୪୫।

କୃଷ୍ଣ ଯହୁଂ ବିଚାରିଲେ ଅସୁର ଛାଡ଼ିବାକୁ

ମହାଭୟେ ଲାଗିଲା ସେ ଦେବତାମାନଙ୍କୁ ।୧୪୬।

ସ୍ୱାମୀ ଦେବତା ବ୍ରହ୍ମଣ ଋଷି ନାଶି ୟେ ହୋଇଲା ପୃଥୀକି ମହାଭାରା

ତୋର ଛାଡ଼ନ୍ତେ ୟେ ହୋଇବ ଅମରା ।୧୪୭।

କୃଷ୍ଣ ବୋଇଲେ ୟେ ନ ମରଇ ମୋହୋର ହାଥେ

ବ୍ରହ୍ମାଂକୁ ବୋଇଲେ ୟେ ମରିବ କେମନ୍ତେ ।୧୪୮।

ପିତାମହ ବୋଇଲେ ଶୁଣ ଦେବାଧିଦେବ ରାଜା

ମୋତେ ଭଗତି ହୋଇ ୟେ ବହୁତ କଲା ପୂଜା ।୧୪୯।

ନିରାଶ ହୋଇ ଯେହୁଂ ସେବା କଲା ମୋତେ

ମହାକଷ୍ଟେ ବସିଲା ମନୁୟେ ପରିଯନ୍ତେ ।୧୫୦।

ମୁହିଂ ବୋଇଲି ବର ମାଗ ରେ ଦାନବା

ସେ ବୋଇଲା ତୁମ୍ଭର ସମାନେ ମୋର ଆୟୁଷ ହୋଇବା ।୧୫୧।

ଯେତେକାଳ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତେ ତୁମ୍ଭେ ହୋଇବ ତ୍ରିଜୀବୀ

ମୁହିଂ ତେତେକାଳ ପରିଯନ୍ତେ ଥିବି ।୧୫୨।

ୟେସନେକ ବର ମୋତେ ମାଗିଅଛି ପୂର୍ବ

ଭଲେ ବୋଇଲି ମୋହୋର ଆୟୁଷ ହେଉ ରେ ଦାନବ ।୧୫୩।

ପିତାମହ ମୁଖୁଂ ୟେସନେକ ବାଣୀ ଶୁଣି

ଅସୁରକୁ ଭଜିଲେ ଦେବ ଚକ୍ରପାଣି ।୧୫୪।

ନାରାୟଣ ବୋଇଲେ ୟେ ବ୍ରହ୍ମାର ଅଟେ ବଳା

ସରସ୍ୱତୀଂକର ଭାଇ ଆମ୍ଭର ହୋଇଲାକ ଶଳା।୧୫୫।

ବ୍ରହ୍ମାଂକୁ ବୋଇଲେ ୟେ କଟମ୍ବାସୁର ଥାଉ

ତୁମ୍ଭର ବର ପାଇଛି ନାଶ ୟେ ନ ଯାଉ ।୧୫୬।

ତୁମ୍ଭେ ମାଡ଼ି ବସିବ ୟେହାର ବକ୍ଷସ୍ଥଳେ

ବ୍ରହ୍ମାଂକୁ ଆଗ୍ୟାଂ ଦେଇ କନ୍ୟା ଘେନି କୃଷ୍ଣ ବିଜେ କଲେ।୧୫୭।

ବ୍ରହ୍ମା ମାଡ଼ିବସିଲେ କଟମ୍ବାସୁର ଉପରେ

ତେଣୁକରି କଟମ୍ବା ବୋଲି ବିଦିତ ତିନି ପୁରେ।୧୫୮।

ବେଦବ୍ୟାସେ ବୋଇଲେ ଶୁଣ ହୋ ରାଜାମାନେ

ସେ ଦିନୁ କଟମ୍ବା ଆସନଟି ବିଭାର ବିଧାନେ ।୧୫୯।

ବ୍ରହ୍ମାର ବଚନ ରକ୍ଷା କଲେକ ମୁରାରି

କନ୍ୟାକୁ ପ୍ରଦାନ କଲେ ଚତୁର୍ମୁଖଧାରୀ ।୧୬୦।

ସରସ୍ୱତୀଂକି ବିଭା ହୋଇଲେ ନାରାୟଣ

ସନ୍ନିଧେ ମିଳିଲେ ଆସି ସକଳ ଦେବଗଣ ।୧୬୧।

ଅସୁର ଶରଘାତେ ସେ ହୋଇଥିଲେ ମୂର୍ଚ୍ଛା

ମୋହତେଜି ଉଠିଲେ ସର୍ବେ ଯେ ଯାହାର ଇଚ୍ଛା।୧୬୨।

ସରସ୍ୱତୀଂକି ବିଭା କଲେ ଅମୃତ ଯୋଗ ବେଳେ

ଦୋହିତା ଘେନି ବସିଲେ ବ୍ରହ୍ମା କଟମ୍ବା ବକ୍ଷସ୍ଥଳେ।୧୬୩।

ନିରାକୁଳ ଗୋତ୍ରୀ ଦେବ ଯେ ଅନନ୍ତ

ଜଳଧର ଗୋତ୍ର ଯେ ବ୍ରହ୍ମା ଦଇବତ।୧୬୪।

ଓହୋକୁଳ ଗୋତ୍ର ଯେ ଉଚ୍ଚାରି ଦେବ ଦେବା

ଶୁଭ ଯୋଗେ ନାରାୟଣ ସରସ୍ୱତୀଂକି ହୋଇଲେକ ବିଭା।୧୬୫।

ସରସ୍ୱତୀଂକି ଘେନିଣ ଦେବ ବନମାଳୀ

ବଇକୁଣ୍ଠ ଭୁବନକୁ ନାରାୟଣେ ଗଲେ ଚଳି।୧୬୬।

ବ୍ୟାସେ ବୋଇଲେ ତୁ ହୋ ଶୁଣ ଧର୍ମରାୟେ

କଟମ୍ବାସୁର କଥା ବିଭାବେଳେ ୟେମନ୍ତ ଯେ ହୋୟେ ।୧୬୭।

ବ୍ରହ୍ମା ବିଷ୍ଣୁ ଯାହା ସଞ୍ଚିଲେ ସତ୍ୟଯୁଗେ

ଯାବତ କାଳକୁ କଥା ରହିଲା ପୃଥିବୀ ମଧ୍ୟସ୍ୱର୍ଗେ ।୧୬୮।

ପ୍ରସ୍ତାପ ବାକ୍ୟେ କହିଲୁ ସରସ୍ୱତୀ ବିଭା

ଆହୋ ବୁଧ ଜନମାନେ ୟେହା ସଞ୍ଚପି ଶୁଣିବା ।୧୬୯।

ବ୍ରହ୍ମାଂକର ଦୁଲଣୀକୁ ବର ଯେ ଶ୍ରୀହରି

ତ୍ରିଦଶ ଲୋକେ ବିଭାକୁ ଶୁଭ ଅବଧାରୀ ।୧୭୦।

ଶ୍ରୀମହାଭାରଥ ୟେ ଅମୃତ ରସ ବାଣୀ

ଜୀବ ଥିବାଯାୟେ ୟେଥକୁ ମନ ଦିଅ ପ୍ରାଣୀ।୧୭୧।

ମୁହିଂ ଯେ କଳିକାଳ ଦର୍ପ ଧଂସିବା ନିମନ୍ତେ

ଶ୍ରୀରାମଂକର ଦୟା ଯେ ହୋଇଲା ସୁଚିତ୍ତେ।୧୭୨।

ଜନ୍ମେ ଜନ୍ମେ ସେବା ମୋର ସରସ୍ୱତୀଂକ ପଦ୍ମପାୟେ

ବଦନ୍ତି ସାରୋଳା ଦାସ ସର୍ବମଙ୍ଗଳା ପାଦେ ବିନୟେ।୧୭୩।

ଆହୋ ଚଇତନ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ସରସ୍ୱତୀଂକ ବିଭା ଅନ୍ତରେଣ କଥା

ପ୍ରସ୍ତାପ ବାକ୍ୟେ କହିଲି ୟେସନେକ ବ୍ୟବସ୍ଥା ।୧୭୪ – ୭୫୮୭।

ଶୁଣ ହୋ ବଇବସୁତ ମନୁ ବଦନ୍ତି ଅଗସ୍ତି

ବିଭାଯୋଗ ବେଳେ କଟମ୍ବା ମାଡ଼ିବସିଲେ କୁରୁପତ।୧।

ଦ୍ରିଯୋଧନ କୋଳେ ଅଛି ଚନ୍ଦ୍ରାବତୀ ବାଳୀ

ଶାମ୍ବ କୁମରକୁ କୋଳେ ବସାଇଲେ ବନମାଳୀ।୨।

ଯେସନେକ କୁମାର କୁମାରୀଂକ ବିଭାର ବିଧାନ

ଆରୋଗ୍ୟ ଆଶିଷ୍ୟ ଦିଅନ୍ତି ଋଷି ବିପ୍ରମାନ ।୩।

ଅନେକ ଦାନ ଦିଲେ ଯେ ଅନେକ ଆହୂତି

ଯଦୁବଂଶେ ଉଦିତ ହୋଇଲା ଚନ୍ଦ୍ରାବତୀ ।୪।

ଗାଗ୍ରବ ମୁନି କଲେ ଦେଶ କାଳ ପାତ୍ର ବାକ୍ୟେ

ଓହୋକୁଳ ବାଞ୍ଛା କରନ୍ତି ଦେବଲୋକେ  ।୫।

ଯଦୁକୁଳେ ଜାତ ଶାମ୍ବ ଯେ କୁମର

ଚନ୍ଦ୍ରଧ୍ୱଜ ଗୋତ୍ର ଯେ ଦ୍ରିଯୋଧନ ରାଜାର।୬।

ଶଙ୍ଖପଦ୍ମ ମହାପଦ୍ମ ତକ୍ଷକ କୁଳିକ ଅନନ୍ତ

ଆସନ ପାଦାସନ ଦିଲେ ଅଷ୍ଟକୁଳା ନାଗାନ୍ତ।୭।

ଦଇବତ ପୁରୁଷ ଯେ ବରୁଣ ଦେବତା

ବେଦମନ୍ତ୍ର ଆଧ୍ୟାନ ଯେ ପୂର୍ବର ବାରତା ।୮।

ଓହୋକୁଳ ଗୋତ୍ର ଯେ ଉଚ୍ଚାରିଲେ ପୁରୋହିତ

କୁଶ ବନ୍ଧନ କଲେ ବର କନ୍ୟାଂକ ହାଥେ ।୯।

ମଙ୍ଗଳ ଧୁନି କରନ୍ତି ଶୁଭ ଅବଧାରି

କୁସୁମ ବୃଷ୍ଟି ବର କନ୍ୟାଂକ ଉପରେ ଯେ କରି।୧୦।

ଡାହାଣବ୍ରତେକ ଶଙ୍ଖେ ଜଳ ତିଳ ଭରି

ଦ୍ରିଯୋଧନ କରେ ପୁରୋହିତ ଦିଲେ ନେଇକରି।୧୧।

ଯଉତୁକ ଦିଅ ହୋ କୁରୁବୀର ରାୟେ

ୟେ ତୋହୋର ଦୋହିତା ବିଭାର ସମୟେ।୧୨।

ପ୍ରଥମେ ପାଣି ଛାଡ଼ି ଦୋହିତା ଦିଲୁ ଦାନ

ୟେବେ ଦକ୍ଷିଣା ଦିଅ ହୋ ରାଜା ଦ୍ରିଯୋଧନ ।୧୩।

ଶୁଣିଣ କୁରୁବଇ ହାଥେ ଶଙ୍ଖ ଘେନି

ଅନେକ ଧନ ଦିଲା ବିବିଧ ରତ୍ନମଣି।୧୪।

ପୁଣ ଦାନ ଦିଲା ନବରତ୍ନ ଶୁଦ୍ଧ ସୁବର୍ଣ୍ଣଇ

ବତ୍ସା ସହିତେ ଦିଲା ସହସ୍ରେ ଧେନୁ ଗାଈ।୧୫।

ସଂକଳ୍ପ ଉଚ୍ଚାରି ଦିଲା ଦୁଇ ସହସ୍ର ଗଜ ଚାରି ସହସ୍ର

ତିନି ସହସ୍ର ପାରିଦଣ୍ଡ ଦିଲା କୁରୁରାୟେ ।୧୬।

ବେନି ଲକ୍ଷ ଦିଲେ ସେ ପରିବାରୀମାନ

ଆଉ କେତେ ଦିଲେ ସେ କେ କରିବ ଲେଖନ।୧୭।

ଯଉତୁକ ଦେଇ ରାଜା ହୋଇଲା ବିନୟ ମତି

ଦଶ ଦୋଷ ଅପ୍ରାଧ କ୍ଷମା କରିବା ହଳପତି।୧୮।

ଅଗ୍ୟାନ ମତେଣ ମୁଂ କଲଇଂ ଯେବଣ ଦ୍ରୋହ

ଶରଣ ପଞ୍ଜର ନାଥ ଦୋଷ ମୋର ଦହ ।୧୯।

ମହାଲକ୍ଷ୍ମୀ ଯାହାର ଭାରିଯା ସରସ୍ୱତୀ ଯାହାଂକୁ ଆରାଧି

ତାହାଂକୁ ଯଉତୁକ ଦେବାକୁ କି ମୋହୋର ସମ୍ପ୍ରଦ୍ଧି।୨୦।

ଭୋ ଦେବ ନାରାୟଣ ମୋତେ କରିବା କାରଣ

କନ୍ୟା ଗୋଟି ଦେଇଣ ମୁଂ ପଶିଲି ଶରଣ।୨୧।

ଯଦୁବଂଶେ ଭୂଷିତ ମୋ ଦୋହିତା ଚନ୍ଦ୍ରମୁଖୀ

କହୁଂ ଅଶ୍ରୂଜଳ ବହଇ ଆନନ୍ଦେ ବେନି ଆଖି।୨୨।

କନ୍ୟାକୁ ସମର୍ପି ରାୟେ ଚଳିଲେ ନିଜ ପୁରେ

ବରକନ୍ୟା ବସାଇଲେ ନେଇ ୟେକଇ ଆସନରେ ।୨୩।

ଅଗ୍ନି ଆରୋପଣ କଲେ ଗାଗ୍ରବ ପୁରୋହିତେ

ବଶ୍ୟାନର ଆଗ୍ନି ନାମହିଂ ଯେବଣ ଯୁଗତେ।୨୪।

ମହା ବ୍ରହ୍ମଲୟେ ପଞ୍ଚଭୂତ ଆତ୍ମା

ଅଗ୍ନିଦେବତାର ବାରକଇ ବଦନ ସପତ ଜିଭ୍ୟା ।୨୫।

ଅଗ୍ନି ଦକ୍ଷିଣାବର୍ତ୍ତୀ ହୋଇଣ ଦିଲେକ ଆହୂତି

ଆୟୁଷ ବର୍ତ୍ତମାନ ହୋଅଇ ଯେ ବଢ଼ଇ ସନ୍ତତି।୨୬।

ହୋମ କଲେ ପୁଣ ଯେ ଯଥା ଶାହାସ୍ର ମତେ

ଘୃତ ପାରଣା କଲେ ବରକନ୍ୟା ଯୁଗତେ ।୨୭।

ବିଭା ବିଧି ପ୍ରତିଷ୍ଠା ଯେସନେକ ଧାରଣା

ୟେ ବିଧିମତେ ହେଲା ପର ଯେ ଆପଣା ।୨୮।

ଘୃତ ପାରଣା କରି ବରକନ୍ୟା ଅନ୍ତପୁରେ ପଶି

ଆଶୀର୍ବାଦ ତହିଂ କରନ୍ତି ସର୍ବ ଋଷି।୨୯।

ଅହିୟୋ ସୁଲକ୍ଷଣୀ ହୁଅ ଗୋ ଚନ୍ଦ୍ରାବତୀ

ଶୁଭେଣ ପ୍ରାପତ ତୋତେ ହୋଉ ସନ୍ତତି ।୩୦।

ଭାନୁବତୀ ମୂଳେ ଯେ ଅନେକ ଯୁବତୀ

ଅହିୟୋ ସୁଲକ୍ଷଣୀମାନେ ବରକନ୍ୟା ବନ୍ଦାବନ୍ତି।୩୧।

ମଙ୍ଗଳ ଗୀତ ଗାଇ ହୁଳ ହୁଳି ଦିଲେ ବାଳୀ

ଶିରେ ଅର୍ଘ୍ୟ ଦିଲେ ଜୟେ ମଙ୍ଗଳ ତୋଳି।୩୨।

ଅର୍ଘ୍ୟ ଦେଇ ସର୍ବ ଶୁଭେ ଗଲେ ଯେ କାମେନୀ

ଜୟେ ଜୟେ ଶବଦ ଶୁଭିଲା ମଙ୍ଗଳ ଧୁନି।୩୩।

ମୁନିମାନେ ଆସି ମିଳିଲେ ନିଜସ୍ଥାନେ

ଆଶିଷ ଦିଲେ ଅନ୍ତପୁର ନାରୀମାନେ ।୩୪।

ଅମୃତ ରସ ପାକ ସୁପଂକୁ ଦ୍ରବ୍ୟ ଅନ୍ନମାନ

ୟେକା ପତ୍ରେ ବର କନ୍ୟା କରନ୍ତି ଭୋଜନ।୩୫।

ମଙ୍ଗଳ ଗୀତ ଗାବନ୍ତି ଶୁଭ୍ରକେଶୀ କାମେନୀ

ହୁଳହୁଳି ସଙ୍ଗେ ଶୁଭଇ ଜୟ ଜୟ ଧୁନି ।୩୬।

ଅନେକ ନିଶାଣ ଢୋଲ ଘନ ଘନ ବାଜେ

ଦ୍ୱରିକା ପୁରକୁ ସଜ ହୁଅନ୍ତି ଦେବରାଜେ ।୩୭।

ଅଶ୍ୱ ଗଜ ରାଜା ଯେ ଯେତେକ ଦିଲେଟି ବଧାଇ

କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ସମାଧନା କରନ୍ତି ପାଣ୍ଡବ ପାଞ୍ଚ ଭାଇ।୩୮।

ତୁମ୍ଭେ ମୋର ପଞ୍ଚଭୂତ ଆତ୍ମା ଅଟେ ପାଣ୍ଡବେ

ତୁମ୍ଭରେ ହୋଇଲା ମୋର ଅନେକ ଉଚ୍ଛବେ ।୩୯।

ଅନେକ ଧନ ରତ୍ନ ଦିଲେକ ବଧାଇ

ବରକନ୍ୟା ସନ୍ନିଧ୍ୟେ ମଙ୍ଗଳ ଗୀତ ଗାଇ ।୪୦।

ବୃଷ୍ଣିବଂଶ ଯଦୁବଂଶ ଭୋଜବଂଶ ହୟିହୟ ବଂଶ

ସାଜନ୍ତି ଯୋଦ୍ଧାମାନେ ମନେ ଅନେକ ହରଷ।୪୧।

ରଥ ଗଜ ଅଶ୍ୱ ସାଜନ୍ତି ଅନେକ ପାଦାନ୍ତି

ଲାଗିଲା ଜଗହୁଳା ଦିବସ ପ୍ରାୟେ ଦିଶିଲାକ ରାତି ।୪୨।

ବର କନ୍ୟାକୁ ନେଇ ବସାଇଲେ ହାନ୍ଦୋଳାୟେ

ସମଦଣ୍ଡ ଘେନି ବିଜୟ କଲେ ଦେବରାୟେ।୪୩।

ସାତ ଭଣ୍ଡାର ଦିଲେ ରାଜା ଚନ୍ଦ୍ରାବତୀର ତୁଲେ

ଦେବତାମାନେ ସମସ୍ତେ ସାଧୁ ସାଧୁ କଲେ।୪୪।

ବର କନ୍ୟାଂକୁ ଘେନି ଦେବ ଦ୍ୱାରିକାକୁ ବିଜେ

ବିଜିଘୋଷ ଦାଉଣ୍ଡି ଯେ ବୀରତୂର ବାଜେ।୪୫।

ଦ୍ୱାରିକା ପୁରେ ଯାଇଂ ହୋଇଲେ ପରବେଶ

ଜୟେ ମଙ୍ଗଳ ଧୁନି ପୂରିଲା ଚଉପାଶ।୪୬।

ମଙ୍ଗଳ ଧୁନି ବାଣୀ ଶୁଭିଲା ଦ୍ୱାରିକା

ଅର୍ଘ ଘେନି ବାହାର ସକଳ ନାୟିକା ।୪୭।

ବରକନ୍ୟା ଯାନ୍ତେ ଦେଖନ୍ତି ସର୍ବ ବାଳୀ

ଆନନ୍ଦେ ବାମାମାନେ ଦିଅନ୍ତି ହୁଳହୁଳି।୪୮।

ବୋଲନ୍ତି ଧନ୍ୟ ଧନ୍ୟ ଗୋ ଦେବୀ ଚନ୍ଦ୍ରାବତୀ

ଧନ୍ୟ ଭାନୁବତୀ ଗର୍ଭୁଂ ହୋଇଲୁ ଉତପତ୍ତି।୪୯।

ଦଇବକୀ ଯଶୋବନ୍ତୀ ଦେଖନ୍ତି ଜମ୍ବୋବତୀ

ସତ୍ୟଭାମା ରୁକ୍ମିଣୀ କାଳନ୍ଦୀ ପ୍ରିୟବତୀ ।୫୦।

ୟେହାଂକର ମୂଳେ ଯେ ବତିଶସହସ୍ର ବାମା

ଅଷ୍ଟ ପାଟବଂଶୀ ସେ ଯେ ଦ୍ୱାରିକା ଉପମା।୫୧।

ବିହଡ଼ନ୍ତି କନ୍ୟାମାନେ ମନର ସାନନ୍ଦେ

କଉତୁକେ ନାଟ ମୁନି ଯେ କରନ୍ତି ନାରଦେ।୫୨।

ଚାରିଲକ୍ଷ ବତିଶ ସହସ୍ର ଦ୍ୱାରିକା ଯଦୁବଂଶ ସାହି

ଘରେ ଘରେ ବରକନ୍ୟାନ୍ତ ଅର୍ଘ୍ୟ ଯେ ବନ୍ଦାଇ।୫୩।

ଚନ୍ଦ୍ରଶାଳା ପୁରେ ଯେ ମହୁଶେଯ୍ୟା ପାଡ଼ି

ତହିଂରେ ଯାଇ କୁମର କୁମାରୀ ପହୁଡ଼ି  ।୫୪।

ଭୁଞ୍ଜଇ କୁମର ସାନନ୍ଦ ହୋଇଣ ପଞ୍ଚୁଭୂତେ

ତ୍ରଇଲୋକ୍ୟ ମୋହିନୀକି ସେ ଘେନି କୋଳାଗ୍ରତେ ।୫୫।

ଅଭେଦ ଆତ୍ମା ତହିଂ ଯେ ବଢିଲା ପୀରତି

କୁମର କୁମାରୀ ଯେ ମନର ଶାନ୍ତି ହ୍ୱନ୍ତି ।୫୬।

ଶୃଙ୍ଗାର ଭରେ ପ୍ରତୋଷ ଯେ କୁମାରୀ କୁମର

ଯହିଂ ପଡୁଅଛି ଧାଡ଼ି କାମ ଯେ ଦେବର ।୫୭।

ପୀରତି ମନୋହର ସେ କହିତ କି ପାରି

କଉତୁକେ ରାତ୍ର ତହିଂ ଗଲାକ ଅପସରି ।୫୮।

କନକ ଛାୟେଣୀ ମଣ୍ଡୋପ ଚନ୍ଦ୍ରାତପ ଟାଣି

ଲମ୍ବିତ ମୁକୁତା ଝରା ଝଟକନ୍ତି ରତ୍ନମଣି ।୫୯।

ନିଧିମାନ ଘେନି ଯେ ବାରାନିଧି ଖଟଇ

ଦେବଂକୁ ଦୁଲଭ ଦ୍ୱାରିକା ଭୁବନ ସମ୍ଭର୍ବଇ।୬୦।

ତାହା ବର୍ଣ୍ଣିବାକୁ ଶକ୍ୟ ମୋର କିସ

ଯାହାର ମହିମା କହି ନୁଆରନ୍ତି ବେଦବ୍ୟାସ।୬୧।

ଚଉଷଠି ବିଧାନେ ମଙ୍ଗଳ ବିଧି ଯେହ୍ନେ

ଅଇଲେ ଧୁଶାସନ ଦୃମନ ଦୃଜୟେ ଦୁରାକର୍ଣ୍ଣେ।୬୨।

ୟେହାଂକର ମୂଳେ ଯେ ଦଶସହସ୍ର ରଥୀ

ଦ୍ୱାରିକା ପୁରେ ଆସି ଉଚ୍ଛବ କରାନ୍ତି ।୬୩।

ସୁବର୍ଣ୍ଣେ ନିର୍ମିତ ଯେ ଅଷ୍ଟରତ୍ନରେ କଳସୀ

ହିରା ମାଣିକ୍ୟ ତହିଂ ଉପରେଣ ବସି।୬୪।

ବରକନ୍ୟା ୟେକ ଆସନେଣ କଲେ ଉଭା

ଚନ୍ଦ୍ର ରେହିଣୀ ପ୍ରାୟେ ଦିଶନ୍ତି ବେନି ଶୋଭା ।୬୫।

ବିଧି ପୂର୍ବମତେ ପଢନ୍ତି କଳଶା

ବଶିଷ୍ଠ ମାରକଣ୍ଡ ଆବର ଦୁର୍ଭାସା।୬୬।

ଆବର ଜ୍ୟୋତିର ସେ ଭରହ ଶିଶୁମୁନା

ଚାରିଦେବ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ବ୍ରହ୍ମା ମୁନି ସିନା।୬୭।

ୟେ କଳଶା ଚାରିବେଦୁଂ ଉତପତ୍ତି କରି

ଉଚ୍ଛବ ବଢିଲା ଭିତରକୁ ଗଲେ କୁମର କୁମାରୀ।୬୮।

ଅନେକ ହରଷ ମନ ହୁଅନ୍ତି କଉରୋବେ

ଆନନ୍ଦେ ହରଷ ଯେ କୃଷ୍ଣ ବଳଦେବେ ।୬୯।

ପଞ୍ଚମ ଦିନ ଉପୁଜିଲା ଉଚ୍ଛବ ଗୋଟାୟେ

ୟେକ ଆରେକ ମତ୍ତ ହୋଇ ନ ମଣିନ୍ତି କିଛି ଭୟେ।୭୦।

ୟେକକୁ ଆରେକ କରେ ହାସ ପରିହାସ

ପ୍ରଥମେ ଚନ୍ଦନ ଫିଙ୍ଗି ହୋଇଲେ ହରଷ ।୭୧।

ତଦନ୍ତରେ କର୍ଦ୍ଦନ କଲେ ଲେପନ କାୟେ

ତହୁଂ ମରାମରି ଯେ ପିଚିକା ଜଳମୟେ ।୭୨।

ବେଳକୁ ବେଳ ହୋଇଲା ଅପାର ରସକେଳି

ୟେକର ଉପରେ ଆରେକ ନିଉଡ଼ି ଯେ ଧୂଳି।୭୩।

ପୁଣ ପୁଣି ନିଉଡ଼ିଲେ ଉଠିଲା କର୍ଦ୍ଦନ

ଦିଶିଲା ଭବିଷ୍ୟ ଯେ ଦ୍ୱାରିକା ଭୁବନ।୭୪।

ବସୁଦେବ ପୁଚ୍ଛା କଲେ ଯେ ବ୍ୟାସ ମୁନିଂକି

ୟେ କେଉଣ ଚରିତ ମୁନି ତୁମ୍ଭେ ଜାଣଟି କି।୭୫।

ବ୍ୟାସେ ବୋଇଲେ ହୋ ଶୁଣ ତୁ ବସୁଦେବ

ପାପ ପୁଣ୍ୟ ଆସି ମିଳନ୍ତି ୟେକ ଠାବ।୭୬।

ଦିବସେ ହୋଇଲେ ଯେ ରାତ୍ରେକ ହୁଅଇ

ସଂସାରକଥା ୟେହା କେହି ନ ଜାଣଇ ।୭୭।

ପୁଣ୍ୟ ହୋଇଲା ଯେ ପୁଣ ବିଭାର ଯୁଗତେ

ନାନାଦି ବେଶ ବେଶନ ହୋଇଲେ ଯେ ପଞ୍ଚୁଦିବସ ପରିପନ୍ତେ ।୭୮।

ଅନେକ ଭୋଗ ବିଳସନ୍ତି ଅନେକଶରଧା

କାଳେ ପାପ ପୂଣ୍ୟ କରିବ ନାହିଂକି ବାଧା।୭୯।

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ଅଙ୍ଗ ଯେ ବିଳସୁଥିଲା ପୁଣ୍ୟମୟେ

ସେ ଦେହେ ପଡ଼ିଲା ଧୂଳି କର୍ଦ୍ଦନ ଗୋଟାୟେ ।୮୦।

ପାପ ପୁଣ୍ୟ ଦୁହେଂ ଯେ ହୋଇଲେ ଅଇରି ସରି

ଦେବତାମାନେ ଯେ ୟେହା ନୁଆରିଲେ ଅନ୍ତ କରି ।୮୧।

ଶ୍ରୀବାସୁଦେବଂକର ଯେ କଉତକ ରଞ୍ଚନା

ୟେକା ପୁତ୍ରେ ବିଭା କରି ଉଚ୍ଛବ କଲେ ଜଗବନ୍ଦନା ।୮୨।

ମୟା ମୋହ ସଂସାର ୟେ ହୋଇଲ ମୋତେ ବଣା

ୟେକକୁ ଆରେକ ଯେ ବିପରିତ କହଣା ।୮୩।

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ଆରାଧନା ହୃଦରେ ମୋର ଥାଉ

ବିଷ୍ଣୁ ବିତ୍ରେକ ମୋହୋର ମନ ଅନ୍ୟ ଗତିକି ନ ଯାଉ।୮୪।

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ପଦ୍ମପାଦେ ମୋହୋର ମନବଞ୍ଛା

ଜଗବନ୍ଦନ ନାରାୟଣ କରନ୍ତୁ ମୋତେ ରକ୍ଷା।୮୫।

ନିରନ୍ତରେ ଭାବନାରେ ଗୋବିନ୍ଦ ନାମ ଗୋଟି

ସଦା ସମ୍ପଦ ୟେହା ନିତ୍ୟେହେଂ ପରକଟି ।୮୬।

ଭୋଜନ ଶୟନ ଶଉଚଭାବ ମନେ

ଭାବେ ଭଜିଲା ମନ ପ୍ରସନ୍ନ ବଦନେ।୮୭।

ଯାହା ସେ କହିଲେ ମହାମୁନି ବ୍ୟାସେ

ଇହ ପରୋଲୋକ ଯେ କାଳର ଅଭ୍ୟାସେ।୮୮।

ଶ୍ରୀବାସୁଦେବଂକ ଚରଣେ ଭାବଇ ମୁଂ ନିତ୍ୟେ

ବଦନ୍ତି ସୋରୋଳା ଦାସେ ସଂସାର ଜନ ହିତେ ।୮୯।

ୟେହା ଶୁଣିଣ ବଇବସୁତ ମନୁ ଯେ ବୋଇଲା

ଚନ୍ଦ୍ରାବତୀ ବିଭା ୟେକା ପାଣ୍ଡବଂକରେ ହୋଇଲା ।୯୦।

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ଯେ ଅନ୍ତର କରିଥିଲେ କଉରୋବନ୍ତ

ପୁତ୍ରବଧୁ ଦେଖି ଯେ କଡ଼କା ଛାଡ଼ିଲେ ତାହାନ୍ତ।୯୧।

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ଦ୍ରିଯୋଧନର ହୋଇଲା ପ୍ରିୟଯୋଗ

ୟେଥୁ ଅନନ୍ତରେ କିସ ହୋଇଲା ମୁନିଦେବ।୯୨।

ବଦନ୍ତି ଅଗସ୍ତି ତୁ ପୁଚ୍ଛା କଲୁ ଯାହା

ସାବଧାନେ ଶୁଣ ହୋ ଭାରଥ କୁଳ ନାହା।୯୩।

ତୁମ୍ଭେ ପୁଚ୍ଛିଲେ ଯେ ହସ୍ତିନା ସିଂଘଦ୍ୱାରର ପ୍ରସ୍ତାବ

ଚନ୍ଦ୍ରାବତୀର ନିମନ୍ତେ ୟେହା କଲେ ବଳଦେବ।୯୪।

ଶ୍ରୀବାସୁଦେବଂକର ଚରଣେ ଭଗତି

ଶୂଦ୍ରମୁନି ସାରୋଳା ଦାସ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ଚରଣେ ସେବନ୍ତି।୯୫।

ନମସ୍ତେ ସାରୋଳା ମା ଗୋ ଜଙ୍ଖେର ପୁର ବାସୀ

ପ୍ରସନ୍ନେ ବର ଦାୟିନୀ ଦ୍ରଶନେ ଦୁଖ ଧ୍ୱସିଂ।୯୬।

କଳିକାଳ ବିଧ୍ୱଂସିନୀ ଯେ କରୁଣା ବାରାନିଧି

କରିବା କାରଣ ମା ଗୋ ଦେବା ସଦବୁଦ୍ଧି।୯୭।

ଶ୍ରୀ ସରସ୍ୱତୀ ଦେବୀ ଗୋ ବିଷ୍ଣୁର ପାଚରାଣୀ

କରିବା ସଦୟେ ଗୋ ବିଷ୍ଣୁର ଘରଣୀ।୯୮।

ସପତ ସ୍ୱର ବୀଣାୟେ ସୁସ୍ୱରେ ଗାୟନ କଲୁ

ଭରହରଷେ ମା ଗୋ ନାରାୟଣନ୍ତ ମୋହିଲୁ ।୯୯।

ଅପାପୀ ଅପର୍ଣ୍ଣା ଗୋ ପରମ ଯୋଗେଶ୍ୱରୀ

କୋଟି କୋଟି ପ୍ରଳୟ ଯେ ନିମିଷେକ କରି।୧୦୦।

ଶୁଦ୍ଧ ସଷ୍ଟିକ ବର୍ଣ୍ଣ ଅଭୟେ ହେଙ୍ଗୁଳା

ଦୁର୍ଗତି ନାଶିନୀ ମା ଗୋ ଶ୍ରୀସର୍ବମଙ୍ଗଳା ।୧୦୧।

ସର୍ବ ଜନଂକର ହୃଦରେ ଯାର ବାସ

ଶ୍ରୀବାକ୍ୟଦେବୀ ଚରଣେ ଶ୍ରୀସାରୋଳା ଚଣ୍ଡୀ ଦାସ। ୧୦୨।

ଯହୁଂ ସେ ପ୍ରସନ୍ନ ହୋଇଲେ ଶ୍ରୀଚଣ୍ଡୀ ସାରୋଳା

ତେଣୁ ସପତ ସାହେରକୁ କରି ଲୋଡ଼ଇ ଭେଳା।୧୦୩।

ସପତ ସାହେରର କେ ପାଇବାକ ତଦନ୍ତ

ବ୍ରହ୍ମାଂକୁ ଅଗୋଚର ୟେ ଶ୍ରୀମହାଭାରଥ ।୧୦୪।

ବ୍ୟାସ ମହାମୁନି ଯେ ୟେଥକୁ କାରଣ

ସେ କହିତେ ସାମରଥ ଶ୍ରୀବିଷ୍ଣୁ ପୁରାଣ ।୧୦୫।

କୋଟିୟେ ଯୁଗ ବସି ସେ ଅନ୍ତ ନ ପାଇଲେ

ମହାଭାରା ଲାଗିଲାକୁ ଭାରଥ ନାମ ଦିଲେ।୧୦୬-୭୬୯୩।

ବଦୟନ୍ତି ଅଗସ୍ତି ଶୁଣ ହୋ ମନୁ ରାୟେ

ସଞ୍ଚପି କହିବାକୁ କାହାର ସଖ୍ୟ ହୋୟେ ।୧।

ତୁମ୍ଭେ ଯେ ପୁଚ୍ଛାକଲ ବିନୟ ଭଗତେ

କହିବା ବିଷ୍ଣୁ ପୁରାଣ ସଂସାରୁ ତରିବା ନିମନ୍ତେ।୨।

ୟେ ମଧ୍ୟ ପର୍ବ ଯେ ମହାରସ କଥା

ହରଇ ଦୁଷ୍କୃତ ଯେ ଖଣ୍ଡଇ ମନୋବ୍ୟଥା ।୩।

ଶ୍ରୀବିଷ୍ଣୁ ପୁରାଣ ୟେ ଶାହାସ୍ରଙ୍ଗତେ

ଯେ ଅବା ଶୁଣନ୍ତି ହୋଇଣ ୟେକ ଚିତ୍ତ ।୪।

ଅନ୍ତେଣ ବଇକୁଣ୍ଠ ଦିଅନ୍ତି ଚକ୍ରପାଣି

ନାନାଦି ପାତେକରୁ ତରିଯାନ୍ତି ପ୍ରାଣୀ।୫।

ତୁମ୍ଭେ ଯେ ଧାର୍ମିକ ବିବେକ ପୁଣ୍ୟବନ୍ତା

ୟେକମନେ ଶୁଣ ହୋ ଶ୍ରୀମହାଭାରଥ କଥା।୬।

ଶୋଣିତ ପୁର ବୋଲି ବଇତରଣୀ ନଦୀ ତୀରେ

ବାଣାସୁର ବୋଲି ତହିଂର ନୃପବରେ ।୭।

ବଳୀର କୁମର ସେ ମହାଦେବଂକୁ ସେବି ପାଇଲା ବର

ଯୁଗେ ଯୁଗେ ଅମର ସେ ସହସ୍ରେ ତାର କର।୮।

ମହାବୀର ପଣେ ସେ ବଡ଼ାଇ କଉଣୋପ

ଯୁଗେ ଯୁଗେ ଅଜାମ୍ବର ତାର ଭୟଂକର ରୂପ।୯।

ତାହାର କୋଳେ ଜନମ ୟେକଇ ଦୁଲଣୀ

କୋଟିୟେ ପାର୍ବତୀ ରୂପକ ପାରଇ ସେ ଜିଣି।୧୦।

ସୁକୁମାରୀ ସୁନ୍ଦରୀ ସେ ମୋହଇ ଜଗତ

ଚନ୍ଦ୍ର ମହାଲଗ୍ନ ଘେନିଣ ହୋଇଲାକ ଜାତ।୧୧।

ଫାଲଗୁନ ମାସ ଶୁକ୍ଳପକ୍ଷ ପଞ୍ଚମୀ ଚନ୍ଦ୍ରବାର

ରେବତୀ ମୀନରେ ଚନ୍ଦ୍ର କରଇ ବିହାର ।୧୨।

ବବ ନାମେ କରଣ ଯେ ଶୁଭ ନାମେ ଯୋଗ

କୁମ୍ଭ ସଂକ୍ରାନ୍ତିକି ଯେ ବାଇଶି ଦିନ ଭୋଗ।୧୩।

ସପ୍ତମେ ବୃହସ୍ପତି ପଞ୍ଚମେଣ ବୁଧ

ଦିବସ ଭୋଗ ଯାଇଂ ରୟଣୀ ହୋଇଲାକ ଅର୍ଦ୍ଧ ।୧୪।

ୟେମନ୍ତ ସମୟେଣ ସେ ଜାତ ହୋଇଲା କୁମାରୀ

ସର୍ବ ମଙ୍ଗଳ ଯୋଗ ପଣ୍ଡିତେ ବିଚାରି।୧୫।

ଦୋହିତାକୁ ଦେଖି ତାର ଉଲସିତ କାୟେ

ତେଣୁ କରି ରାଜା ତାର ଉଷା ନାମ ଦିୟେ।୧୬।

ଦିନୁଂଦିନ କୁମାରୀ ଯେ ବଢଇ ଆନୁ ଆନ

ଶୁକଳ ପକ୍ଷେ ଯେହ୍ନେ ଉଦିତ ହୋୟେ ଜହ୍ନ।୧୭।

କେତେହେଂକ ଦିନେ କନ୍ୟା ହୋଇଲା ନବଯୁବା

ମଦନ ପସରା ଜାଣି ଦିଶଇ ବେନି କୁଚ ଆଭା।୧୮।

ନୟନ ନୀଳ ଉତ୍ପଳ ନାସା ତିଳ ଫୁଲ

ଦନ୍ତ ଗଜମୋତି ବଧୁଲୀ ଅଧର ଅମୂଲ୍ୟ ।୧୯।

ବୃଷାଳ ବକ୍ଷସ୍ଥଳ ପଦ୍ମଲାଡ଼ ବେନି ଭୂଜ

ପଦ୍ମ ପତ୍ର ପେଟ ନିତମ୍ବ ଉରଜ ।୨୦।

ରକତ କୁମୁଦ ଜାଣି ପାଦତଳ ରଙ୍ଗ

ରାଜହଂସ ଚାଲି ଶୋଭା ଦିଶଇ ସୁରଙ୍ଗ ।୨୧।

କୋକିଳ ବଚନ ଭାଷଇ ମୃଦୁରସ

ଅପାଙ୍ଗ ଚାହାଣୀରେ କନ୍ଦର୍ପ ହୋଇବଟି ଧଂସ।୨୨।

କପାଳେ ସିନ୍ଦୂର ଅରୁଣ ଜ୍ୟୋତି ଜାଣି

ନାସାରେ ଗଜ ମୁକୁତା ସୁବର୍ଣ୍ଣ ରସାଣି।୨୩।

ନୟନେ କଜ୍ଜ୍ୱଳ ଭ୍ରୂଲତା ବେନି ସାଜେ

କର୍ଣ୍ଣେଣ ରତ୍ନ କାପ ଗୁରୁ ଶୁକ୍ର ଗଞ୍ଜେ।୨୪।

କଣ୍ଠେ ଶୋଭାବନ ମୁକୁତା ସରି ଚାପ

ବାହେ ରତ୍ନ ଚୁଡ଼ି ନାନା ମଣି ଧାପ।୨୫।

ପୟରେ ନେପୂର ବାଜଇ ରୁଣଝୁଣ

ଅଙ୍ଗୁଷ୍ଠି ମୁଦ୍ରିକା ଦିଶେ ସୂର୍ଯ୍ୟ ଜ୍ୟୋତି ସମ।୨୬।

ଦେବାଙ୍ଗ ବସନ ପରିହରଣ ଯେ ବାଳୀ

ନାନା କୁସୁମେ କବରୀ ଅଛଇ ଶାମଳୀ ।୨୭।

ସଙ୍ଗେ ଚିତ୍ରରେଖା ନାମେ ସହଚରୀ ଘେନି

କୁସୁମ ବନିକାୟେ ଭ୍ରମଇ କାମେନୀ।୨୮।

ନାନା ଜାତି କୁସୁମ ସେ ତୋଳେ ମନଇଚ୍ଛା

ପୂଜଇ ସଦାଶିବ ବର ମାଗଇ ମନ ବାଞ୍ଛା।୨୯।

ଭୃଙ୍ଗ ଧୁନି ଶୁଣି ଚମକଇ ତାର ତନୁ

ରତି ଶାହାସ୍ର ସୁମରି ବିକଳିତ ମନୁ।୩୦।

ପୁଣ ପୁଣ ବସନ ସେ ଫେଡ଼ଇ ସରାଗେ

ଦେଖଇ ମର୍ମସ୍ଥାନ ସେ ମନର ଉଦବେଗେ।୩୧।

ଯହୁଂ ନିର୍ଜନ ସେ ଅଟଇ ବିପୁନ୍ୟ

ତେଣୁ କରି ଫେଡ଼ିପିନ୍ଧଇ ବସନ।୩୨।

ଚନ୍ଦ୍ରକଳା ସୁମରି ଯେ ରତି ଇଚ୍ଛା କରି

ନାନା ପରିବନ୍ଧ ସେ ମନରେ ଅନୁସରି।୩୩।

ପୁଷ୍ୟକୁ ଆବୋରି ଚୁମ୍ବଇ ଭ୍ରମର

ମତ୍ତଭରେ ଧୁନି କରଇ ସୁସ୍ୱର ।୩୪।

ଦେଖିଣ ବିଷାଦ କରଇ ମନୁକୁ

ସାତ୍ତ୍ୱିକ ବିକାର ଭେଦିଲା ତନୁକୁ।୩୫।

ଖରତର ନିଶ୍ୱାସ ଛାଡ଼ଇ ଘନଘନ

ତରଳିତ ତନୁ ତାର ବିରସ ବଦନ।୩୬।

ଚରଣ ବଢାଇ ବାଳୀ ନୁଆରଇ ଯାଇ

ଦେଖି ଚିତ୍ରରେଖା ଧଇଲା ବେଗ ହୋଇ ।୩୭।

ଆଶ୍ୱାସନା କରି ନିଜ ପୁରକୁ ଘେନିଗଲା

ସୁବାସିତ ଜଳ ବଦନେ ଛିଞ୍ଚିଲା।୩୮।

ସୁଗନ୍ଧ ଲେପନ୍ତ ମଣଇ ବିମୁଖ

ଭୋଜନ ଶୟନେ ଅତିହିଂ ଗୁରୁ ଦୁଖ।୩୯।

ନ କହେ ସଖୀକି ସରସ ବଚନ

ନୁହଂଇ ସୁବେଶ ନ ସମ୍ଭାଳର ବସନ।୪୦।

ଚିତ୍ରରେଖା ଚିତ୍ତ ଚଞ୍ଚଳ ତାର ଜାଣି

ବହୁତ ମତେ ତାକୁ ପ୍ରବୋଧଇ ତରୁଣୀ।୪୧।

ନ ଘେନେ ସଖୀଂକ ହାସ ପରିହାସ

ଦିବସ ଅନ୍ତେଣ ରୟଣୀ ପ୍ରବେଶ ।୪୨।

ଶେଯ୍ୟାରେ ପହୁଡ଼ି ଅଳସିତ ତନୁ

ପ୍ରଦୀପ ତେଜକୁ ମଣିଲା ସେ ଭାନୁ।୪୩।

ଚନ୍ଦ୍ରଶାଳା ପୁର ନ ମଣଇ ବାଳୀ

ନୟନେଣ ନିଦ୍ରା ନୋହୋଇ ବିଭଳି।୪୪।

ଅନେକ ଚେରଷ୍ଟା ମଦନ ବିକାର ଘେନି

ଅତି କଷ୍ଟେ ବଞ୍ଚିଲା ସେ ଦିବସ ରୟଣୀ ।୪୫।

ରୟଣୀ ପ୍ରଭାତେ ଦେଖିଲା ସପନ

ଦିବ୍ୟ ପୁରୁଷେକ ମିଳି ସନ୍ନିଧାନେ।୪୬।

ପଲଂକେ ବସିଣ ଅଳପେ ମୃଦୁ ହସି

ଉପରେ ଦେଇ ହାଥ ଚାଟୁ ବଚନ ଭାଷି ।୪୭।

କୋଳେ ବସାଇଣ ଚୁମ୍ବଇ ଅଧର

ୟେସନେକ ସମୟେ ନିଦ୍ରା ଭାଜିଲା ତାହାର।୪୮।

ଚକ୍ଷୁ ମଳି ଚାହିଂଲା ବାଳୀ ପଲଂକ ଉପରକୁ

ନ ଦେଖି ଦରାଣ୍ଡିଣ ନ ପାଇଲା ତାହାକୁ ।୪୯।

ହା ପ୍ରାଣନାଥ ବୋଲି ଉଚ୍ଚେ ରାବ ଦିଲା

ଶୁଣି ଚିତ୍ରରେଖା ତବଦ ହୋଇଲା।୫୦।

ବୋଲଇ ସୁନ୍ଦରୀ ଶୁଣ ମୋର ବାଣୀ

ବିପରୀତ କଥା କହୁ ଗୋ ମିତଣୀ।୫୧।

ବିଘଂସିତ ପୁଷ୍ୟ ପ୍ରାୟେ ହୋଇଅଛୁ

ଭୃଙ୍ଗ ଲଭିନାହୁଂ ପୁଂସ କିଂକେ ଇଚ୍ଛୁ।୫୨।

ସଖୀ ବଚନ ଶୁଣି କହେ ମୃଦୁ ବାଣୀ

ଅଭିନବ ପୁରୁଷେ ମୋ ପାଶେ ଥିଲା ୟେହିକ୍ଷଣି।୫୩।

ତାହାଂକ ରୂପଗୁଣ କହିବଇଂ କିସ

କୋଟିୟେ କନ୍ଦର୍ପ ଯାର ହୋଇବାକ ଦାସ।୫୪।

ସେ ଆସି ମୋହୋର ଶେଯ୍ୟାରେ ବସିଥିଲା

ଅଧର ଚୁମ୍ବିଣ ମୋରେ ବହୁ ଚାଟୁ କଲା ।୫୫।

ୟେହିକ୍ଷଣି ଥିଲା ଗଲା କେଉଂ କତି

ୟେତେ କହି ମୋହେ ପଡ଼ିଲା ଯୁବତୀ।୫୬।

ଚିତ୍ରରେଖା ତୋଳି କରଇ ଆଶ୍ୱାସ

କାହୁଂ ଅଦଭୁତେ ଅଇଲା ପୁରୁଷ।୫୭।

ଆଗୋ ସଖୀ ସଚେତ ହୋଇ କହ ମୋତେ

ତିନି ପୁରେ ଥିଲେ ନିଚେଂ ଆଣି ଦେବି ତୋତେ।୫୮।

ନୋହସି ଅଗ୍ୟାନ ଗୋ ଚେତା ହୋଇ କହ

ସଖୀର ବଚନ ଶୁଣି ତେଜିଲାକ ମୋହ।୫୯।

ଚରଣ ଧରି କହଇ ବହୁତ ବିନୟେ

ତୁ ସଖୀ ମୋହୋରେ ଗୋ କରସି ସଦୟେ।୬୦।

ତୁ ଯେବେ ଅଟୁ ଗୋ ମୋ ପ୍ରାଣର ମିତଣୀ

ଅନରୂପେ ପତି ଦେବୁଂ ମୋତେ ଆଣି।୬୧।

ସ୍ୱପନେ ଦେଖିଲି ସଖୀ ଗୋ ଯେଉଂଣ ମୂରତି

ସେ ମୋହୋର ଜାଣ ନିଚେଂ ଅଟେ ପତି।୬୨।

ତାହାର ବିହୁନେ ମୋ ନ ସରଇ ଦିନ

ସେହି ସେ ଅଟଇ ସଖୀ ମୋହୋର ଜୀବନ ।୬୩।

ତାହାକୁ ସଖୀ ଆଗୋ ଆଣିଦେବୁ ମୋତେ

ଅନେକ ବିନୋୟୀ ହୋଇ କହୁଅଛି ତୋତେ।୬୪।

ୟେତେ ବୋଲି ବାଳୀ ଧଇଲା ଚରଣ

ମୁହିଂ ସେ ଅନାସ୍ତ ସଖୀ କର ଗୋ କାରଣ।୬୫।

ଚିତ୍ରରେଖା ବୋଲଇ ଶୁଣ ରେ ପ୍ରାଣସଖୀ

ଆତ୍ମା ବଇକୁଲ୍ୟ ମୋର ତୋର କଷ୍ଟ ଦେଖି।୬୬।

ଯେବଣ ପୁରୁଷକୁ ଦେଖିଲୁ ସପନ

ଚିତ୍ରପଟ ଲେଖି ତୋତେ ଦେଖାଇବା ବହନ।୬୭।

ଯେ ତୋହୋର ଇଚ୍ଛା ଆଣିଦେବଇଂ ମୁଂ ତାହା

ୟେ ସେ ଚିତ୍ରପଟ ସଖୀ ନିରେଖିଣ ଚାହାଂ।୬୮।

ୟେତେ କହି ଚିତ୍ରପଟକୁ ଦେଖାଇ

ଜଣେ ଜଣେ କରି କହଇ ଚିହ୍ନାଇ।୬୯।

ୟେ ସେ ସଖୀ ଇନ୍ଦ୍ର ଦେବତାଂକ ରାଜା

ଦେଖ ଚିତ୍ରସେନ ବାସବ ତନୁଜା।୭୦।

ଅଙ୍ଗାରପନ୍ନଙ୍ଗ ବରୁଣ କୁବେର

ତେତିଶ କୋଟି ଦେବତା ଲେଖିଲା ଚିତ୍ର ପଟର।୭୧।

ଗନ୍ଧର୍ବ ଦକ୍ଷଗଣ ବିଦ୍ୟାଧର ମାନ

ୟେକ ୟେକ କରି କହିଲା ସବୁଂକରି ନା  ମ। ୭୨।

ନାଗଲୋକ ଦେବଲୋକ ବ୍ରହ୍ମଲୋକ ଯାୟେ

ଚିତ୍ରପଟ ଲେଖି ଦେଖାଇଲା ତାୟେ।୭୩।

ମଧ୍ୟ ଭୁବନରେ ଲକ୍ଷେ ନୃପତି ଦେଖି

ବିଷାଦ ହୋଇଣ ଯେ ବସିଲା ଶଶୀମୁଖୀ।୭୪।

ଦ୍ୱାରିକା ପୁର ରଞ୍ଚିଲା ଲେଖିଲା ଉଗ୍ରସେନ

ସାତବଂଶ ଯାଦବ ଦିଶନ୍ତି ଆନୁମାନ ।୭୫।

ରାମକୃଷ୍ଣେ ଦେଖି ହରଷ ଚତୁରୀ

ପ୍ରଦ୍ୟୁମ୍ନକ ଦେଖି ଶିର ଲମ୍ବାଇଲା ବାଳୀ ।୭୬।

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣର ଲକ୍ଷେ ଷାଠିସହସ୍ର ଅଶିୟେ ନନ୍ଦନ

ସମସ୍ତେ ଦିଶନ୍ତି କୃଷ୍ଣର ତେଜବର୍ଣ୍ଣ ।୭୭।

ପୁଣି ଲେଖିଲା ଚିତ୍ରରେଖା ଅନିରୁଦ୍ଧ ବୀର

ଦେଖିଣ ହରଷ ମନ ହୋଇଲା ବାଳୀର ।୭୮।

ସଖୀର କରରୁ ଚିତ୍ରପଟ ଘେନି

ଆନନ୍ଦେ ଅଶ୍ରୁ ଜଳ ବହଇ ନୟନ ବେନି।୭୯।

ଚିତ୍ରରେଖା ବୋଲଇ ଧନ୍ୟ ଗୋ ଚତୁରୀ

ତୋହୋର ଅନରୂପେ ଅଟଇ ୟେ ଶରୀ ।୮୦।

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣଙ୍କର ନାତି ୟେ କନ୍ଦର୍ପର ସୁତ

ରତି ମହାତ୍ମାଣୀ ଅଟଇ ୟେହାର ନିଜ ମାତ।୮୧।

ଶତେବାର ଯେ ଗଙ୍ଗାରେ ଝାସିଥାଇ

କୋଟିୟେ ଈଶ୍ୱର ପୂଜିଲେ ୟେହାକୁ ନ ପାଇ।୮୨।

ୟେହି ସେ ସଖୀ ରେ ପୁରୁଷଂକର ସାର

ଧନ୍ୟ ଜୀବନ ସଖୀ ରେ ଅଟଇ ତୋହୋର।୮୩।

ବୋଲଇ କୁମାରୀ ଶୁଣ ଗୋ ମିତଣୀ

ମୋହୋରେ ଦୟା ଯେବେ ଅଛି ତୋର ପୁଣି।୮୪।

ବେଗେ ଆଣି ସଖୀ ଦିଅ ୟେହୁ ପତି

ୟେହାର ବିତ୍ରେକ ଆନେ ନ ବଳେ ମୋର ମତି।୮୫।

ନୋହିଲେ ସଖୀ ଆରେ ନ ରଖଇ ଶରୀର

କେ ଆଣି ଦେବ ମୋତେ ପୁରୁଷ ରତ୍ନ ସାର।୮୬।

ପୁଣ ପୁଣ ବିନତି କରୁଅଛି ତୋତେ

ୟେ କଷ୍ଟରୁ ସଖୀ ଗୋ ରକ୍ଷାକର ମୋତେ ।୮୭।

ଉଠି ଉଭା ହୋଇ ଧରଇ ଚରଣ

ବହୁତ ବିକଳ ହୋଇ କରଇ କାରୁଣ।୮୮।

ଟିତ୍ରରେଖା ବୋଲଇ ଗୋ ନୁହସି ବିକଳ

ଆଜର ମଧ୍ୟରେ ଆଣିମି ପଦ୍ମନର ବାଳ ।୮୯।

ମୋହୋର ଆସିବା ଯାୟେ ଧଉର୍ଯ୍ୟ ହୋଇ ଥାଅ

ଆଜ ରୟଣୀରେ ଆଣିମି ଗୋ କନ୍ଦର୍ପର ପୁଅ।୯୦।

ନାରଦଂକ ମନ୍ତ୍ର ସୁମରି ହୋଇଲା ବାହାର

ରୟଣୀ ଅର୍ଦ୍ଧ ସମୟେ ପ୍ରବେଶ ଦ୍ୱାରାବତୀ ପୁର।୯୧।

ଦେଖିଲା ଅନିରୁଦ୍ଧ ପଲଂକେ ଅଛି ବସି

ଦିବ୍ୟ ବିଳାସୁଣୀୟେ ନୃତ୍ୟ ରଙ୍ଗେ ତୋଷି।୯୨।

ଦିବ୍ୟ ବେଶ ହୋଇ ବିରସ ବଦନ

ଚିତ୍ତ ଉଦବେଗ ଯେ ମନ ଛନ୍ନ ଛନ୍ନ।୯୩।

ଦିବ୍ୟ କଉତୁକ ଯେ ନ ରୁଚଇ ମନକୁ

ପଞ୍ଚଶର ପୀଡ଼ା କରଇ ତନୁକୁ ।୯୪।

ଆପଣା ସାଦୃଶେ ବଲ୍ଲଭୀ ଯହୁଂ ନାହିଂ

ଚଞ୍ଚଳ ଚିତ୍ତ ତାର ଚଉଦିଗେ ଭ୍ରମଇ ।୯୫।

ଉଠଇ ବସଇ ଯେ ତାପଇ ଚନ୍ଦନ

କ୍ଷଣକେ ସଚେତ କ୍ଷଣକେ ନିଦ୍ରା ମାଡ଼ଇ ନୟନ ।୯୬।

ଚିତ୍ରରେଖା ଜାଣିଲା ମଦନ ଚେରଷ୍ଟା ଅତି

ମନ୍ତ୍ର ସୁମରି ପଲଂକ ଶିରେ ଘେନିଲା ତଡ଼ତି ।୯୭।

ପବନହୁଂ ବେଗ ସେ କରଇ ଗବନ

ପ୍ରବେଶ ହୋଇଲା ଯାଇଂ ସଖୀର ସନ୍ନିଧାନ ।୯୮।

ଦେଖଇ ବିଭଳିତ ହୋଇଣ କୁମାରୀ

ଚିତ୍ରପଟକୁ ଚାହିଂ ବସିଛି ଲୟେ କରି ।୯୯।

ୟେମନ୍ତର ସମୟେ ପ୍ରବେଶ ଚିତ୍ରରେଖା

ପଲଂକ ରଖିଣ ସଖୀକି ଦିଲା ଦେଖା ।୧୦୦।

ଦେଖିଣ କୁମାରୀ ଯେ ଉଠିଲା ଆସନୁ

ଧାଇଂଣ କୋଳକଲା ଅସୁରର ତନୁ ।୧୦୧।

ବହୁତ ବିନୋୟୀ କହଇ ପୁରସରି

ଆଜହୁଂ ଜାଣ ସଖୀ ମୁଂ ତୋହୋର ପରିଚାରୀ ।୧୦୨।

ଦେଖଇ କୁମର ପଲଂକେ ଅଛି ଶୋଇ

ଚନ୍ଦ୍ରମା ପାଶରେ କି ଆରେକ ଚନ୍ଦ୍ର ଉଇଂ ।୧୦୩।

ଚତୁସମ ଗୋଳି ଲେପଇ ଚିତ୍ରରେଖୀ

ନିଦ୍ରା ତେଜି କୁମର ଚକ୍ଷୁ ମଳି ଦେଖି ।୧୦୪।

ଅର୍ପୂବ କାମିନୀ ପାଶେ ଅଛି ଉଭା ହୋଇ

ଚକିତେ କୁମରମଣି ଚଉଦିଗେ ଚାହିଂ ।୧୦୫।

ଚିତ୍ରରେଖା କହଇ ଯୋଡ଼ିଣ ବେନି କର

ୟେ ସେ ଦେବ ଅଟଇ ଶୋଣିତ ନାମେ ପୁର।୧୦୬।

ୟେଥିର ନୃପତି ଯେ ବାଣାସୁର ରାୟେ

ୟେହାର ନନ୍ଦିନୀ ଉଷା ୟେ ଛାମୁରେ ତୋର ରହେ ।୧୦୭।

ଅବିଭାଇତ କୁମାରୀ ଅଟଇ ନବଯୁବା

ସାଦୃଶେ ବର ନାହିଂ ହୋଇ ନାହିଂ ବିଭା ।୧୦୮।

ରାଜାର ଡଗରେ ଯେ ଅଛନ୍ତି ଚଉକତି

କାହୁଂ ଆସି ପ୍ରବେଶ ହୋଇଲା ଅର୍ଦ୍ଧରାତି।୧୦୯।

କେ ତୁମ୍ଭର ମାତା କେ ତୁମ୍ଭର ପିତା

ତୁମ୍ଭନ୍ତ ଦେଖି ବଶ ହୋଇଲା ୟେ ରାଜାର ଦୋହିତା।୧୧୦।

କେବଣ ନାମ ତୁମ୍ଭର କାହାର କୋଳେ ଜାତ

କି କାର୍ଯ୍ୟେ ଆସି ୟେଥେ ହୋଇଲ ଉପଗତ।୧୧୧।

କୁମର ବୋଇଲା ଦ୍ୱାରିକା ଅଟଇ ଆମ୍ଭର ପୁର

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣଂକ ପୁତ୍ର ପଦ୍ମନ ଅଟଇ ମୋହୋର ପିଅର ।୧୧୨।

ଭ୍ରମନ୍ତେ ବଣା ହୋଇଂ ଅଇଲଇଂ ୟେଥକୁ

ତୁମ୍ଭେ କିମ୍ପା ଭୟ ୟେଥେ ପାଉଛ ମନକୁ ।୧୧୩।

ୟେହା ଶୁଣି ଚିତ୍ରରେଖା ବୋଲଇ ତୁମ୍ଭର ରୂପ ଦେଖି

ଶରୀରଯାକ କିମ୍ପା ନୋହିଲା ଆମ୍ଭର ଆଖି ।୧୧୪।

ଆମ୍ଭର ସଖୀକି କର ହେ ସୁଦୟା

ବିଧାତା ଘଟସୂତ୍ର କରି ଅଛି ୟେହା ।୧୧୫।

କୁମର ବୋଇଲା ଧନ୍ୟ ଧନ୍ୟ ଆଜର ଦିନ

କେବଣ ତୀର୍ଥେ ଅବା କଲଇଂ କେବଣ ପୁଣ୍ୟ।୧୧୬।

ରୟଣୀ ଦିବସେ ଯହିଂକି କରିଥାଇଂ ଇଚ୍ଛା

ଦଇବ ଆଣି ମୋର ପୂରୋଇଲା ମନବାଞ୍ଛା।୧୧୭।

ୟେତେ ବୋଲି ଯେ ପଲଂକରୁ ଉଠିଲା ଧାତିକାରେ

କନ୍ୟା ଭୁଜ ଧରି ନେଇ ବସାଇଲା ଜାନୁରେ।୧୧୮।

ବଦନ ଚାହିଂଣ ଯେ ଦିଅଇ ଚୁମ୍ବନ

କୋଳେ କୋଳାଗ୍ରତ କରଇ ଆଲିଙ୍ଗନ ।୧୧୯।

ସେ ବେନି ଜନଂକର ଉତ୍ସୁକ ଦେଖି ମତି

ଟେରା ପାଡ଼ି ଚିତ୍ରରେଖା ଅନ୍ତର ହେଲା ଧାତି।୧୨୦।

ବିବିଧ କ୍ରୀଡ଼ା ଯେ କରନ୍ତି ମନ ଇଚ୍ଛା

ବିରହେ ବେନିଜନେ ତୃପ୍ତ କଲେ ମନ ବାଞ୍ଛା।୧୨୧।

ଚଉଷଠି ପରିବନ୍ଧେ ବାଆସ୍ତରୀ କ୍ରୀଡ଼ାରସ

ବିବିଧ ବିନୋଦ ଯେ ବେନିଜନେ ତୋଷ।୧୨୨।

ଅରୁଣ ଉଦୟେ ପ୍ରସର ହୋଇଲା ନିଶି

ନିତ୍ୟକର୍ମ ସାରି ସୁବେଶ ଶୁଭ୍ରକେଶୀ।୧୨୩।

ଅମୃତ ମୁଣୋହି କରନ୍ତି ବେନି ଜନ

ନାନା କଉତୁକେ ବଞ୍ଚିଲେ ସେ ଦିନ।୧୨୪।

ଗୁପତ ପୀରତି ଯେ ନ ଜାଣନ୍ତି କେହି

କେବଳ ଜାଣଇ ୟେକା ଚିତ୍ରରେଖା ସହୀ।୧୨୫।

ୟେମନ୍ତେ କେତେହେଂକେ ଦିନର ଅନ୍ତରେ

ଡଗରେ ଜଣାଇଲା ନୃପତି ଛାମୁରେ।୧୨୬।

ଶୁଣିମା ସାବଧାନେ ଅସୁର କୁଳ ସାଈଂ

କନ୍ୟାପୁରେ ଉତପାତ ମଣିଲୁଂ ଗୋସାଇଂ ।୧୨୭।

ତୋଟାପୁରେ ଦେଖିଲୁ ପୁରୁଷ ପାଦ ଚିହ୍ନ

ଚିତ୍ରରେଖାର ଗତି ମଣିଲୁଂ ଅନୁମାନ ।୧୨୮।

ଶୁଣି କରି ନୃପତି ମୁଦୁସୁଲୀକି ରାଇ

କନ୍ୟାର ପୁର ଦେଖି ଖୋଜି ଆସ ଯାଇଂ।୧୨୯।

ଡଗରେ କହିଲେ ଯେ ବିପରୀତ କଥା

ତୁମ୍ଭେ ବୁଝି ଆସନି ଦେଖି ତହିଂର ବାରତା।୧୩୦।

ଆଗ୍ୟାଂ ପ୍ରମାଣେ ମୁଦୁସୁଲୀ ହୋଇଲା ବାହାର

ପ୍ରବେଶ ହୋଇଲା ଯାଇଂ ତୋଟାପୁର ଘର।୧୩୧।

ପ୍ରଥମ ଦ୍ୱାରରେ ଯେ ଦେଖିଲା ଚିତ୍ରରେଖା

ତାହାର ସଙ୍ଗ ହୋଇଲାକ ନାହିଂ ଦେଖା ।୧୩୨।

କୁଶଳ ବାରତା ଯେ ପୁଚ୍ଛିଲେ ତାହାର

ସେ ଠାବକୁ ଶୁଭିଲା ବେନି ଜନଂକର ଉତ୍ତର।୧୩୩।

ପଶା ଖେଳୁଛନ୍ତି ଭିତରେ ବେନି ଜନେ ପଶି

ଦାନ ପାଡ଼ିବାର ଯେ ବଚନ ସମ୍ଭାଷି।୧୩୪।

ଶୁଣିଣ ମୁଦୁସୁଲୀ ଅଇଲାକ ଖରେ

ବେଗେଣ କହିଲା ଯାଇଂ ନୃପତି ଛାମୁରେ।୧୩୫।

ଡଗର କହିବା କଥା ଅଟଇ ଦେବ ସତ

ତାହା ଶୁଣିଣ ନୃପତି ପ୍ରଜ୍ୱଳିତ ଚିତ୍ତ।୧୩୬।

ଧନୁ ଶହସ୍ର ଧରି ଉଠିଲା ବହନ

କ୍ରୋଧେଣ ଅସୁର ଯେ ଗର୍ଜଇ ଘନ ଘନ ।୧୩୭।

ଧସାଇ ପଶିଲା ଯାଇଂ କୁମାରୀର ପୁରେ

ଚିତ୍ରରେଖା ଅପସରି ଗଲାକ ଭୟରେ ।୧୩୮।

ଭିତର ପୁରକୁ ସେ କରନ୍ତେ ଗବନ

ଦେଖିଲା ପଶା ଖେଳୁଅଛନ୍ତି ବେନି ଜନ ।୧୩୯।

ବୋଇଲା ନୃପତି ତୁ ରେ କାହାର କୁମର

ମରଣକୁ ଭୟେ କି ନାହିଂ ରେ ତୋହୋର।୧୪୦।

ଜଳନ୍ତା ଅଗ୍ନିରେ ପଶିଲୁ କିସ ପାଇଂ

ଯମର ଘରକୁ ଧାରଣା ପଡ଼ିଲୁ ରେ ତୁହି ।୧୪୧।

କହୁଂ କହୁଂ ପ୍ରଜ୍ୱଳିତ ଅସୁର କୁଳ ରାୟେ

ଦେଖିଣ କୁମର ଯେ ତବଦ ହୋଇ ଚାହେଂ ।୧୪୨।

କୋପେଣ ଦାନବ ଯେ ମାଇଲା ବଜ୍ର ମୁଥେ

ଅଙ୍ଗ ଢାଳି ଦେଇ ସେ ବଞ୍ଚାଇଲା ତୁରିତେ ।୧୪୩।

ଦେଖିଣ ଅସୁର ଯେ ଧନୁ ଆଧାନ କରି

ଅନିରୁଦ୍ଧହିଂ କରେ ଧନୁ ଶହସ୍ର ଧରି ।୧୪୪।

ଗର୍ଜଇ ବାଣାସୁର କାଳସର୍ପ ଜାଣି

ହୋବୋଡା ଶରେକ ଯେ ବିନ୍ଧିଲା ବେଗେ ଟାଣି ।୧୪୫।

ଦେଖିଣ କୁମର ଯେ ପେଷିଲା ତୀଖ ଶର

ବେନି ଜନଂକର ଯେ ବାଜିଲା ସମର ।୧୪୬।

ମହାଘୋର ଯୁଦ୍ଧ ବେଳକୁ ବାଳ ଆନ

ଅନିର୍ଯାପ ଶର ବିନ୍ଧିଲା ଅସୁର ରାଜନ ।୧୪୭।

କୁମରହିଂ ପ୍ରତିଅସ୍ର କରଇ ଅସୁରକୁ

ଦେଖିଣ ବିଚାରଇ ଅସୁର ମନକୁ।୧୪୮।

ହେଳ ଯୁଦ୍ଧ କଲେ ନୋହିବାକ ଜିଣି

ଅହି ଶର ଧନୁରେ ବସାଇଲା ନୃପମଣି ।୧୪୯।

ମନ୍ତ୍ର ସୁମରିଣ ଯେ ପେଷିଲା ନୃପତି

ଚଳିଲା ଅସ୍ର ଯେ ପବନହୁଂ ଖର ଗତି ।୧୫୦।

ଚରଣରୁ ବେଢାଇଲା କଣ୍ଠ ପରିଯନ୍ତେ

ଅହି ଶରେ କୁମର ପଡ଼ିଲା ମୋହଗତେ ।୧୫୧।

ଦେଖିଣ ନୃପତି ଯେ ବାହୁଡ଼ିଲା ଧାତି

ଆପଣା ନବରେ ମିଳିଲା ତଡ଼ତି ।୧୫୨।

ୟେଥୁଂ ଅନନ୍ତରେ ମିଳିଲା ଯାଇଂ ବାଳୀ

ଦେଖିଲା ନାଗଫାଶ ବନ୍ଧନେ କୁମରକୁ ବାନ୍ଧିଛି ମହାବଳୀ ।୧୫୩।

ଆହା ସ୍ୱାମୀ ବୋଲି କରଇ ରୋଦନ

ନୟନୁଂ ଅଶ୍ରୁଜଳ ବହଇ ଅବିଚ୍ଛନ୍ନ ।୧୫୪।

ମୁଖକୁ ଅନାଇଣ ବାଉନଇଂ ବସି

କୋମଳ ଶରୀର ଗୋଟି ହୋଇଲାକ ଧଂସି ।୧୫୫।

ଆହା ପ୍ରାଣନାଥ ମୋତେ ୟେକା କରି ଗଲ ଛାଡ଼ି

ମୁହିଂ ଯେ ଶୋକଜଳେ ମରୁଅଛି ବୁଡ଼ି ।୧୫୬।

ମୋହୋର ବିକଳ ଦେଖି କେହ୍ନେ ଧରିଅଛ ଦେହ

ଅନେକମତେ ମୋତେ କଲେଯେ ସେନେହ ।୧୫୭।

ୟେବେ ମୁର୍ଚ୍ଛାଗଲ ନାଥ କେବଣହିଂ ମତେ

ଅନେକ ବିନୋଇ କରି କହୁଥାଅ ମୋତେ।୧୫୮।

ପଲଂକେ ପହୁଡ଼ିବାର ନ ସହଇ ଦେହ

କେମନ୍ତେ ଛାଡ଼ିଲ ନାଥ ୟେଡ଼େକ ସେନେହ।୧୫୯।

ଚଣ୍ଡାଳ ପିଅର ମୋର କଲାକ ୟେଡ଼େ କର୍ମ

କେବଣ ପ୍ରକାରେ ତାକୁ ସହିବଟି ଧର୍ମ।୧୬୦।

ସୁକୁମାର ସୁନ୍ଦର ମୋହନ ମୁଖ ଦେଖି କରି

କେମନ୍ତେ ସତ ବଳିଲା ପ୍ରାଣେ ଗଲା ମାରି।୧୬୧।

ବାବୁ ଦଇବରେ ତୁ କଲୁସି ମୋତେ ୟେହା

ଜାଣିଲି ତୋର ପାଷାଣୁଂ ନିଷ୍ଠୁର ଯେ ହିୟା।୧୬୨।

ଚିତ୍ରରେଖାକୁ ଚାହିଂ କରଇ ରୋଦନ

ଅଗ୍ନି ଆରୋପଣ କର ତୁ ମୁଂ ପଶିବି ବହନ।୧୬୩।

ଚିତ୍ରରେଖା ବୋଇଲା ଶୁଣରେ ଯୁବତୀ

କେବେହେଂ ନ ମରଇ ଗୋ ୟେ ତୋହୋର ପତି ।୧୬୪।

ଦ୍ୱାରିକାରେ ଅଛନ୍ତି ୟେହାଂକର ତାତ

ବେଗେ ସେ ଆସିବେ ଯେ ପାଇଲେ ବାରତ।୧୬୫।

ରାମକୃଷ୍ଣେ ନିଚୟେ ଗୋ କରିବେ ବିଜୟେ

ତାହାଂକର କ୍ରୋଧେ ସଖୀ ନୃପତି ନାଶ ଯାୟେ ।୧୬୬।

ଉଷା ବୋଇଲା କେ କହିବ ତାଂକୁ ଯାଇ

ମାରନ୍ତୁ ପିଅର ପଛେ ରଖନ୍ତୁ ମୋର ସାଈଂ।୧୬୭।

ୟେମନ୍ତର ସମୟେ ନାରଦ ମୁନି ଆସି

ଅନ୍ତରୀକ୍ଷେ ଥାଇଂ ବଚନ ସମ୍ଭାଷି।୧୬୮।

ନ ରୋବରେ ସୁନ୍ଦରୀ ମୋହୋର ବୋଲ କର

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ଅଟନ୍ତି ୟେହାର ପିଅରର ପିଅର।୧୬୯।

ତାହାଂକ ଆସିବା ଯାୟେ ରଖିଥାଅ ଯତ୍ନ କରି

ଆମ୍ଭେ ଯାଉଅଛୁ ଯେ ଦ୍ୱାରାବତୀ ପୁରୀ ।୧୭୦।

ୟେ ତୋହୋର ଚରିତ ରାମକୃଷ୍ଣଂକୁ କହିବି

ଛପନ କୋଟି ଯାଦବ ସଇନି ଅଣାଇବି ।୧୭୧।

ମହାଘୋର ସଂଗ୍ରାମ ସେ ୟେଠାରେ କରିବେ

ଅସୁରକୁ ବିନାଶି ତୋତେ ଘେନି ଯିବେ ।୧୭୨।

ଶୁଣିଣ କୁମାରୀ ଯେ ପାଦରେ ପଡ଼ିଲା

ପତିଂ ଦେହି ପତିଂ ଦେହି ବୋଲିଣ ବୋଇଲା।୧୭୩।

କୁମର ପାଦତଳେ ବସି ଚାପଇ ଚରଣ

ଦ୍ରୋଣମେଘ ବୃଷ୍ଟି ପ୍ରାୟେ ନୟନରୁଂ ନୀର ପଡ଼ଇ ଗଳିଣ।୧୭୪।

ୟେତେ କହି ନାରଦ ମୁନି କଲେକ ଗବନ

ମନ ପବନ ଦଣ୍ଡେ ଚଢିଯାଇଂ ମିଳିଲେ ଦ୍ୱାରିକା ଭୁବନ।୧୭୫।

ଉଗ୍ରସେନ ନୃପତି ସାତବଂଶ ଯାଦବ

ନନ୍ଦ ବସୁଦେବ ଯେ ଶ୍ରୀରାମ ମାଧବ ।୧୭୬।

ମୁନିଂକ ଚରଣେ ସେ ଯେ କରନ୍ତି ଦିବ୍ୟ ପୁଜା

ଆସ୍ତାନେ ବସାଇ ପୁଛନ୍ତି ଦେବକୀ ତନୁଜା।୧୭୭।

ଭୋ ମହାମୁନି ମୋତେ ନକର ଗୁପତ

କେଉଣ କାର୍ଯ୍ୟେ ୟେଥେ ହୋଇଲ ଉପଗତ।୧୭୮।

କେଉଣ ସନ୍ଦେଶ ମାନ ଅଛ ତୁମ୍ଭେ ଜାଣି

ସନ୍ଦେହ ତୁଟିବ ଯେ ତୁମ୍ଭର ମୁଖୁଂ ଶୁଣି ।୧୭୯।

ନାରଦେ ବୋଇଲେ ହୋ ଶୁଣ ରାମକୃଷ୍ଣେ ବେନିଭାଇ

ବାଣାସୁର ନୃପତିର ଉଷା ନାମେ ତନୟୀ।୧୮୦।

ଅବିଭାଇତ କନ୍ୟା ସେ ପିତାର ଘରେ ଥିଲା

ପଦ୍ମନ ପୁତ୍ର ତାର ତୁଲେ ପୀରତି ବଢାଇଲା ।୧୮୧।

ତାହା ଜାଣି ନୃପତି କଲା ସମର ଘୋର

ଅହି ଶରେକ ପେଷି ପୁତ୍ରକୁ ବନ୍ଦୀ କଲା ବୀର।୧୮୨।

ଆମ୍ଭେ ଭ୍ରମନ୍ତେଣ ଦେଖିଲୁ ତାକୁ ଯାଇଂ

କରଇ ରୋଦନ ଉଷା ସ୍ୱାମୀର ମୁଖ ଚାହିଂ।୧୮୩।

ଅଗ୍ନିରେ ପଶିବେ ସେହୁ ନିଜ ପତିର ନିମନ୍ତେ

ୟେ କଥା ସରୂପେ କହିଲୁ ତୁମ୍ଭର ଅଗ୍ରତେ।୧୮୪।

ଶୁଣିଣ ରାମକୃଷ୍ଣେ ପଡ଼ିଲେ ମୂର୍ଚ୍ଛା ଯାଇଂ

ପଦ୍ମନର ଦେହରେ ଯେ ଗ୍ୟାନ ଆଉ ନାହିଂ।୧୮୫।

ବସୁଦେବ ନନ୍ଦ ଯେ କରନ୍ତେ ରୋଦନ

ଦଇବକୀ ଯଶୋବନ୍ତୀ ବିକଳିତ ମନ ।୧୮୬।

ରୁକ୍ମିଣୀ ସତ୍ୟଭାମା ଯେ ଆବର ଜାମ୍ବୋବତୀ

କାଳିନ୍ଦୀ ଆଦି କରି ଯେ ତକ ଯୁବତୀ ।୧୮୭।

ଦ୍ୱାରିକା ପୁରରେ ଯେ ପଡ଼ିଲା ବୋବାଳି

ସବୁଂକରି ନୟନରୁ ଅଶ୍ରୁଜଳ ଗଳି।୧୮୮।

ବେନିଦଣ୍ଡ ପରିଯନ୍ତେ ଉଠିଲାକ କୋହ

ରାମକୃଷ୍ଣ ସଚେତ ତେଜି କରି ମୋହ ।୧୮୯।

ନାରଦ ବୋଇଲେ ହୋ ପଦ୍ମନକୁ ଦେଖ

ଦେହରେ ଗ୍ୟାନ ନାହିଂ ବିପରୀତ ମୁଖ ।୧୯୦।

ଅନିରୁଦ୍ଧ ନିମନ୍ତେ କରୁଛି ରୋଦନ

ପୁତ୍ର ଶୋକେ ମୋହ ହୋଇଛି ପଦ୍ମନ ।୧୯୧।

ଦେଖିଣ ନାରାୟଣ ପୁତ୍ରକୁ କୋଳ କରି

ମୁଖରେ ସିଞ୍ଚିଲେ ଆଣି ସୁବାସିତ ବାରି ।୧୯୨।

ସଚେତ ନିମନ୍ତେ ବିଞ୍ଚନ୍ତି କୃଷ୍ଣର ସୁତମାନେ

ଶାମ୍ବ ଯେ ଫୁଙ୍କୁଅଛି ପଦ୍ମନର କାନେ।୧୯୩।

ବଳରାମ କର ଧରି ଫୁଟାନ୍ତି ଆଙ୍ଗୁଷ୍ଠି

କେତେହେଂକେ ବେଳେ ସେ ଯେ ସଚେତ ହୋଇ ଉଠି।୧୯୪।

ରୋବଇ ପଦ୍ମନ ଯେ ପୁତ୍ରର ନାମ ଧରି

କେଣେ ଗଲୁ ବାବୁରେ ମୋତେ ୟେକା କରି।୧୯୫।

ଦରିଦ୍ରର ଧନ ମୋର ଅନ୍ଧର ଲଉଡ଼ି

ମୁହିଂ ଯେ ମରୁଅଛି ଶୋକଜଳେ ବୁଡ଼ି ।୧୯୬।

ଆହୋ ରେ ପୁତ୍ର ମୋର ସଂସାର ସୁନ୍ଦର ଅନିରୁଦ୍ଧ

ଦାନବର ହାଥେ ତୁ ହୋଇଲୁ ପ୍ରାଣେ ବଧ।୧୯୭।

ବଳରାମେ ବୋଇଲେ ଉଗ୍ରସେନକଇଂ ରାଇ

ସାତବଂଶ ଯାଦବେ ବେଗେ ସଜ କର ତୁହି।୧୯୮।

ପୁତ୍ରର ନିମନ୍ତେ ଆଜି ବାଣାସୁରକୁ ମାରି

ତାଳଧ୍ୱଜ ରଥ ମୋର ଆଣ ସଜ କରି ।୧୯୯।

ଜଗନ୍ନାଥ ବୋଇଲେ ଦାରୁକକୁ ରାଇ

ନନ୍ଦିଘୋଷ ରଥ ଆଣ ବେଗେ ତୁ ସଜାଇ।୨୦୦।

ସାଜ ସାଜ ବୋଲି ଯେ ପଡ଼ିଲାକ ଡାକ

ସାଜିଲେ ରଥ ଗଜ ଚତୁରଙ୍ଗ ଲୋକ।୨୦୧।

କରେ ଶହସ୍ର ଧରି ଗର୍ଜନ୍ତି ବୀରମାନେ

ନାରାୟଣେ ସୁମରିଲେ ବିନତା ନନ୍ଦନେ ।୨୦୨।

ତକ୍ଷଣେ ଖଗବର ମିଳିଲାକ କତି

ଗରୁଡ଼ ପିଠିରେ ବିଜେ କଲେ ଶିରୀପତି ।୨୦୩।

ତାଳଧ୍ୱଜ ରଥେ ଯେ ବିଜୟେ କାମପାଳ

ଶ୍ରୀକରେ ଧରିଲେ ରାମ ସଉନନ୍ଦ ମୂଷଳ।୨୦୪।

ନନ୍ଦିଘୋଷ ରଥରେ ଯେ ବିଜୟେ ପଦ୍ମନ

ଢୋଲ ମର୍ଦ୍ଦଳ ଶଙ୍ଖ ମହୁରୀ ଟମକ ବାଦ୍ୟମାନ।୨୦୫।

ନିଶାଣ ପାଟଛତ୍ର ଆଲମ୍ବ ପନ୍ତି ପନ୍ତି

ରଥିଂକ ଭିତରେ ଯେ ପାଦାନ୍ତି ଝଟକନ୍ତି ।୨୦୬।

ସମୁଦ୍ରଘୋଷ ଜାଣି ସନ୍ୟର ଚହଳ

ଦ୍ୱାଦଶ କ୍ଷଉଣୀ ଯେ ଯଦୁବଂଶ ବଳ।୨୦୭।

ଧାମନ୍ତି ବୀରମାନେ ୟେକୁ ୟେକ ଆଗ ହୋଇ

ଗର୍ଜନ୍ତି ଯୋଦ୍ଧାୟେ ରଥ ଅଛନ୍ତି ଧୂଆଂଇ ।୨୦୮।

ତାଳଧ୍ୱଜ ରଥ ଯେ ଚଳଇ ଘନ ଘନ

ନନ୍ଦିଘୋଷ ରଥ ତହିଂ ଚଳଇ ବିତପନ ।୨୦୯।

ଗରୁଡ଼ ଗବନ ତହିଂ କରଇ ଅତି ରୋଷେ

ବେଗେଣ ମିଳିଲେ ଯାଇ ବାଣାସୁର ଦେଶେ।୨୧୦।

ଗ୍ରାମ ପୁର ପାଟଣା ଅଟ୍ଟାଳି ଜଗତୀ ପୁରମାନେ

ଯେ ମୁଖେ ପଡ଼ଇ ସେ ହୋଅଇ ନିଧନ ।୨୧୧।

ବାଳବୃଦ୍ଧ ଯୁବାଜନ ରାଜ୍ୟର ପରଜାମାନ

ପଦ୍ମନ ଶର ଘାତେ ହୋଉଛନ୍ତି ନିଧନ ।୨୧୨।

ବାଣାସୁର ନୃପତିର ଆଗରେ କହିଲେ ଚାର ଯାଇଂ

ୟେ ତୋହୋର ରାଜ୍ୟ ୟେବେ ସମ୍ଭାଳ ଗୋସାଈଂ ।୨୧୩।

ରାମକୃଷ୍ଣ ବିଜେକଲେ ସାତବଂଶ ଘେନି

ଶୁଣିଣ ନୃପତି ଆଗ୍ୟାଂଦିଲା ସାଜ ଆମ୍ଭର ସଇନି ।୨୧୪।

ରହୁବର ଆରୋହି ଅସୁର କୁଳ ସାଈଂ

ଦ୍ୱାଦଶ କ୍ଷଉଣୀ ବଳ ନେଇ ଓଗୋଳିଲା ଯାଇଂ ।୨୧୫।

ଦେଖିଣ ପଦ୍ମନ ଯେ ମିଳିଲା ତାର ଆଗ

ଛାଗଳ ପଲ ଦେଖି ଯେହ୍ନେ ପଲାଶଇ ବ୍ୟାଘ୍ର ।୨୧୬।

କ୍ରୋଧେ ଅରୁଣ ବର୍ଣ୍ଣ ଯେ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣର ସୁତ

ଗୁଣରେ ବସାଇଲା ହାବୋଡ଼ା ଶର ଶତ ।୨୧୭।

ଆଗଭର ହୋଇ ପଦ୍ମନ ଦିଲାକ ଶର ଛାଡ଼ି

ତିନିଶତ ରଥୀ ପଡିଲେ ହାବୋଡ଼ି ।୨୧୮।

ସାରଙ୍ଗ ଧନୁ ଧରିଣ ଦେବ ଦାମୋଦର

ଅସୁର ଉପରକୁ ବିନ୍ଧନ୍ତି ତୀଖ ଶର ।୨୧୯।

ରେ ରେ କାର କରିଣ ଯେ ଦେବ କାମପାଳ

କରେ ବୁଲାଇ ସେ ଯେ ପିଟିଲେ ସଉନନ୍ଦ ମୂଷଳ ।୨୨୦।

ୟେକା ପ୍ରହାରକେ ଯେ କୋଟି କୋଟି ମାରି

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ପୁତ୍ରମାନେ ସମରେ ଗୋଳ କରି।୨୨୧।

ବାଣାସୁର ନୃପତି ଯେ କରଇ ସମର

ସହସ୍ରେକ କରେ ଧରିଅଛି ଧନୁଶର ।୨୨୨।

ପାଞ୍ଚଶତ ନାରାଜ ୟେକାବେଳକେ ମାରି

ନିମିଷେକ ଶତେବେଳ ପେଷଇ ମନ ସରି।୨୨୩।

ଗରୁଡ଼ ଉପରେ ପଡ଼ି ଉପୁଡ଼ନ୍ତି କାଣ୍ଡ

ଗର୍ଜଇ ଅସୁର ଯେ କମ୍ପଇ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ ।୨୨୪।

ନନ୍ଦିଘୋଷ ରଥ ଶରରେ ଅଦୃଶ୍ୟ କଲା

କୋଟି କୋଟି କରି ନାରାଜ ଛାଡ଼ି ଦିଲା ।୨୨୫।

ଈଶ୍ୱର ସେବାକରି ପାଇଅଛି ବର

କାହାକୁହିଂ ଭୟ ନାହିଂ ଯହୁଂ ହୋଇଛି ଅମର।୨୨୬।

ମହାଘୋର ଯୁଦ୍ଧ ହୋଇଲା ଅନ୍ୟାଅନ୍ୟି

ବାରି ତ ନୋହିଲା ତହିଂ ଦିବସ ରୟଣୀ ।୨୨୭।

ଅନେକ ସମର ଯେ କରନ୍ତି ଯହୁଂବୀରେ

କେହି କାହାକୁ ଓଛ ଯେ ନୋହୋନ୍ତି ସମରେ।୨୨୮।

ତାହା ଦେଖିଣ ନାରାୟଣ ମନରେ ବିଚାରି

ସୁଦ୍ରିଶେନ ଚକ୍ରକୁ ଯେ ଧଇଲେ ମୁରାରି ।୨୨୯।

ଯେତେଶର ଅସୁରେ ବିନ୍ଧୁଥିଲେ ତହିଂ

ସୁଦ୍ରିଶେନ ତେଜରେ ସମସ୍ତେ ହୋଇଲେକ ଦହି ।୨୩୦।

ସୁଦ୍ରିଶେନ ଚକ୍ର ଦେଖି ପଳାଇଲା ଦନୁଜ

ବୋଲଇ ସଦାଶିବଂକୁ କହିବଇଂ ଆଜ ।୨୩୧।

ୟେତେ ବିଚାରି ଅସୁର କରଇ ଗବନ

ନିମିଷେକ ମିଳିଲା ଯାଇଂ କପିଳାସ ଭୁବନ।୨୩୨।

ସଦାଶିବଂକ ପାୟେ ପଡ଼ି କହଇ ବିନୋୟୀ

ଶୁଣ ଦେବ ଶଂକର ଗଉରା ଦେବୀ ସାଇଂ।୨୩୩।

ପଦ୍ମନର କୁମରଯେ ଅନିରୁଦ୍ଧ ବୀର

ବଳେ ଆସିଣ କନ୍ୟା ହରିଲା ମୋର ପୁର।୨୩୪।

କୋପେଣ ଅହି ଶରେ ତାକୁ କଲଇଂ ବନ୍ଧନ

ରାମକୃଷ୍ଣ ଆସିଲେ ଘେନିଣ ଯଦୁ ସଇନ।୨୩୫।

ଅଜାଗେ ପଶି ମୋର କଟକ କରଇ ନାଶ

ତେଣୁ କରି ଦେବ ଅଇଲି ତୁମ୍ଭ ପାଶ ।୨୩୬।

ଶଂକର ବୋଇଲେ ଶୁଣ ହୋ ଅସୁରେଶ୍ୱର

ଆମ୍ଭର ବରେ ତୁ ଯେ ହୋଇଲୁ ଅମର ।୨୩୭।

ଅମର ହୋଇ କରି ମରିବାକୁ ଡର

କୃଷ୍ଣର ତୁଲେ ୟେବେ କରଯା ସମର ।୨୩୮।

ମୁହିଂ ବିଜେ କରିବି ବୃଷଭ ଆରୋହି

ଆଗ ହୋଇ ସମର କରୁଥାଅ ତୁହି।୨୩୯।

ଶୁଣି ବିକ୍ରମି ଅସୁର ଅଇଲା ଖର ବେଗେ

ସମର କରଇ ସେ ହୋଇଣ ବଇରାଗେ ।୨୪୦।

ଯେତେବେଳେ ଅସୁର ଗଲା ଆଡ଼େ ହୋଇ

ସଇନେ ପଳାଇଲେ ମହାଭୟେ ପାଇ ।୨୪୧।

ଦେଖିଣ ମନ୍ତ୍ରୀ ତାର ବଇଡୁର୍ଯ୍ୟ କେତୁ

ସଇନିଂକୁ ବୋଇଲା ରେ ପଳାଇଛ ଦେଖି ଶତ୍ରୁ।୨୪୨।

କ୍ଷତ୍ରୀ ହୋଇ କରି ରେ ମରିବାକୁ ଡର

ମୋହୋର ତୁଲେ ଆସ କରିବା ସମର ।୨୪୩।

ୟେତେ ବୋଲି ଅସୁର ଉଠିଲାକ ଗର୍ଜି

ମେରୁଗିରି ଶିଖର ଅବା ପଡ଼ିଲା କି ଭାଜି।୨୪୪।

କରେଶୂଳ ଘେନିଣ ସେ ହୋଇଲା ଆଗୁସାର

ଆପଣାର ସଇନି ଯେ ଅଛି ସଙ୍ଗତର ।୨୪୫।

ସମର କରଇ ସେ ଭୟ ଭୀତି ଛାଡ଼ି

ଶୂଳ ଘେନି ପିଟଇ ବଜ୍ରସମ ବାଡ଼ି।୨୪୬।

ଦେଖିଣ କାମପାଳ ଓଗାଳିଲେ ଯାଇଂ

ବିନ୍ଧନ୍ତି ନାରାଜ ଯେ କୋପମୁଖ ହୋଇ ।୨୪୭।

ମୁଣ୍ଡ ପାତି ଅସୁର ରାମଶର ମେଣ୍ଟି

ଦେଖିଣ କାମପାଳ ମୂଷଳ ଘୋନି ପିଟି ।୨୪୮।

ଘାୟେ ଘୁମାଇଲା ସେ ଅସୁରକୁଳ ବୀର

ବାଣାସୁର ତୁଲେ ଯେ ଯୁଝନ୍ତି ଚକ୍ରଧର ।୨୪୯।

ବେଳୁଂବେଳ ସମରି ବଢିଲା ରଣରଙ୍ଗ

ରକତେ କର୍ଦ୍ଦନ ଯେ ବେନି ଜନଂକର ଅଙ୍ଗ।୨୫୦।

ଗଦା ଛେଲ ଚକ୍ର ଯେ ଶକତି ମୁଦୁଗର

ବରଷଣ ପ୍ରାୟେ କରି ମାରଇ ଅସୁର ।୨୫୧।

ଗରୁଡ଼ର ଉପରେ ଯେ ପଡ଼ନ୍ତି ଶସ୍ରମାନ

ଅନେକ ଜୁଳୁଜୁଳା ପୋକ କି ଉଡ଼ଇ ଗଗନ।୨୫୨।

ୟେମନ୍ତର ସମୟେ ଯେ ବିଜେକଲେ ହର

ଡିବି ଡିବି ଡମ୍ବୁରୁ ଯେ ବାଜଇ ସୁସ୍ୱର ।୨୫୩।

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ଜାଣିଲେ ଯେ ବିଜୟ କଲେକ ଆସି ହର

ବାଣାସୁର ପାଇଂ ସେ ଯେ କରିବ ସମର।୨୫୪।

କ୍ରୋଧେ କୋପାନଳ ଯେ ଦଇବକୀ ନନ୍ଦନ

ସୁଦ୍ରିସେନ ଚକ୍ରକୁ ସୁମରିଲେ ବହନ।୨୫୫।

ତକ୍ଷଣ ଚକ୍ରଆସି ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣଂକ କର

ଧାତିକାରେ ପେଷିଲେ ଯେ ଦେବ ଦାମୋଦର।୨୫୬।

ଡାହାଣ ଭୁଜ ଉପରେ ପଡ଼ିଲାକ ଯାଇ

ଛିଡ଼ିଲେ କରମାନ ନ ରହିଲେ କେହି ।୨୫୭।

ପୁଣ ଯାଇ ବାମ ଭୁଜ ଉପରେଣ ପଡ଼ି

ତକ୍ଷଣେ ଭୁଜ ମାନ ପଡ଼ିଲାକ ଛିଡ଼ି।୨୫୮।

ମୁଣ୍ଡା ବୃକ୍ଷ ପ୍ରାୟ ଦିଶିଲା ଅସୁର

ପୁଣ ସୁଦ୍ରିଶେନ ଚକ୍ର ଧଇଲେ ଦେବ କର।୨୫୯।

ଈଶ୍ୱର ବିଚାରିଲେ ବାଣାସୁର ନ ବର୍ତ୍ତିବ

ଆମ୍ଭର ବର ଦେବତା ତ ବିଅର୍ଥ ହୋଇବ।୨୬୦।

ୟେତେ ବୋଲି ଶଂକର ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ଆଗେ ମିଳି

କହନ୍ତି ପୁରସରି ଶୁଣ ହୋ ବନମାଳି।୨୬୧।

ମୋହୋର ବରେ ୟେ ତ ଅଟଇ ଅମର

ତୁମ୍ଭେ ଯେବେ ସୁଦ୍ରିଶେନ ଅସୁର ଧଇଲ ନିଜ କର ।୨୬୨।

ତୋହୋର ମାରନ୍ତେ ଯେବେ ଅସୁର ମରିବ

ଆମ୍ଭନ୍ତ କେମନ୍ତ ଈଶ୍ୱର କଲୁ ହୋ ବାସୁଦେବ।୨୬୩।

କ୍ରୋଧ ଶାନ୍ତି କର ଆହେ ଦେବ ଚକ୍ରଧର

ପ୍ରସନ୍ନ ହୋଇ କରି ଦିଅ ତୁମ୍ଭେ ବର।୨୬୪।

ସହସ୍ରେକ ଭୁଜ ଗଲା ଚାରିଭୁଜ ଥାଉ

ଆମ୍ଭର ଦିଲାର ବର ଅନ୍ୟଥାହିଂ ନୋହୁ ।୨୬୫।

ବିନୟ ହୋଇଣ ଯହୁଂ କହିଲେ ଈଶ୍ୱର

ସୁଦ୍ରିଶେନ ସଂହରି ଶାନ୍ତି ହୋଇଲେ ଦାମୋଦର।୨୬୬।

ବିନୟ ହୋଇଣ ପୁଚ୍ଛଇ ମନୁରାୟେ

ଭୋ ମୁନି ଅଗସ୍ତି ମୋତେ ଲାଗିଲା ସନ୍ଦେହେ ।୨୬୭।

ଅସୁର ହୋଇ କରି ପୃଥିବୀରେ ଯେତେ ଥିଲେ

ଅମର ହୋଇ କରି ଜଣେହେଂ ନ ରହିଲେ।୨୬୮।

ଈଶ୍ୱରଂକ ବରେ ଯେ ଅମର ବାଣାସୁର

ଚକ୍ରେ ଛେଦନ କିଂପା ହୋଇଲା ତାର କର।୨୬୯।

ବଦୟନ୍ତି ଅଗସ୍ତି ଶୁଣ ହୋ ମନୁ ରାଜା

ବହୁତ ସେବା କଲା ଯେ ବଳିର ତନୁଜା ।୨୭୦।

କଠୋର ତପ ଦେଖି ମିଳିଲେ ତ୍ରିଲୋଚନ

ବୋଇଲେ ବର ମାଗ ରେ ଅସୁର ରାଜନ।୨୭୧।

ଆମ୍ଭେ ଯେ ଈଶ୍ୱର ଜଗତର ସାଈଂ

ମାଗ ୟେବେ ବର ପ୍ରସନ୍ନ ହୋଇଲଈଂ ।୨୭୨।

ଅସୁର ବୋଇଲା ମୁଂ ହୋଇବି ଅମର

ଆବର ହୋଇବ ମୋର ସହସ୍ରେକ କର ।୨୭୩।

ଭୋଳେଣ ସଦାଶିବ ବୋଇଲେ ଅସ୍ତୁ ହେଉ

ଅମର ହୋଇଲୁ ତୁ ହୁଅ ସହସ୍ର ବାହୁ ।୨୭୪।

ବର ପାଇ ଅସୁର ଅଇଲା ନିଜ ପୁର

ଅନେକ ନୃପତି ସେ ଜିଣିଲା କରିଣ ସମର ।୨୭୫।

ଭୟେ ରାଜାମାନେ ନ ରହିଲେ କେହି

ଜଗତ ବୁଲି ଅସୁର ସାଧ୍ୟ କଲା ମୁହୀ ।୨୭୬।

କେତେହେଂକ ଦିନେ ସେ କପିଳାସକୁ ଗଲା

ଇଶ୍ୱର ଦେବତାକଇଂ ଦ୍ରଶନ ଯାଇଂ କଲା।୨୭୭।

ଶିରେ କର ଦେଇ ସେ କହଇ ଉତ୍ତର

ତୋହୋର ପ୍ରସନ୍ନେ ଦେବ ସହସ୍ରେ କର ମୋର ।୨୭୮।

ପୃଥୀର ରାଜାମାନେ ନ ରହିଲେ କେହି

ତୋହୋର ତୁଲେ ସାଂଗ୍ରାମ କରିବଇଂ ମୁହିଂ।୨୭୯।

ନୋହିଲେ ମୁଂ କପିଳାସ କରିବଇଂ ଧୂଳି

ସମର କର ତୁ ହୋ ପଞ୍ଚଇ ମଉଳି।୨୮୦।

ୟେହା ଶୁଣି କୋପେଣ ସଦାଶିବ ବୋଲନ୍ତି ବଚନ

ଆମ୍ଭେ ତୋହୋର ତୁଲେ ନୋହୁନା ଭାର୍ଜନ।୨୮୧।

ଭୁଜବଳ ପ୍ରତଗ୍ୟାଂ ଅଟଇ ତୋହୋର

କୃଷ୍ଣ ଯେ ଛେଦନ କରିବେ ନା ତୋର କର।୨୮୨।

ୟେତେକ କହି ଈଶ୍ୱର ହୋଇଲେ ଅନ୍ତର୍ଦ୍ଧାନ

ବିଷାଦେ ଅସୁର ଆସି ମିଳିଲା ଆପଣା ଭୁବନ।୨୮୩।

ସେ କାଳର କଥା ଆସି ହୋଇଲାକ ୟେବେ

ଚକ୍ରେ ଭୁଜ ତାର ନାଶ କଲେକ ବାସୁଦେବେ।୨୮୪।

ଈଶ୍ୱର କହନ୍ତେଣ ଶ୍ରୀହରି ହୋଇଲାକ ତୋଷ

ବଳରାମ ମନରୁ ଛାଡ଼ିଲେ ଗୁରୁରୋଷ ।୨୮୫।

ସଦାଶିବ ପ୍ରସନ୍ନେ ବାଣାସୁର ପାଇଲା ଚାରି କର

ରାମକୃଷ୍ଣ ଈଶ୍ୱରେ ବିଜେ କଲେ ବାଣାର ନବର ।୨୮୬।

ଗରୁଡ଼ ପକ୍ଷଘାତ ଶୁଣିଣ ଅହି ଶର

ଭୟେ ପଳାଇଲେ ସେ ହୋଇଣ ବହୁତ ଦୂର।୨୮୭।

ଅନିରୁଦ୍ଧ ଦେହ ହୋଇଲାକ ଶୂନ୍ୟ

ମୋହ ତେଜି ଉଠିଲା ସେ ପଦ୍ମନ ନନ୍ଦନ ।୨୮୮।

ଆସନ ପଦାସନ ଯେ ଅନେକ ସମ୍ଭାର

ପୂଜଇ ଅସୁର ରାମକୃଷ୍ଣଂକ ପୟର ।୨୮୯।

ଦିବ୍ୟ ଭୁବନେକ ଯେ ମଣ୍ଡାଇ ରାଜନ

ନେତର ଚିରାଳ ଯେ ଉଡ଼ଇ ବିତପନ ।୨୯୦।

ରାମକୃଷ୍ଣେ ବିଜେ କଲେ ସାତବଂଶ ଯାଦବନ୍ତ ଘେନି

ବ୍ୟାସ ମାରକଣ୍ଡ ଯେ ଉଦ୍ଦାଳେକ ମହାମୁନି।୨୯୧।

ଭାରଦ୍ୱାଦଶ ଯେ ଗଉତମ ଆୟେ

ଦୁର୍ବାସା ମହାମୁନି ଯେ ପ୍ରବେଶ ସଭାୟେ।୨୯୨।

ନଗ୍ର ପୁର ମଣ୍ଡାଇ ମଙ୍ଗଳ ଧୂନି କରି

ଦ୍ୱାରେ ପୁର୍ଣ୍ଣକୁମ୍ଭ ଯେ ଅଛନ୍ତି ଉଭାରି ।୨୯୩।

ନଗ୍ର ନର ନାରୀ ଯେ କାମଦେବର ସଂଜାତ

ଆପଣେ ସଦାଶିବ ରଚନ୍ତି ସମସ୍ତ।୨୯୪।

ପଣ୍ଡିତେ କହିଲେ ଯେ ଶୁଭ ଅନକୂଳ

ଆଷାଢ଼ ଶୁକଳ ଯେ ଦଶମୀ ଗୁରୁବାର ।୨୯୫।

ବିଭାଲଗ୍ନ ବେଳ ଯେ ହୋଇଲାକ ଆସି

ସଂକଳ୍ପ କରାବନ୍ତି ଗାଗ୍ରବ ମହାଋଷି।୨୯୬।

ବରୁଣ ପୂଜାସାରି ବରକନ୍ୟା ଆଣି

ମନ୍ତ୍ର ପଢି ବନ୍ଧନ କଲେ କୁଶପାଣି।୨୯୭।

ଡାହାଣ ବ୍ରତେକ ଶଙ୍ଖେ ଜଳ ତିଳ ପୂରୋଇ

ଆନନ୍ଦେ ବାଣାସୁର ଯଉତକ ଦେଇ।୨୯୮।

କୋଟିକୟେ ରଥ ଯେ ବେନି କୋଟି ହାଥୀ

ଚାରିକୋଟି ଅଶ୍ୱ ଯେ ଦଶକୋଟି ପାଦାନ୍ତି ।୨୯୯।

ଲକ୍ଷେକ ସୁବର୍ଣ୍ଣ ଗାଈ ସବଚ୍ଛା ସହିତେ

ଶତେକ ପରିବାରୀ ଯେ ଅଳଂକାର ସମେତେ।୩୦୦।

ପାଟଛତ୍ର ଆଲମ୍ବ ଯେ ନେତର ସୁପାତି

ଅନେକ ସମ୍ଭରେ ଯଉତୁକ ଦିଲାକ ନୃପତି।୩୦୧।

କୋଟିୟେକ ରତ୍ନ ବଳରାମଂକ ପାଦେ ଦେଇ

ଶରଣ ପଞ୍ଜର ନାଥ କରିବାକ ମୋତେ ତ୍ରାହି।୩୦୨।

ନ ଜାଣି ଅପରାଧ କଲଇଂ ଯେତେକ

କ୍ଷମାକର ଦୋଷ ବୋଲି କରଇ ରାଜା ଶୋକ।୩୦୩।

ବହୁତ ପୂରସରି କହନ୍ତି ଦେବକୀର ତନୁ

ଆମ୍ଭର ପୁତ୍ରକୁ ଦୋହିତା ଦିଲୁ ତେଣୁ ଦୋଷ ଯେ ନ ଘେନୁ ।୩୦୪।

ଆମ୍ଭର ବନ୍ଧୁ ତୁ ହୋଇଲୁ ଯୁଗତେ

ସଦାଶିବଂକ ବର ପାପ୍ରତ ହୋଉ ତୋତେ।୩୦୫।

ଯୁଗେ ଯୁଗେ ଥିବୁ ତୁ ଅମର ତନୁ ଧରି

ତେବେ ସେ କୀରତି ସିନା ରହିବ ଆମ୍ଭରି।୩୦୬।

ବର କନ୍ୟାକୁ ଆଶିଷ ଦିଅନ୍ତି ଋଷିମାନେ

ନଗ୍ର ନର ନାରୀ ଯେ ଦେଖନ୍ତି ଆନନ୍ଦ ମନେ।୩୦୭।

ବିଚାରନ୍ତି ସୁନ୍ଦର କୁମର ରୂପରାଶି

ବରକୁ କନ୍ୟା କନ୍ୟାକୁ ବର ଯେ ସାଦ୍ରିଶି ।୩୦୮।

ବିଧାତା ନିର୍ବାଣ ନୁହଇ ଯେ ଆନ

ଯାହାକୁ ଯେମନ୍ତ ସେ କରଇ ଭିଆଣ।୩୦୯।

ୟେଥୁ ଅନନ୍ତରେ ରାଜାର ଯେତେ ରାଣୀ

ବର କନ୍ୟାକୁ ଅର୍ଘ୍ୟ ସେ ଦିଅନ୍ତି କାମିନୀ।୩୧୦।

ଅନ୍ତେଶ୍ୱର ପୁରକୁ ବର କନ୍ୟାଗଲେ ଘେନି

ମଙ୍ଗଳ ହୁଳହୁଳି ଦିଅନ୍ତି ସକଳ କାମିନୀ ।୩୧୧।

ୟେକ ପତ୍ରେ ବେନି ଜନେ କରନ୍ତି ଭୋଜନ

ବେଢିଣ ଅଛନ୍ତି ଯେ ସକଳ ପରିଜନ ।୩୧୨।

ଆଞ୍ଚୋବନ ସାରିଣ କର୍ପୂର ତାମ୍ବୋଳ ଖାଇ

ଯିବାକୁ ଉଦବେଗ ସେ ସୁବେଶ ହୋନ୍ତି ତହିଂ ।୩୧୩।

ତାଳଧ୍ୱଜ ରଥ ଆରୋହି କାମପାଳ

ନନ୍ଦିଘୋଷ ରଥେ ବିଜେ କଲେ ମଦନ ଗୋପାଳ ।୩୧୪।

ସାତବଂଶ ଯାଦବନ୍ତ ଘେନି ଦ୍ୱାରିକାକୁ ବିଜେ

ଟମକ ନିଶାଣ ଦମାଲୁ ଭେରୀ ବାଜେ ।୩୧୫।

ରତ୍ନମୟ ରଥେ ଯେ ବର କନ୍ୟା ବସି

ଗଗନୁଂ ଚନ୍ଦ୍ର କି ପଡିଲା ପୃଥୀରେ ଖସି ।୩୧୬।

ହୁଳ ହୁଳି ଦିଅନ୍ତା ଯେ ଅନେକ ସଧବା ବନିତା

ଅମର ଅପକ୍ଷରୀ କିନ୍ନରୀ ନୃତ୍ୟରେ ଉନମତା।୩୧୭।

ଆଲମ୍ବ ପାଟଛତ୍ର ଉଡ଼ଇ ବିତପନ

ଉଗ୍ରସେନ ଆଗେ ଘେନାଇ ଯଉତୁକ ଦ୍ରବ୍ୟମାନ ।୩୧୮।

ବାଟରେ ପୁଆଇଂ ଅଇଲେ ସଦାଶିବ

ଦ୍ୱାରିକା ପୁରେ କଲେ ଅନେକ ଉଚ୍ଛବ ।୩୧୯।

ମଙ୍ଗଳ ହୁଳ ହୁଳି ଜୟେ ଘୋଷି

ଅର୍ଘ୍ୟ ବଦାବନ୍ତି ଯେ ଦ୍ୱାରିକା ପୁର ବାସୀ।୩୨୦।

ବର କନ୍ୟା ଦେଖି ଯେ ଅନେକ ହରଷ

ଶୁଭ ମଙ୍ଗଳର ବେଳେ ଆସି ନବରେ ପ୍ରବେଶ ।୩୨୧।

ଅଷ୍ଟ ପାଟବଂଶୀ ମୂଳେ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣର ଯେତେ ବାମା

ବର କନ୍ୟା ଦେଖିଣ ଉତ୍ସାହ ସର୍ବ ରାମା ।୩୨୨।

କନ୍ୟାକୁ ପରଶଂସା ସେ ଯେ କରନ୍ତି ବହୁତ

ଧନ୍ୟ ତୋହୋର ପିତା ଧନ୍ୟ ତୋହୋର ମାତ ।୩୨୩।

ଧନ୍ୟ ୟେ ଦ୍ୱାରିକା ପୁର ଶୋଭା ଦିଶି

ଧନ୍ୟ ବିଧାତା କେତେକାଳ ଗଢିଲା ତୋତେ ବସି ।୩୨୪।

ଧନ୍ୟ ହୋଇଲାଇଂ ଯେ ଆମ୍ଭେ ଦେଖିଲୁଂ ବେନିଡୋଳେ

ଧନ୍ୟ ଅନିରୁଦ୍ଧ କନ୍ୟାକୁ ଧଇଲୁ ତୁହି କୋଳେ ।୩୨୫।

ଧନ୍ୟ ଯେଉଂଣ ରାଜ୍ୟେ ହୋଇଲୁ ଉତପତି

ଧନ୍ୟ ତୋର ପୁଣ୍ୟ ସାଦ୍ରିଶେ ପାଇଲୁ ୟେ ପତି ।୩୨୬।

ଧନ୍ୟ ରେ ସୁନ୍ଦରୀ ଧନ୍ୟ ଶୋଭା ତୁହି ଦିଶୁ

ଧନ୍ୟ ଧନ୍ୟ ତୁହି କୁରଙ୍ଗୀ ବଳି ନୟନ ପ୍ରକାଶୁ ।୩୨୭।

ଧନ୍ୟ ତୋହୋର କବରୀ କୃଷ୍ଣ ଚାମରେ ନୋହେ ସରି

ଧନ୍ୟ ସେ କୁସୁମ ଅଛଇ ଆବୋରି ।୩୨୮।

ଧନ୍ୟ ନାସା ତୋହୋର ତିଳକୁସୁମ ଜାଣି

ଧନ୍ୟ ତୋ ଦନ୍ତପନ୍ତି ଡାଳିମ୍ବ ବୀଜେ କି ମାଣିକ୍ୟ ରସାଣି।୩୨୯।

ଧନ୍ୟ ବଧୁଲୀ ଅଧର ଧନ୍ୟ ତୋ ଭ୍ରୂଲତା

ଧନ୍ୟ ବେନି ଶ୍ରବଣରେ ହୀରା କାପ ଶୋଭିତା ।୩୩୦।

ଧନ୍ୟ ବକ୍ଷସ୍ଥଳ କମ୍ବୁକଣ୍ଠ ପ୍ରାୟେ

ଧନ୍ୟ ତୋ କୁଚ ବେନି କରୀ କୁମ୍ଭ ପ୍ରାୟେ ଶୋହେ ।୩୩୧।

ଧନ୍ୟ କଟିଭାଗ ଡମ୍ବରୁ ସାଦ୍ରିଶ

ଧନ୍ୟ ବେନି ଜାନୁ ଉଲଟ ରମ୍ଭା ରସ।୩୩୨।

ଧନ୍ୟ ତୋ ପାଦ ଅଙ୍ଗୁଳି ଚମ୍ପା କଢି ଜାଣି

ଧନ୍ୟ ସେ ପୟର ଅଳତା ଅରୁଣ ତେଜ ଜିଣି।୩୩୩।

ଧନ୍ୟ ସୁକୁମାରୀ ଧନ୍ୟ ତୋ ରୂପ ଶୋଭା

ଧରଣୀଧର ପ୍ରିୟା ଉପମା ହେବ ଅବା ।୩୩୪।

କେ ବୋଲଇ ସାବିତ୍ରୀ ୟେ ବ୍ରହ୍ମାର ବନିତା

କେ ବୋଲଇ ପାର୍ବତୀ ୟେ ହେମବନ୍ତର ଦୋହିତା ।୩୩୫।

କେ ବୋଲଇ ଶଚୀ ୟେ ଇନ୍ଦ୍ରର ପାଟରାଣୀ

କେ ବୋଲଇ ଛାୟା ୟେ ସୂର୍ଯ୍ୟର ଘରଣୀ।୩୩୬।

କେ ବୋଲଇ ବୃହସ୍ପତି ଭାରିଯା ତାରା ୟେ ଅଟଇ

ରମ୍ଭା ଉର୍ବଶୀ ମେନକା ୟେହାକୁ ସରି ନୋହି।୩୩୭।

କୋ ବୋଲଇ ତୁମ୍ଭେ ନ ଜାଣ ଗୋ କିଛି

ୟେହାର ରୂପକ କେହି ସମ ଯେ ନ ଗଚ୍ଛି।୩୩୮।

ଦେବକୀ ଯଶୋବନ୍ତୀ ଯେ ବହୁତ ହରଷ

ନାତି ନୀତୁଣୀବଧୂ ଘେନି ଆପଣା ପୁରରେ ପ୍ରବେଶ।୩୩୯।

ଅର୍ଘ୍ୟ ବଦାବନ୍ତି ଯେ ସକଳ କାମେନୀ

ଆଶିଷ କଲ୍ୟାଣ କରନ୍ତି ସମସ୍ତ ଜନନୀ ।୩୪୦।

ପୁରେ ପୁରେ ଚହଳ କହିତ କି ପାରି

ବର କନ୍ୟା ଦେଖି ଆସନ୍ତି ନଗ୍ର ନର ନାରୀ।୩୪୧।

ରାମକୃଷ୍ଣ ବିଜୟେ ଯେ ସମ୍ଭର୍ବ ଆସ୍ତାନେ

ଆବର ଅଛନ୍ତି ଦେବଋଷି ବ୍ରହ୍ମର୍ଷି ରାଜଋଷିମାନେ ।୩୪୨।

ଅପକ୍ଷରୀ କିନ୍ନରୀ ଯେ ଦିବ୍ୟବେଶ ହୋଇ

କେ ତାଳ ମୃଦଙ୍ଗ ବେଣୁ ବୀଣା ବାଦ୍ୟ ବାଇ।୩୪୩।

ଚତୁର୍ଥ ଦିନେଣ ଯେ ଚଉଠି ବିଧି ସାରି

ବେଦୀ ଛାମୁଣ୍ଡିଆରେ ବସିଲେ ବ୍ରହ୍ମଚାରୀ।୩୪୪।

ଯଥାବିଧି କର୍ମ ସାରି ବର କନ୍ୟା ଗଲେ

ଅନେକ ଯୁବତୀ ତହିଂ ହୁଳହୁଳି ଦିଲେ ।୩୪୫।

ବିଭାବିଧି ବଢାଇଣ ମୁନିମାନେ ଗଲେ

ଯେ ଯାହାର ଆଶ୍ରମେ ଯାଇଂ ପ୍ରବେଶ ହୋଇଲେ ।୩୪୬।

ଶୁଣ ହୋ ମନୁରାୟେ ପୁଚ୍ଛା କଲୁ ଯାହା

ଥୋକାୟେ ଅନୁସରି ବଖାଣିଲୁ ତାହା ।୩୪୭।

ୟେ ଯେ ମଧ୍ୟପର୍ବ ଅମୃତ ରସ ସାର

ଆହୋ ପ୍ରାଣୀମାନେ ୟେକମନେ ଶ୍ରବଣ ଯେ କର ।୩୪୮।

କଳିକାଳ ଘୋର ୟେ ହୋଇଲାକ ଆସି

ରାମ ନାମ ଧର ନ ବାଧିବ କାଳ ଫାଶି ।୩୪୯।

ରାମ ନାମ ବ୍ରହ୍ମବେନି ଯେ ଅକ୍ଷର

ରାମ ନାମ ମୋର ନୋହିବ ବିସର ।୩୫୦।

ତୁଳୁସାର ବଲ୍ଲଭ ହୃଦରେ ମୋର ଥାଉ

ରାମ ନାମ ସୁମରି ସାରୋଳା ଦାସ ଗତି ମୁକୁତି ପାଉ।୩୫୧।୭୯୩୮।

ବଇବସୁତ ମନୁ ପୁଚ୍ଛା କଲେ ଅଗସ୍ତିଂକି

ଭୋ ମହାମୁନି ମୋତେ କହିବା ୟେଣିକି।୧।

ଶ୍ରୀ ନାରାୟଣ ରଙ୍ଗାବତାର ଯେ ଦ୍ୱାପରେ

ଜନମିଲେ ମାଧବ ଦେବକୀ ଉଦରେ ।୨।

ରୋହିଣୀ ଉଦରେ ଯେ ନୀଳାମ୍ବର ଉତପତ୍ତି

ବାଳୁତ ଖେଳରେ ରାମକୃଷ୍ଣେ ଗୋଗୋଷ୍ଠେ ରହନ୍ତି ।୩।

ପାଠ ପଢିବାର ନିମନ୍ତେ ଯୋଗେଶ୍ୱର

ଖେଳନ୍ତେ ପ୍ରବେଶ ଦେବ ଅବନ୍ତୀ ନୀମେ ପୁର।୪।

ବିଦ୍ୟାବର ବ୍ରାହ୍ମଣ ନାମେ ଶାନ୍ତିପନି

ପାଠ ପଢାନ୍ତି ସେ ବାଳଖିଳାମାନନ୍ତ ଘେନି।୫।

ତାହାଂକର ମନ୍ଦିରେ ପ୍ରବେଶ ବେନିଭାଇ

ନିରୋପନ୍ତି ଶାନ୍ତିପନି ବ୍ରାହ୍ମଣ ମୁଖ ଚାହିଂ ।୬।

ପଚାରନ୍ତି ବ୍ରାହ୍ମଣ ବାଭିୟେ ଅଟ ତୁମ୍ଭେ କେବଣ ଦେଶୀ

ଦେବ କୁମାର ପ୍ରାୟ ତ ଅବୟବ ଦିଶି ।୭।

ଶୁଣି ବିପ୍ରଂକୁ ସମସ୍ୟା ଦିଅନ୍ତି ନୀଳାମ୍ବର

ଆମ୍ଭର ଶାସନ ମଧୁବନ ନଗ୍ରପୁର।୮।

ଆଦି ଯଦୁବଂଶେ ଯଦୁନାମେ ଋଷି

ଯଦୁବର ନନ୍ଦନ ସୁରଥ ବୋଲି ଶିଷି।୯।

ସୁରଥର ନନ୍ଦନ ଯେ ବଇଷ୍ଣବ ଚକ୍ରବତୀ

ତରୁଣ ତେଜ ବୋଲି ତାହାଂକର ସନ୍ତତି ।୧୦।

ତରୁଣ ତେଜଂକର ନନ୍ଦନ ଅଟଇ ସୁଦେବ

ତାହାଂକର ନନ୍ଦନ ଅଟଇ ବସୁଦେବ।୧୧।

ଭୋ ଦେବ ପଣ୍ଡିତ ତୁମ୍ଭେ ପଚାରିଲ ଯାହା

ବସୁଦେବ ନନ୍ଦନ ହରି ବଳରାମ ବୋଲି ତାହା।୧୨।

ନିରାକାର ବଂଶେ ଜାତ ଦେବକୀ ରୋହିଣୀ

ସତୀ ସାବିତ୍ରୀ ଅଟନ୍ତି ସେ ବେନି ଭୟେଣୀ।୧୩।

ୟେହାଂକର ମାତା ୟେକବାଳା ପାର୍ବତୀ

ତାହାଂକ ଉଦରୁ ଆମ୍ଭେ ବେନି ଉତପତ୍ତି ।୧୪।

ଅଂଶା ଅବତାର ଆମ୍ଭେ ଭାରାଭର ଅର୍ଥେ

ପୁଣି ପୁଣି ଉପୁଜୁଂ ୟେ ଦୁହିଂକର ଗର୍ଭଗତେ ।୧୫।

ଗୋପାଳ ଦେଶ ହାଦେ ମଥୁରା ନଗ୍ରପୁର

ଶାହାସ୍ର ସଂଗତି ନାହିଂ ଅପାଠେକ ସେହୁ ପୁର।୧୬।

କୁସ୍ଥାନ ବାସେ ଆମ୍ଭେ ପଡ଼ିଲୁ ବେନି ଜନେ

ବେଦ ବିଦ୍ୟା ନ ଜାଣୁ ନ ଶୁଣୁଂ ବେନି କର୍ଣ୍ଣେ।୧୭।

ଧର ଧର ମାର ମାର ଛନ୍ଦ ବନ୍ଧ କଥା

କଢା ଘୁମୁରା ଅନରୂପେ ସେହୁ ମତା ।୧୮।

କୁଜନ ହାଥେଣ ପଡ଼ିଲା ପାଣି ଦ୍ରବ୍ୟ

ମୂର୍ଖ ସଭାରେ କି ପଣ୍ଡିତ କରଇ ଭାବ ।୧୯।

ଗ୍ୟାନ ଥାଉଂ ଥାଉଂ ଆମ୍ଭେ ମୂର୍ଖ ହୋଇବୁଂ କେମନ୍ତେ

ବୁଲୁ ଦେଶାନ୍ତରେ ପାଠ ସିଦ୍ଧି ଅର୍ଥେ ।୨୦।

ମାତା ପିତା ତେଜିଲୁ କୁଳ ଗୋତ୍ର ଗ୍ରାମ

ତୋହୋର ଦୟା କଲେ ଆମ୍ଭେ ହୋଇବୁଂ ଚାଟ ଧର୍ମ।୨୧।

ବିନୟ ଭାବେ ଦେବ ବାକ୍ୟ ଯେ ଉଚ୍ଚାରୁ

ଦେଖି ଦୟା କଲେ ପଣ୍ଡିତ ଭାଗ୍ୟ ଗୁରୁ ।୨୨।

ବାବୁ ପାଠକୁ ଯେବେ ଇଚ୍ଛା ହୋଇଲା ତୁମ୍ଭର

ତୁମ୍ଭେ ପାଠ ପଢ ୟେବେ ମୋହୋର ଗୃହର।୨୩।

ଶାନ୍ତିପନି ବିଚ୍ଛନ୍ନ ହୋଇଥିଲା ଚାରିପୁତ୍ର ହରାଇ

ପୁତ୍ର କଷ୍ଟ ପାସୋରିଲା କେଶବ ମୁଖ ଚାହିଂ।୨୪।

ରହିଲେ ବେନି ଭ୍ରାଥେ ଶାନ୍ତିପନିର ଘରେ

ବିଦ୍ୟା ଆରୋପଣ କରାଇଲେ ଦ୍ୱିଜବରେ।୨୫।

ଶ୍ରୀଫଳା ଲିହି ଗୁରୁ ଦିଲେକ ଆଗରେ

ଦେଖିଣ ଶିଖିଲେ ଯେ କୃଷ୍ଣ ବଳେବରେ ।୨୬।

ବାକ୍ୟଦେବୀ ଅଟନ୍ତି ବଲ୍ଲଭୀ ଯାହାର

ବିଦ୍ୟା ଶିଖିବା ଅବା କେତେକ ମାତର ।୨୭।

ଦୁତୀୟେଣ ଗୁରୁଦେବ ଲିହିଲେକ ଫଳା

ତାହା ଦେଖି ଶିଖିଲେ ଦେବକୀ ବେନିବଳା ।୨୮।

ଚଉତ୍ରିଂଶ ଅକ୍ଷର ପୁଣ ବାରହିଂ ଯେ ମାତ୍ରା

ଦେଖି ଶିଖିଲେ ସ୍ୱାମୀ ଧାର୍ମିକ ବୁଦ୍ଧିବନ୍ତା ।୨୯।

ସିଦ୍ଧି କଂ କ୍ୟ କ୍ର କ୍ଲ କ୍ନ କ୍ମ ର୍କ ର୍କ୍ୟ ର୍କ୍ର

ଶିଖିଲୁନି ଗୁରୁ ହେ ଆବର କି ପାଠ କହ ।୩୦।

ର୍କ୍ଳ ର୍କ୍ୱ ର୍କ୍ନ କୃ ଙ୍କ ସ୍କ ସ୍ତ ସ୍ତ୍ର ଅଂଶ ଯୋଗ

ୟେତେକ ଗୁରୁ ହେ ହୋଇଲାକ ଭୋଗ ।୩୧।

ଚଉତ୍ରିଂଶ ଅକ୍ଷର ଯେ ଚଉତ୍ରିଂଶ ଫଳା

ୟେକା ଦିନକେ ଲିହି ପଢିବା ହୋଇଲା ।୩୨।

ଚାହିଂଲା ମାତ୍ରକେ ଶିଖିଲେ ଦେବ ବନା

ସାଧିଲେ ଶିଳୋକ ନ ଦେଖି ନ ଚିହ୍ନା।୩୩।

ୟେମାନ ସାଧ୍ୟ ହୋଇଲା ଦିବସ ଯେ ତିନି

ଦେଖିଣ ଆଶ୍ରିଯ ହୋଇଲେ ବ୍ରାହ୍ମଣ ଶାନ୍ତିପନି।୩୪।

ଓଚିଆ ତେଲଙ୍ଗା ନାଗେରୀ ଦକ୍ଷିଣୀ

କନାଉଜିଆ ମରହଠିଆ ଗୁରୁଲେଖା ଖାଂଜଣୀ।୩୫।

ବୀର ଚୀର ମହାଚୀର ଦ୍ରାବିଡ଼ ମହାଭାଖା

ଡାହାଳ ବେଲାଉଳ ଯେ ପଞ୍ଚମ ରେଖା ।୩୬।

ଦକ୍ଷିଣ ଉଜ୍ଜିନୀ ପଚ୍ଛିମା ମନ୍ଦାର କାଂଉରୀ ଭାରତୀ

ଭାଷା ଉପଦେଶ କଲେକ ଶ୍ରୀପତି।୩୭।

ୟେକାଦଶ ଅକ୍ଷର ଭାଷା ଚଉଷଠି

ନବ ଦିବସେ ଲେଖି ବିଦ୍ୟା ତାଳି ପଟି।୩୮।

ବତିଶ ଦିବସେ ୟେମାନ ସର୍ବ ପଢି

ଦରିଦ୍ର ବ୍ରାହ୍ମଣ ତୁଲେ ପୀରତି ଦେବ ହରି।୩୯।

ଶାନ୍ତିପନି ବ୍ରାହ୍ମଣର ଅଟଇ ସେ ଶିଷି

ତାହାଂକରେ ଅନେକ ଭାବ ଦେବ ହୃଷିକେଶୀ।୪୦।

ଅକ୍ଷର ବିଦ୍ୟାଗୁରୁ ଯେତେ କହିଥିଲେ

ବତିଶ ଦିବସେ ସେ ଯେ ସବୁ ସାଧ୍ୟ କଲେ।୪୧।

ତହୁଂ ବେଦବାକ୍ୟ ଯେ ଦେଖାନ୍ତି ଶାନ୍ତିପନି

ବେଳେ ଗୁରୁ ପଢାଇଲେ ହୃଦେ ତାହା ଘେନି ।୪୨।

ରକ ଯଜୁ ସାମ ଅର୍ଥବ ଚାରିବେଦ

ଲକ୍ଷେ ମହାମନ୍ତ୍ର ପଢିଲେ କୃଷ୍ଣ ବଳଦେବ।୪୩।

ନବ ଅନ୍ତ ମନ୍ତ୍ର ଫଳ ଗ୍ରନ୍ଥ ପାଞ୍ଜି

ୟେମାନ ଶିଖିଲେ ଅଷ୍ଟ ଦିବସର ମଝି ।୪୪।

ତିଥି ବାର ନକ୍ଷତ୍ର ଗ୍ରହ କରଣ ଚକ୍ରକଳା

ରବି ଅଂଶ ରତିଶାସ୍ର ଚନ୍ଦ୍ର ପବନ ମେଳା ।୪୫।

କାମ ଲୋଭ ଆରତା ରତିଶାସ୍ର ବିଦ୍ୟା

ସ୍ତମ୍ଭନ ମୋହନ ବଶ୍ୟ ଉଚାଟନ ଗୁଟିକ ଅଞ୍ଜନ ମନ୍ତ୍ର ସିଦ୍ଧା ।୪୬।

ଯୋଗ ବ୍ରହ୍ମ ତ୍ରିକାଳ ଗାରୁଡ଼ ମହାମନ୍ତ୍ରେ

ୟେମାନ ସାଧ୍ୟ କଲେ ୟେଗାର ଦିନ ଅନ୍ତେ।୪୭।

ଭୂତ ଭବିଷ୍ୟ ବର୍ତ୍ତମାନ ଯେ ଅଦୃଷ୍ଟି ଅଶ୍ରୁତି

ବାକ୍ୟଦେବୀ ବିଦ୍ୟା ଆଦି କରି ଶିଖିଲେ ନବରାତ୍ରି ।୪୮।

ଚଉଦ ବିଦ୍ୟା ଆଦି କରି ଚଉଷଠି ବିନ୍ଧାଣ

ଧନୁଶର ଉତପତ୍ତି ଫଳା ଯେ ଆଢଣ ।୪୯।

ଛେଦ ଭେଦ ମନ୍ତ୍ର ସୁମରନ୍ତେ ଦେବଶର

ଉଦେକ ବିଦ୍ୟା ସାଧ୍ୟ କରାଇଲେ ପଣ୍ଡିତ ଭାଗ୍ୟବର ।୫୦।

ୟେମନ୍ତେ ପାଞ୍ଚ ସହସ୍ର ବିଦ୍ୟା ଚଉଷଠି

ଦେଖି ଶିଖିଲେ ସାଧିଲେ ବିଦ୍ୟା ନବ କୋଟି ।୫୧।

ବଇବସୁତ ମନୁ ପୁଚ୍ଛାକଲେ ଅଗସ୍ତି ମହାମୁନି

ୟେ ବିଦ୍ୟାମାନ କାହୁଂ ପାଇଲେ ବ୍ରାହ୍ମଣ ଶାନ୍ତିପନି ।୫୨।

ମୁକୁଳା ଦିଜବର ହୋଇ ସକଳ ବିଦ୍ୟା ସାଧି

ମଞ୍ଚ ଭୁବନେ ଜନ୍ମ ହୋଇ କେଉଣ ଗୁରୁ ବୋଧି।୫୩।

ସେ ଶାନ୍ତିପନିର ମହିଂମା ମୋତେ କହିବା ମୁନି ହେ

ନାରାୟଣଂକ ଗୁରୁ ସେ ହୋଇଲା ଦୁସହ ସନ୍ଦେହେ।୫୪।

ଶୁଣ ହେ ଯୋଗେଶ୍ୱର ବଦୟନ୍ତି ତପୋବନ୍ତ

ପୂର୍ବେ ଶାନ୍ତିପନି ହୋଇଅଛି ଜାତ।୫୫।

ବୃନ୍ଦାଅର୍କେ ସତ୍ୟଯୁଗେ କଉଶିକ ନାମେ ବ୍ରହ୍ମା

ରୁଦ୍ରେ ବିବାଦୀ ସେ ହୋଇଲେ ମହାତମା।୫୬।

ଯୋଗେଣ ବ୍ରହ୍ମା ଯେ ପୁରୁଷେକ ଭିଆଇଲା

ଦେବ ଗୋଲେଖ ବୋଲି ନାମ ତାହାର ଦିଲା।୫୭।

ପ୍ରଚଣ୍ଡ ବ୍ରହ୍ମବେତ୍ତା ସେ ପାଇଲା ମନ୍ତ୍ର କଳା

ବେଦ ଶାହାସ୍ର ଭଜି ସେ ଆକାଶକୁ ଗଲା।୫୮।

ଭୟେ ଚନ୍ଦ୍ର ଦେବତା ନ ରହିଲେ ଆକାଶେ

ସ୍ୱର୍ଗ ମଞ୍ଚ ତେଜି ପଶିଲେ ହଟକେଶ୍ୱର କପିଳାସେ ।୫୯।

ଦିନେ ସେ ଈଶ୍ୱରେ ଅଇଲେ କପିଳାସୁଂ ସ୍ୱର୍ଗବାସେ

ଦେବ ଇନ୍ଦ୍ର ଗୋଲେକ ହୋଇଛି ଆକାଶେ ।୬୦।

ଈଶ୍ୱର ଦେବତାନ୍ତ ବସ ବୋଲି ନ ବୋଇଲା

ପରପ ଯୋଗୀ ବୋଲି ବହୁତ ଝିଂଘାସିଲା।୬୧।

ବ୍ରହ୍ମା ସେ ଅଟଇ ନବ ସୃଷ୍ଟି କରତା

ଧାତା ସେ ଅର୍ଜିତପୁରୁଷ ବିହନ୍ତା ବିଧାତା ।୬୨।

ୟେକା ବିଧାତା ସେ ବ୍ରହ୍ମହିଂ ଜାଣଇ

ଆଉମାନନ୍ତ ମୁଂ ଋଷି ପ୍ରାୟେ ମଣଇ ।୬୩।

ଅନେକ ମତେ ଭତ୍ସନା ହରଂକୁ ସେ ବୋଲି

ଆସ୍ତାନକୁ ଉଠନ୍ତେ ସେ ହରଂକୁ ଦିଲା ପେଲି।୬୪।

ଗଳଥା ଦିଲା ସେ ଯେ ଭୁଜେ ଭୁଜ ପଡ଼ିତାଳେ

ଉଡ଼ି ଈଶ୍ୱରେ ଯାଇ ପଡ଼ିଲେ ଅଗାଦ ଜଳେ ।୬୫।

ଅସାଷ୍ଟମ ହୋଇ ସେ କୋପେ ରୁଦ୍ରଦେବ

ବ୍ରହ୍ମା ଦେବତାନ୍ତ ତହିଂ କୋପ କଲେ ସଦାଶିବ ।୬୬।

ବ୍ରହ୍ମା ସିନା କଲା ତାହାର କିସ ଦୋଷ

ଧାତାର ପ୍ରସାଦେ ଯେ ଆମ୍ଭେ ତେଜିଲୁଂ ଆକାଶ ।୬୭।

ପିତାନ୍ତ ଶାପ ସେ ଦିଲେ ବଇରାଗେ

ଯାଅ ରେ ବ୍ରହ୍ମା ଅପୂଜା ହୋଇଣ ଥାଅ ତିନି ସ୍ୱର୍ଗେ।୬୮।

ଗୋଲକ ପୁରୁଷ ଯେ ଆକାଶେ କଲୁ ରାଜା

ତୋହୋରେ ଦେବତାୟେ କେହି ନ ପାଇଲେ ପୂଜା।୬୯।

ସୋଦର ମାନନ୍ତ ଅପୂଜ୍ୟକ କଲୁଟି ଅଭାବେ

ମାନବ ମାତ୍ରକ ତୋତେ ନ ପୂଜନ୍ତୁ ୟେବେ।୭୦।

ବଇରାଗେ ଶାପ ଯହୁଂ ଦିଲେକ କାପାଳୀ

ତେଣୁ ସେ ବ୍ରହ୍ମା ଅପୂଜ୍ୟ ହୋଇଲା ତିନି ସ୍ଥଳୀ।୭୧।

ରୁଦ୍ରଂକର ଶାପେ ଯେ ଜଗତର ପିତା

ଦେବ ମାନବେ କେହି ନୋହିଲେ ପୂଜନ୍ତା।୭୨।

ମନୁ କଳ୍ପ ପରିଯନ୍ତେ ଅପାର କହିଗଲା

ସଦାଶିବର ଶାପେ ଧାତା ଅପୂଜ୍ୟକ ହୋଇଲା ।୭୩।

ପୂଜା ପାଇବା ନିମନ୍ତେ ଦେବ ବେଦପତି

ସୁଦେବ ବ୍ରାହ୍ମଣ ଘରେ ହେଲେ ଉତପତ୍ତି ।୭୪।

ଶାନ୍ତି ନାମେଣ ତାହାର ଅଟଇ ଜନନୀ

ତେଣୁ କରି ପିତା ନାମଦିଲେ ଶାନ୍ତିପନି ।୭୫।

ବିଚାରଇ ଧାତା ମୋତେ ରୁଦ୍ରଶାପ ଗରୁ

ଜଗନ୍ନାଥ ଦେବଂକର ମୁଂ ହୋଇବି ବିଦ୍ୟାଗୁରୁ ।୭୬।

ବିଦ୍ୟାରେ ତୋଷ କରି ମନାଇବି ଦେବରାଜା

ଅନୁଗ୍ରହ କରି ମୋତେ ନାରାୟଣେ କରିବେ ପୂଜା ।୭୭।

ତୁ ଯାହା ପୁଚ୍ଛା କଲୁ ଯୁଗପତି ମହାତମା

ସେ ଶାନ୍ତିପନି ବ୍ରାହ୍ମଣ ଯେ ପ୍ରତକ୍ଷେ ଅଟଇ ବେଦବ୍ରହ୍ମା ।୭୮।

ଯାବତ କାଳ ପିତାମହ ଅଟଇ ଜ୍ୟେଷ୍ଠ ଭ୍ରାତ

ତେଣୁ କରି ଗୁରୁ ପଦ ଚିନ୍ତିଲା ସ୍ୱୟଂ ତାତ ।୭୯।

ପୂଜାର ନିମନ୍ତେ କରି ସେ ସ୍ୱୟଂ ପଦ୍ମଯୋନି

ଜଗନ୍ନାଥଂକର ଗୁରୁ ହୋଇଲା ବ୍ରାହ୍ମଣ ଶାନ୍ତିପନି ।୮୦।

ବିଚାରନ୍ତି ରୁଦ୍ର ବିଷ୍ଣୁ ଅଟନ୍ତି ୟେ ଭାଇ ବେନି

ଅଂଶା ଅବତାର ୟେ ଅଟଇ ଦେହ ଘେନି ।୮୧।

ରୁଦ୍ର ଦେବତାର ଯେ ଅଟନ୍ତି ପ୍ରତକ୍ଷେ ବଳରାମ

ଶାନ୍ତିପନିର ଶିଷ୍ୟ ୟେ ହୋଇଲେ ଶାହାସ୍ର ଧର୍ମ ।୮୨।

ପରମ ଆନନ୍ଦ ନାଥ ଭଗତ ବାରାନିଧି

ଚଉଷଠି ଦିବସ ମଧ୍ୟେ ସମସ୍ତ କଲେ ସିଦ୍ଧି ।୮୩।

ଦେଖିଣ ଆଶ୍ରିଯ ହୋଇଲେ ବ୍ରାହ୍ମଣ ଶାନ୍ତିପନି

ବିଚାରନ୍ତି ରୁଦ୍ର ବିଷ୍ଣୁ ଅଟନ୍ତି ୟେ ଭାଇ ବେନି ।୮୪।

ଗୁରୁ ବୋଲି ଅହର୍ନିଶ କଲେ ନମସ୍କାର

ପିତାମହ ନୋହିଲେ କି ସେ ଆନକୁ ହୋଇବ ପାର ।୮୫।

ମନୁ ପଚାରଇ ଶୁଣ ଅଗସ୍ତି ମୁନି ହେ

କଥାୟେକ ପଚାରିବା ହୋଇବା ସଦୟେ ।୮୬।

କଥା ଗୋଟିୟେ ଆସି ମୋର ପଡ଼ିଲା ମନର

ତେଣୁ କରି ପୁଚ୍ଛଇ ମୁଂ ତୁମ୍ଭର ଛାମୁର ।୮୭।

ଗୋପ ପୁରୁଂ ଯାଇଂ ମଥୁରା ନଗରେ ରହିଲେ

କଂସ ନାଶି ଉଗ୍ରସେନେ ସେହୁ ରାଜା କଲେ ।୮୮।

ବରଜ କୁଳରେ ବଢି ନ ପଢିଲେ ପାଠ

ଯଦୁ କୁଳେ ବଢନ୍ତେ ବିଦ୍ୟାକୁ ମନେ କଲେ ଉଚ୍ଚାଟ ।୮୯।

କଂସ ସୁନାମ ଯେ ଉଗ୍ରସେନଂକର ପୁତ୍ର ଦୁଇ

ଦଇବର ବଶେ ସେହି ଦୁହେଂ ନାଶ ଯାଇ ।୯୦।

କଂସର ପୁତ୍ର ହଂସ ଡିମ୍ବକ ବେନି ଯେ ନନ୍ଦନ

ସୁନାମାର ପୁତ୍ର ଯେ ସାତୁକୀ ବୋଲି ଜାଣ ।୯୧।

ହଂସ ଡିମ୍ବକକୁ ତ ଗଙ୍ଗା ଜଳରେ ବୁଡାଇ

ତାହାକୁ ସେ ମରାଇଲେ ଦେବ ଭାବଗ୍ରାହୀ ।୯୨।

ସୁନାମାର ପୁତ୍ର ଯେ ତାହାଂକର ଭଗତ

ତାହାଠାରେ ଦୟା କରି ଥାଆନ୍ତି ଅଚ୍ୟୁତ ।୯୩।

ପ୍ରାଣ ପଞ୍ଚଭୂତ ସେହୁ ତାହାଠାରେ ଦେଇ

ଅତିଅନ୍ତ ବିଶ୍ୱାସ ଯେ କରିଥାନ୍ତି ତାହାଠାଇଂ ।୯୪।

ଯେଣେ ଯିବେ ତାହାକୁ ସେ ସଙ୍ଗରେ ଘେନିଥାନ୍ତି

ରଥରେ ବସାଇ ତାକୁ ନେଇ ନଗରେ ବୁଲାନ୍ତି ।୯୫।

ୟେବେ ସେ ଯେ ବିଦ୍ୟା ପଢିବାରେ ଗଲେ

ସାତୁକୀ ଜେନାଂକୁ କିମ୍ପେ ସଙ୍ଗତେ ନ ନେଲେ ।୯୬।

ଭୋଜନ ଶୟନେ ନ ଛାଡନ୍ତି ସେହୁ କ୍ଷଣେ

ଭିନ୍ନ ନ କରନ୍ତି ତାକୁ ପ୍ରଭୁ ନାରାୟଣେ ।୯୭।

ତାହାକୁ ସଙ୍ଗତେ ପ୍ରଭୁ କିମ୍ପାଇ ନ ନେଲେ

ଆପଣେ ପ୍ରଭୁ ଯେ ବିଦ୍ୟା ପଢିବାକୁ ଗଲେ ।୯୮।

ୟେବେ ସେ ରସ ବିଦ୍ୟା ପଢିବାରେ ଗଲେ

ତାହାକୁ କିମ୍ପାଇ ସେ ବିଦ୍ୟା ନ ଶିଖାଇଲେ ।୯୯।

ୟେଥିର ଚରିତ ମୋତେ କହ ହୋ ବୁଝାଇ

ତେଣୁକରି ମୁହିଂ ତୁମ୍ଭନ୍ତ ପୁଚ୍ଛଇ ଗୋସାଇଂ ।୧୦୦।

ଶୁଣିଣ ହସିଲେ ଯେ ଅଗସ୍ତି ମୁନିବର

ମୋହୋର ବଚନ ତୁ ହୋ ଶୁଣ ନୃପବର ।୧୦୧।

ୟେଡେ ଗୁପତ ଚରିତ ପୁଚ୍ଛା କଲୁ ମୋତେ

ସାବଧାନେ ଶୁଣ ତୁ ହୋ କହଇ ମୁଂ ତୋତେ ।୧୦୨।

ଯେତେବେଳେ ରାମକୃଷ୍ଣ ବିଦ୍ୟା ପଢିବାକୁ ଗଲେ

ସୁନାମା ସୁତନ୍ତ ସେ ସଙ୍ଗତରେ ନେଲେ ।୧୦୩।

ରାମକୃଷ୍ଣ ସଙ୍ଗତରେ ସେ ବିଦ୍ୟା ପଢୁଥାଇ

ଶସ୍ର ଶାସ୍ର ବିଦ୍ୟାମାନ ଶିଖିଲାକ ସେହି ।୧୦୪।

ଖଡି ବିଦ୍ୟାଠାରୁ ଧନୁବିଦ୍ୟା ପରିଯନ୍ତେ ଯେତେ ବିଦ୍ୟାଥିଲା

ତାହାଂକର ସଙ୍ଗତେ ଥାଇ ସେ ସମସ୍ତ ବିଦ୍ୟା ସାଧିଲା ।୧୦୫।

ରାମକୃଷ୍ଣ ସଙ୍ଗେ ଥାଇ ସେହୁ ହୋଇଲା ମହାଯୋଧୀ

ୟେଥିର କଥା ମୁଂ ଯେ କହିଲି ସମ୍ପାଦି ।୧୦୬।

ତୁ ଯେ ପଚାରିଲୁ ମୋତେ ନୃପତି ଶେଖର

ଯାହା ପଚାରିଲୁ ଶୁଣିଲୁ କି ୟେଥିର ବିଚାର ।୧୦୭।

ଅଗସ୍ତି ବୋଇଲେ ଶୁଣ ବିଲଂକ ରାଜନ

ୟେଥିର ଉତ୍ତାରେ ହେଲା ଯେବଣ ବିଧାନ ।୧୦୮।

ମକର ଶୁକଳ ପକ୍ଷ ଯେ ଦ୍ୱାଦଶୀ ରାତ୍ର କାଳେ

ସ୍ରାହାନ କରିତେ ବିପ୍ର ଅଇଲା ସିନ୍ଧୁଜଳେ।୧୦୯।

ବାଳୁତ ନନ୍ଦନ ଗୋଟି ନାମ ସଉଦାସୀ

ସେ କୁମାର ପିତାଂକ ତୁଲେ ଗୋଡ଼ାଇଣ ଆସି ।୧୧୦।

ବାଳୁତ ନନ୍ଦନକୁ ବିପ୍ର ଜଳ କୂଳରେ ବସାଇ

ସମୋଦ୍ର ସ୍ରାହାନକୁ ପଶିଲେ ଅବଗାହୀ ।୧୧୧।

ଘୋର ନାଦେ ବାରାନିଧି ଲହଡ଼ିଡିୟେ ମାରି

ବାଳୁତ ପୁତ୍ର ଗୋଟିକ ବ୍ରାହ୍ମଣର ନେଲା ହରି ।୧୧୨।

ବ୍ରାହ୍ମଣର ଦେଖନ୍ତେ ହେଠବୁଡ଼ ସୁତ

ଅଗାଦେ ପଡିଲା ଯାଇଂ ଲହଡ଼ିର ଘାତ ।୧୧୩।

ହା ହା ପୁତ୍ର ବୋଲି ବିପ୍ର ପଡ଼ିଲା ଯାଇଂ ଜଳେ

ବ୍ରାହ୍ମଣନ୍ତ ଲହଡ଼ି ଆଣି ପକାଇଲା କୂଳେ ।୧୧୪।

ଅଗାଦ ଗଭୀରେ ସେ ପଡ଼ିଲା ପୁତ୍ର ଗୋଟି

ଆରେ ଆରେ ପୁତ୍ର ବୋଲିଣ ବ୍ରାହ୍ମଣ ପଡ଼ିଲେ ମହୀ ଲୋଟି ।୧୧୫।

ରୋବଇ ଦ୍ୱିଜବର ପୁତ୍ରର ନାମ ଧରି

ପୁତ୍ରର ଗୁଣମାନ ସୁମରି ଶିରେ କର ତାଡ଼ି ।୧୧୬।

ଦାମୋଦର ଥିଲେ ଯେ ଧୋତି ପିଢା ଘେନି

କୋଳକରି ଧଇଲେ ସେ ଗୁରୁ ଶାନ୍ତିପନି ।୧୧୭।

ଗୁରୁକଂର ସଙ୍ଗତେ ଯେ ବାଳଖିଳା ଥିଲେ

ଧାଇଂ ଯାଇଂଣ ପାଠ ମନ୍ଦିରେ କହିଲେ ।୧୧୮।

ଶୁଣିଣ ବ୍ରାହ୍ଣଣୀ ଯେ ପଡ଼ିଲା ମୋହଗତେ

ଧଇଲେ ତୋଳି ତାଂକୁ ରାମକୃଷ୍ଣ ବେନି ଭ୍ରାଥେ ।୧୧୯।

ବ୍ରାହ୍ମଣୀ ପାଖରେ ବ୍ରାହ୍ମଣ ପଡ଼ିଲା ଯାଇ ମୁର୍ଚ୍ଛା

କାହିଂ ଛାଡ଼ିଲ ପଣ୍ଡା ହେ ଖେଳନ୍ତା ବାଳ ବଚ୍ଛା ।୧୨୦।

ବ୍ରାହ୍ମଣ ବ୍ରାହ୍ମଣୀ ତହିଂ କାନ୍ଦନ୍ତୀ ମହୀଲୋଟି

ଆରେ କେଣେ ଗଲୁ ମୋର ଖେଳନ୍ତା ପୁତ୍ର ଗୋଟି ।୧୨୧।

ଗୁରୁଂକ ବଇକୁଲ୍ୟ ଦେଖି କାହ୍ନୁ ସଂକ୍ରିଷେଣ

କୋଳ କରି ଧଇଲେ ବ୍ରାହ୍ମଣୀ ବ୍ରାହ୍ମଣ ।୧୨୨।

କେଶବ ସମାର୍ଜନ୍ତି ହେ ଶୋକ ଛାଡ଼ ଗୁରୁ

ନାଶ ଗଲା ନନ୍ଦନ ଆବର କିମ୍ପା ଶୋକ କରୁ ।୧୨୩।

ଦେଖୁ ଦେଖୁ ପୁତ୍ର ତ ପଡ଼ିଲା ଅଗାଦ ଜଳେ

ଅଭୋଗ୍ୟ ଲିଙ୍ଗ ସେ ହୋଇଲା ତୁମ୍ଭ ବାଳେ ।୧୨୪।

ଦ୍ୱିଜବର ବୋଇଲା ବାଭିୟେ ମୁହିଂ ବଡ଼ ପାପୀ

ପାଞ୍ଚପୁତ୍ର ମୋର ନାଶ ଗଲେନି ଅଦ୍ୟାପି ।୧୨୫।

ଅପୁତ୍ରିକ ଲକ୍ଷଣେ ଆବର ବ୍ରତିବ କେମନ୍ତେ

ଛାଡ଼ିବଇଂ ନିଜ ପ୍ରାଣ ମୋର ପୁତ୍ରର ନିମନ୍ତେ ।୧୨୬।

ଗୋବିନ୍ଦେ ବୋଇଲେ ତାଂକ ପାପେ ସେହୁ ମଲେ

ତୁମ୍ଭେ ପୁଣ୍ୟ ପ୍ରାଣୀ କିଂକେ ମରଣ ଇଚ୍ଛ ଭଲେ ।୧୨୭।

ଗୁରୁ ହେ ଭୋଗ୍ୟ ପୁରନ୍ଦର ଭୁବନେ ଉପୁଜିଲା

ପାପ କର୍ମେ ତାହାକଇଂ ପ୍ରାପତ ନୋହିଲା ।୧୨୮।

ପୁଣ୍ୟ ଥିଲେ ପ୍ରାଣୀ ବ୍ରତନ୍ତି ନା ଭଲେ

ତୁମ୍ଭର ପାତକ ନ ଜାଣିମା ଅଳପେ ନାଶ ଗଲେ ।୧୨୯।

ତାହାର ଯେତେକ ପୁଣ୍ୟ କରିଥିଲି ପୂର୍ବେ

ତେତେକଇଂ ସିନା ଭୋଗ୍ୟ କରିବ ନା ୟେବେ ।୧୩୦।

ସଂସାର ସାଗର ୟେ ଦଇବ ରଞ୍ଚନା

ହିଂସା ଅପବାଦ ମୋହ ବନ୍ଧ ସିନା ।୧୩୧।

ଯାବତ ଜୀବଂକର ମୂଳ ଜଗନ୍ନାଥହିଂ ଅଧିକାରୀ

ଅନେକ ପ୍ରବୋଧନା କରି ଗୁରୁଂକୁ ଶାନ୍ତି କରି ।୧୩୨।

ଗୁରୁ ଗୁରୁପତ୍ନୀ ଘେନିଣ ଜଗନ୍ନାଥେ

ଚଳିଲେ ଜଗମୋହନ ଆଶ୍ରମ ଗୃହଗତେ ।୧୩୩।

ଗୁରୁଂକୁ ସମାର୍ଜନା କରି ଜଗନ୍ନାଥ ଦେବରାଜ

ୟେକାଦଶ ଦିବସେ କରନ୍ତି ପ୍ରେତ କାର୍ଯ୍ୟ ।୧୩୪।

ଘୃତ ପାରଣା ସେ ଯେ କରାଇଲେ ଗୁରୁଂକୁ

ମାୟା ମୋହମାନ ହରି ଛଡ଼ାଇଲେ ତାଂକୁ ।୧୩୫।

ଶାନ୍ତିପନି ବୋଇଲେ ବାଭିୟେ ମୋହୋର ଯେତେକ ବିଦ୍ୟାଥିଲା

ତୁମ୍ଭନ୍ତ ଦିଲି ମୋହୋର ପ୍ରାନ୍ତକାଳ ହୋଇଲା ।୧୩୬।

ଅପୁତ୍ରିକ ଦୋଷେ ମୁହିଂ ଯିବଇ ବାରାଣସୀ

ପାପ ଆତ୍ମା ପକାଇବି ପ୍ରୟାଗେଣ ଝାସି ।୧୩୭।

ରାମକୃଷ୍ଣ ବୋଇଲେ ଶାନ୍ତିପନିଂକର ଆଗେ

କଥାୟେ କହିବୁଂ ଗୁରୁ ହେ ଶୁଣିମା ସୁବାଗେ ।୧୩୮।

କାହିଂକି ଚିନ୍ତା ତୁମ୍ଭେ କରୁଅଛ ମନେ

ପ୍ରୟାଗେ ଝାସିବାକୁ କିମ୍ପା କରୁଅଛ ଧ୍ୟାନେ ।୧୩୯।

ଥୋକେ ଦିନ ତୁମ୍ଭେ ହୋ ଥାଅ ୟେବେ ରହି

ଆହୁରି ବିଦ୍ୟା ପଢିବାକୁ ଆମ୍ଭର ମନ ହୋଇ ।୧୪୦।

ତୁମ୍ଭର ଦିଦ୍ୟାରେ ଆମ୍ଭେ ହୋଇଲୁ ମହା ଭାରି

ତୁମ୍ଭର ଧର୍ମପୁତ୍ର ଆମ୍ଭେ ଆମ୍ଭନ୍ତ ନ ଯା ଛାଡ଼ି ।୧୪୧।

ଗୋବିନ୍ଦ କହନ୍ତେ ଶାନ୍ତିପନି ଶୁଣିଲେ

ପଞ୍ଚଭୂତ ଆତ୍ମାରେ ସେ କଥାନ୍ତ ଭାଳିଲେ ।୧୪୨।

ୟେହାଂକରେ ପୁତ୍ର କଷ୍ଟ ଯିବା ଅବା ମୋହୋର

ୟେହାଂକର ବଚନ ମୋତେ ଚନ୍ଦନୁଂ ଶୀତଳ ।୧୪୩।

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ କହନ୍ତେ ଗୁରୁ ପତ୍ନୀ ଯେ ଶୁଣିଲେ

ଶାନ୍ତିପନି ବ୍ରାହ୍ମଣନ୍ତ ବଚନ ଭାଷିଲେ ।୧୪୪।

ପୁତ୍ରମାନେ ଯାହା ହୋ କହିଲେ ତୁମ୍ଭଂକୁ

ବିଚାରିଣ କାର୍ଯ୍ୟ କର ହୋ ମନୁକୁ ।୧୪୫।

ନ ଯିବା ତୀର୍ଥ ଫେରି ଥିବା ଥୋକେ ଦିନ

ଯେବେ ନିବର୍ତ୍ତ କଲେ ବାଳୁତ ନନ୍ଦନ ।୧୪୬।

ପୁତ୍ରମାନନ୍ତ ଘେନି ଯେ ପାଠଶାଳାକୁ ବିଜେ କଲେ

ସବୁ ଶିଷ୍ୟମାନ ଆସି ଗୁରୁ ପାଶେ ମିଳିଲେ ।୧୪୭।

ସହସ୍ରେ ଚାଟ ଯେ ସେହୁ ପଢାବନ୍ତି ନିତି

ଚାଟ ମଧ୍ୟେ ସାରସ୍ୱତ ଯେ ହରି ହଳପତି ।୧୪୮।

ୟେମନ୍ତ ଯେ ଥୋକାୟେକ ଦିନ ବିହିଗଲା

ଗୁରୁକଂର ମନ କେବେହେଂ ଭ୍ରମ ଯେ ନୋହିଲା ।୧୪୯।

ଜଗତର ନାଥ ଯାର ଘରେ ରହିଛନ୍ତି

ତାହାର ମନରେ କିମ୍ପେ ହେବ ଅବା ଭ୍ରାନ୍ତି ।୧୫୦।

ଆପଣେ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ଦିନେ ମନେ ବିଚାରିଲେ

ଆମ୍ଭନ୍ତ ଦେଖି ଗୁରୁ ମନୁ ଚିନ୍ତା ଉପେକ୍ଷିଲେ ।୧୫୧।

ୟେହାଂକର ଭଗତିରେ ମୁଂ ନୁଆରିଲି ଯାଇଂ

ଗୁରୁ ଦକ୍ଷିଣା ନ ଦିଲେ ଯିବା କେମନ୍ତ ହୋଇ ।୧୫୨।

ୟେମନ୍ତେ ବିଚାରିଣ ସେ ଦେବ ବ୍ରହ୍ମରାଶି

ଗୁରୁପତ୍ନୀ ମନ ଭ୍ରମ କରାଇଲେ ହୃଷିକେଶୀ ।୧୫୩।

ୟେକଦିନେ ଶାନ୍ତିପନି ପଣ୍ଡାଂକୁ ଚାହିଂଣ

ଭାରିଯାୟେ କହନ୍ତି ଯେ କର ହେ ଅବଧାନ ।୧୫୪।

ଆଜ ଅନ୍ନ ରାନ୍ଧିବାକୁ ଜାଳ ନାହିଂ

ପୁତ୍ରନ୍ତ ପଠାଇ ଜାଳ ଗୁଡ଼ା ଆଣକିନା ଭିଆଇ ।୧୫୫।

କାଠ ଗୁଡ଼ାୟେକ ଆଣ ହୋ ବହନ

ତେବେ ସେ ଅନ୍ନ ଆଜ ମୁଂ କରିବି ରନ୍ଧନ ।୧୫୬।

ପତ୍ନୀଂକର କହନ୍ତେଣ ପଣ୍ଡାୟେ ଶୁଣିଲେ

ଚାଟଶାଳୀ ମଧ୍ୟେ ସେ ଯାଇଣ ମିଳିଲେ ।୧୫୭।

ଅନ୍ତର୍ଯ୍ୟାମୀ ନାଥ ତାହା ଆଗହୁଂ ଜାଣିଣ

ଭ୍ରମ କରାଇଲେ ଗୁରୁପତ୍ନୀଂକର ମନ ।୧୫୮।

ଚାଟଶାଳୀ ମଧ୍ୟେ ଗୁରୁ ଯେ ଉଭା ହୋଇ

ସବୁ ପୁଅମାନନ୍ତ ସେ ଯେ ଅନାଇଣ କହି ।୧୫୯।

ତୁମ୍ଭେ ସବୁ ପୋୟେ ୟେହିକ୍ଷଣି ବହନ ହୋଇ ଯିବ

କାଠ ଗୁଡ଼ାୟେ ଲେଖାୟେଂ ବନସ୍ତୁ ଭାଙ୍ଗିଣ ଆଣିବ ।୧୬୦।

ଗୃହରେ ଆମ୍ଭର ହୋ ତିରଣ କିଛି ନାହିଂ

ଗୁରୁ କହନ୍ତେ ତାହା ଜାଣିଲେ ଭାବଗ୍ରାହୀ ।୧୬୧।

ଶୁଣି ଆଗ ହୋଇଣ ଯେ କହନ୍ତି ଦାମୋଦର

ଯିବୁ ଗୁରୁ ହେ କାଠ ଆଣିମୁଂ ତତପର ।୧୬୨।

ସବୁ ଚାଟ ଘେନି ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ବାହାର ହୋଇଲେ

ଆବର ହଳଧର ସାତୁକୀ ଚଳିଗଲେ ।୧୬୩।

ଘୋର ବନସ୍ତରେ ସେ ଯାଇଂଣ ପଶିଲେ

ଯେ ଯାହାର ମତେ ଯେ କାଠ ଭାଙ୍ଗିବାରେ ଗଲେ  ।୧୬୪।

ତତପର ହୋଇଣ ଯେ କାଠମାନ ଭାଞ୍ଜି

ଯେ ଯାହାର ମତେ ଯେ କାଠମାନ ସାଜି ।୧୬୫।

ଗୁରୁଂକର ଆଗ୍ୟାଂ କେ ମେଣ୍ଟିଣ ପାରିବ

ଆପଣେ ଯହିଂ ସଜ ହୋଇଛନ୍ତି ବାସୁଦେବ ।୧୬୬।

ୟେମନ୍ତେ ବେଳ ହୋଇଲା ତିସିରା ପ୍ରହର

ଗୁରୁ ଯେ ବାଟ ଚାହୁଂଣ ଅଛନ୍ତି ଖଣ୍ଡେ ଦୂର ।୧୬୭।

ୟେମନ୍ତେଣ ମାୟା ଯେ କଲାକ ଦେବ ନାରାୟଣ

ମାୟାରେ ମୋହିଲେ ସଙ୍ଗ ବାଳକଂକ ମନ ।୧୬୮।

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣର ମାୟାରେ ଯେ ସମସ୍ତେ ମୋହ ଗଲେ

ଯେଉଂ ମାୟା ବ୍ରହ୍ମା ଯେ ଜାଣି ନୁଆରିଲେ ।୧୬୯।

ଚାରି ମେଘନ୍ତ ରାଇ ସନ୍ନିଧାନ

ଗୁପତ କରିଣ ସେ ଯେ କହନ୍ତି ବଚନ ।୧୭୦।

ଚାରିମେଘ ଘୋଟି ତୁମ୍ଭେ ବରଷିବ ପାଣି

ପବନ ଦେବତା ରାଇ ଗୁପତେ କହନ୍ତି ପୁଣି ।୧୭୧।

ଅଳପ ଅଳପ ତୁମ୍ଭେ ବହୁଥିବ ଧୀରେ

ଟୋପି ଟୋପି ହୋଇ ଜଳ ପଡ଼ୁଥିବ କ୍ଷିତିରେ ।୧୭୨।

ଦିଗମାନ ନ ଦିଶିବ ଅନ୍ଧକାର ହୋଇ

ଯେସନ ମକର ମାସେ କୁହୁଡ଼ି ଆଚ୍ଛାଦଇ ।୧୭୩।

ଭୂଇଂ ଧରି ମେଘ ଗର୍ଜନ କରୁଥିବ

ଚାଲିବାକୁ ପହଣ୍ଡେ ଯେ ଗୋଟାୟେ ନ ଦିଶିବ ।୧୭୪।

ୟେମନ୍ତେଣ ଆଗ୍ୟାଂ ସେ ଯେ ଦିଲେକ ଜଗନ୍ନାଥେ

ସାତୁକୀ ହଳଧରନ୍ତ ଘେନି ରହିଲେ ଯେ ଥୋକେ ଦୂର ପଥେ ।୧୭୫।

ଯେ ଯାହାର ମତେ ପୋୟେ କାଠ ସଜାଡ଼ୁଣ ଥିଲେ

ୟେମନ୍ତର ସମୟେ ଯେ ମେଘ ଆଚ୍ଛାଦିଲେ ।୧୭୬।

ଘୁଉ ଘୁଉ ଗରଜନ କରି ବରଷିଲେ ପାଣି

ଘନ ଘନ ବିଜୁଳି ଯେ ମାରେ ପୁଣ ପୁଣି ।୧୭୭।

ଘନ ଘନ ଝାଂକ ଝାଂକ ହୋଇ ଯେ ବହଇ ପବନ

ଚଡ଼କ ମାରଇ ଯେ ସୂଚିବଜ୍ର ବାଣ ।୧୭୮।

ୟେମନ୍ତ ଅନ୍ଧାରମୟେ ପୃଥିବୀ ଦିଶିଲା

ରୁମକୁ ରୁମ ବାହାକୁ ବାହା ନ ଦିଶିଲା ।୧୭୯।

ୟେମନ୍ତ ନିଘଞ୍ଚରେ ଯେ ବରଷଇ ପାଣି

କେ କେଣେ ଗଲେ ତାହା ନୁଆରିଲେ ଜାଣି ।୧୮୦।

ରାମକୃଷ୍ଣ ଯେ ସାତୁକୀ ସଙ୍ଗେ ଘେନି

ଆବର ସଙ୍ଗେ ଗୋଡ଼ାଇ ଅଛଇ ବାଳକେ ପୁଣି ।୧୮୧।

ପୂର୍ବେ ଗୋବିନ୍ଦର ସେହୁ ଅଟଇ ସେବକ

ଶାପରେ ମୃତୁ ପୁରେ ଜନମି ଅଛି ୟେହାଂକ ।୧୮୨।

ବିପ୍ର କୁଳରେ ସେ ଯେ ହୋଇଅଛି ଜାତ

ପୂର୍ବ ଜନ୍ମ କଥା ତାର ଜାଣିଲେ ଅଚ୍ୟୁତ ।୧୮୩।

ମାୟାରେ ସେ ଯେ ସଙ୍ଗତରେ ଘେନିଗଲେ

ୟେକଗୋଟି ବୃକ୍ଷ କ୍ରୋଟ ମଧ୍ୟରେ ପଶିଲେ ।୧୮୪।

ବିପ୍ର ବାଳକକୁ ଚାହିଂ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ପଚାରନ୍ତି

ତୁମ୍ଭର ନାମ କିସ ହୋ ବୋଲିଣ ବୋଲନ୍ତି ।୧୮୫।

ଭଗତ ମକ୍ଷଳ ସେହୁ କରୁଣାସାଗର

ଭଗତର ମନ ସେ ଯେ ଜାଣନ୍ତି ଚକ୍ରଧର ।୧୮୬।

ଛଦ୍ରମରେ ମହାପ୍ରଭୁ ତାକୁ ପଚାରନ୍ତି ହସି

ସେହି ବିପ୍ର ବାଳକକୁ ଚାହିଂ ଅନେକ ପ୍ରଶଂସି ।୧୮୭।

ତାର ପୂର୍ବ ଭାଗ୍ୟଫଳେ ବୁଦ୍ଧି ପ୍ରସାରିଲା

ଦୟାନିଧି ତାହାକୁ ଦୟା ଯହୁଂ କଲା ।୧୮୮।

ସେ ବିପ୍ର ବାଳକ ବୋଲଇ ଶୁଣିମା ଗୋସାଇଂ

ମୋହୋର ନାମ ଯେ ପଚାରିବା ହେଉଅଛ ଭାବଗ୍ରାହୀ ।୧୮୯।

ମୋହୋର ନାମ ଗୋଟି ଅଟଇ ଦାମ୍ବୋଦର

ତାହା ଶୁଣି ମନେ ବିଚାରନ୍ତି ଦେବ ଚକ୍ରଧର ।୧୯୦।

ପୂର୍ବ ଜନ୍ମରେ ୟେହୁ ତ ଅଟଇ ମୋର ସଖା

ୟେହେର ସଙ୍ଗେ ମଇତ୍ର ହେବାକୁ ମୋହୋର ମନୀଖା ।୧୯୧।

ହସିଣ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ଯେ ବୋଲନ୍ତି ବଚନ

ତୁମ୍ଭ ନାମ ଆମ୍ଭ ନାମ ୟେକା ହେଲା ଜାଣ ।୧୯୨।

ଆମ୍ଭର ନାମ ଗୋଟିତ ଅଟଇ ଦାମ୍ବୋଦର

ମନରେ ବିଚାର ଯେ କରନ୍ତି ଚକ୍ରଧର ।୧୯୩।

ୟେକା ନାମ ଯହୁଂ ହେଇଲା ବେନି ଜନ

ତୁମ୍ଭର ସଙ୍ଗେ ମଇତ୍ର ହୋଇତେ ମୋର ମନ ।୧୯୪।

ତୁମ୍ଭନ୍ତ ଦେଖିଣ ଯେ ମୋର ଶରଧା ବଳିଲା

ତେଣୁ ମଇତ୍ର ନାମ ମନରେ ଫୁରିଲା ।୧୯୫।

ଗୋବିନ୍ଦଂକ ମୁଖରୁ ୟେସନେକ ବାକ୍ୟ ଶୁଣି

କୃତ କୃତ ହୋଇ କରି କହେ ବିପ୍ରମଣି ।୧୯୬।

ମିତ୍ରପଣେ ମୁହିଂ ଛାର ନୁହଇଂ ଯେ କ୍ଷମ

ଶ୍ରୀମୁଖରେ ମିତ୍ର କିମ୍ପେ ବୋଲୁଛ ଆପଣ ।୧୯୭।

ଜାତିରେ ବ୍ରାହ୍ମଣ ମୁଂ ଦରିଦ୍ର ଅଟଇ

ତୁମ୍ଭର ସଙ୍ଗତେ ମିତ୍ରପଣ କ୍ଷମ କାହିଂ ।୧୯୮।

ବିପ୍ରର ବିନୟ ଯେ ଭଗତି ଭାବ ଦେଖି

ଆପଣେ ବିଚାର ଯେ କରନ୍ତି ଶ୍ରୀବଚ୍ଛି ।୧୯୯।

ଭଗତର ମନ ପ୍ରଭୁ ବିଡ଼ିବାର ପାଇଂ

ମାୟାର କଥାମାନ ରଞ୍ଚିଲେ ଭାବଗ୍ରାହୀ ।୨୦୦।

ବଳାତ୍କାରେ ବିପ୍ର ହାଥ ଗୋଟି ସେ ଧଇଲେ

ମଇତ୍ର ବୋଲିଣ ସେ ଯେ ସୁକୃତ ଆଚରିଲେ ।୨୦୧।

ସତ୍ୟ ସତ୍ୟ ବାକ୍ୟ ଆମ୍ଭେ ମଇତ୍ର ବନ୍ଧାଇ

ଆପଣେ ନାରାୟଣ ଭଗତ ଭାବେ ବାଇ ।୨୦୨।

ଯହିଂ ସେ ବେନିଜନେ ମଇତ୍ର ହୋଇଲେ

ଭଗତମତ୍ସଳ ନାମ ତହୁଂ ବୋଲାଇଲେ ।୨୦୩।

ଶୁଣ ହୋ ମନୁ ପୁରୁଷ ବଦନ୍ତି ଅଗସ୍ତି

ଭଗତ ଜନ ନିମନ୍ତେ ସବୁ ଚେତାଉ ଥାଆନ୍ତି ଶ୍ରୀପତି ।୨୦୪।

ତୁ ଯେ ପଚାରିଲୁ ହୋ ୟେକମନେ ଶୁଣ

ୟେମନ୍ତେଣ ତହିଂ ରହିଲେ ରାମ ନାରାୟଣ ।୨୦୫।

ବୃକ୍ଷର କୋଟରେ ସେହୁ ରାତ୍ରକ ରହିଲେ

ରଜନୀ ପ୍ରଭାତେ ମେଘମାନନ୍ତ ଆଗ୍ୟା ଦିଲେ ।୨୦୬।

ଯେ ଯାହାର ସ୍ଥାନକୁ ୟେବେ ଯାଅ ହେ ମେଘମାନେ

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣଂକ ଆଗ୍ୟାଂରେ ମେଘ ଚଳିଲେ ଗଗନେ ।୨୦୭।

ସୂର୍ଯ୍ୟଂକର କିରଣ ଯେ ପ୍ରକାଶ ହୋଇଲା

ଅନ୍ଧାର ଯାଇଣ ଯେ ଦିବସ ପ୍ରକାଶିଲା ।୨୦୮।

ମେଘ ଫରଳ ହୋଇଲା ଦିଶିଲାକ ଦେଶ

ବାଳକ ମାନଂକ ମନ ହୋଇଲା ହରଷ ।୨୦୯।

ଯେ ଯାହାର ମତେ ବୃକ୍ଷ ବୁଦା ମୂଳରେ ଯେ ଥିଲେ

କାଠ ଗୋଛାମାନ ଘେନି ବାହାର ହୋଇଲେ ।୨୧୦।

କାଠ ଗୋଚ୍ଛା ମାନ ସେ ଯେ ମୁଣ୍ଡରେ ଘେନିଣ

ବନସ୍ତ ଭିତରୁ ବାହାର ହୋଇଲେ ତତକ୍ଷଣ ।୨୧୧।

ବୃକ୍ଷ କୋଟରେ ଯେ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ଥିଲେ ରହି

ବଳରାମ ସାତୁକୀ ଯେ ସଙ୍ଗେ ଘେନି ଦୁଇ ।୨୧୨।

ଦାମୋଦର ପଣ୍ଡା ତହୁଂ ବାହାର ଯେ ହୋଇ

କାଠ ଗୋଛାମାନ ମୁଣ୍ଡେ ଛନ୍ତି ସର୍ବେ ବହି ।୨୧୩।

ୟେମନ୍ତ ସର୍ବ ପୋୟେ ହୋଇଲେ ୟେକ ମେଳ

ହସି କରି ପଚାରନ୍ତି ମଦନ ଗୋପାଳ ।୨୧୪।

ୟେଡ଼େ ବୃଷ୍ଟିରେ ତୁମ୍ଭେ କାହିଂ ରହି ଥିଲ

ଚାଟମାନ ବୋଇଲେ ଥିଲୁଂ ବୃକ୍ଷର ଯେ ତଳ ।୨୧୫।

କାଠ ଗୋଛା ଜଗନ୍ନାଥ ମୁଣ୍ଡରେ ବୋହିଲେ

ବଳରାମ ୟେକଗୋଛା ମୁଣ୍ଡାଇଣ ନେଲେ ।୨୧୬।

ସାତୁକୀ ସହିତେ ଆଉ ବିପ୍ର ଦାମ୍ବୋଦର

ସବୁ ଚାଟ ପୋୟେ କାଠ ବହିଲେ ମୁଣ୍ଡର ।୨୧୭।

ଆଗପଛ ହୋଇ କରି ସମସ୍ତେ ଚଳନ୍ତି

ତେଣେ ଗୁରୁଦେବନ୍ତ ଲାଗିଲା ବଡ଼ ଭ୍ରାନ୍ତି ।୨୧୮।

ଦଇବର ଯୋଗେ ପୋୟେ କାଷ୍ଠ ଆଣି ଗଲେ

ଜଳ ବୃଷ୍ଟି ହେଲା ଗୃହେ ଫେରି ସେ ନ ଅଇଲେ ।୨୧୯।

ମନେ ବଡ଼ ଭୀତି କଲେ ଦେବ ଶାନ୍ତିପନି

ପଥ ଅନୁସରି ଆସନ୍ତି ଡାକନ୍ତି ଯେ ପୁଣି ।୨୨୦।

ଗୁରୁଂକର ମନ କଥା ବିଡ଼ିବାର ପାଇଂ

ୟେମନ୍ତ ଭିଆଣ କଲେ ପ୍ରଭୁ ଭାବଗ୍ରାହୀ ।୨୨୧।

ଶିଷ୍ୟଂକୁ ପଥରେ ଶାନ୍ତିପନି ଯେ ଭେଟିଲେ

ହରି ବଳରାମଂକୁ ସେ ନୟନେ ଦେଖିଲେ।୨୨୨।

ଗୁରୁଂକୁ ଦେଖିଣ ପୋୟେ କାଷ୍ଠ ତଳେ ଥୋଇଣ

ନମସ୍କାର କଲେ ଯାଇଂ ଗୁରୁଂକ ଚରଣ ।୨୨୩।

ହରି ବଳରାମେ ଯାଇଂ ଚରଣେ ନମନ୍ତି

ଉଠ ଉଠ ବୋଲିଣ ଗୁରୁ ତାଂକୁ ତକ୍ଷଣେ ତୋଳନ୍ତି ।୨୨୪।

ଦେଖିଲେ ରାମକୃଷ୍ଣଂକର ଅଙ୍ଗ ଧୂଳିରେ ଧୂଷର

ଗାମୁଚ୍ଛା ଘେନି ଅଙ୍ଗ ପୋଛନ୍ତି ବିପ୍ରବର ।୨୨୫।

କାଠ ଗୋଛାମାନ ଗୃହେ ସର୍ବେ ଘେନି ଗଲେ

ସ୍ରାହାନ ଭୋଜନ ବେଗେ ସମସ୍ତେ ସାରିଲେ।୨୨୬।

ୟେମନ୍ତେଣ ଥୋକାୟେକ ଦିନ ବହିଗଲା

ପୁଣି ଗୁରୁଂକର ମନେ ପୁତ୍ରକଷ୍ଟ ପଡ଼ିଲା ।୨୨୭।

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣଂକୁ ଚାହିଂ ଗୁରୁ କହନ୍ତି ବଚନ

ବାଭିୟେ ଆମ୍ଭେ ଯିବୁ ତୀର୍ଥ ଯେ ଫେରିଣ ।୨୨୮।

ମଣି କର୍ଣ୍ଣକାରେ ସ୍ରାହାନ ସାରିବୁ

ମାଧବ ସୁମରି ଆମ୍ଭେ ପ୍ରାଗରେ ଝାସିବୁ ।୨୨୯।

ତେବେ ସିନା ପୁତ୍ର କଷ୍ଟ ଦୁଖ ପାସୋରିବୁ ।୨୩୦।

ୟେହିପରି ଗୁରୁ ଗୁରୁପତ୍ନୀ ଯେ କହିଲେ

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ଦେବ ଯେ ତହୁଂ ମନେ ବିଚାରିଲେ।୨୩୧।

ମୋକ୍ଷ ନ ମାଗି ଗୁରୁ ପୁତ୍ରରେ ମନ ଦେଇ

ମୁଂ ଯେ ପରମ ବ୍ରହ୍ମ ମୋତେ ସେ ନ ଚିହ୍ନଇ।୨୩୨।

ଦଇବୀ ମାୟାରେ ୟେବେ ଗୁରୁ ମୋହ ଗଲେ

କୋଟି ତୀର୍ଥ ମୋହୋ ପାଦରେ ଅଛଇ ଯେ ଭଲେ ।୨୩୩।

ଆଜ ୟେହାନ୍ତ ନିଚୟେ ମୁଂକରିବି ବାରଣ

ଗୁରୁ ଦକ୍ଷିଣା ଦାନ ସ୍ୱରୂପ ମୁଂ ଦେବି ପୁତ୍ର ଦାନ ।୨୩୪।

ମାୟାରେ ବଚନ ଯେ କହନ୍ତି ଅନ୍ୟର୍ଯ୍ୟାମୀ

ଆମ୍ଭନ୍ତ ମେଲାଣି କର ଆହେ ଗୁରୁ ସ୍ୱାମୀ।୨୩୫।

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ କହନ୍ତି ଶାନ୍ତିପନିଂକର ଆଗ

ଗୁରୁ ଦକ୍ଷିଣା ଦେବୁଂ ଆମ୍ଭନ୍ତ ତୁମ୍ଭେ ମାଗ।୨୩୬।

ଦକ୍ଷିଣା ନ ଦିଲେ ବିଦ୍ୟା ନୋହଇ ଯେ ସିଦ୍ଧି

ବିନା ସଂକଳ୍ପେ କି ପ୍ରାପତ ହୋୟେ ରୁଦ୍ଧି ।୨୩୭।

ଗୁରୁ ବୋଇଲେ ତୁମ୍ଭର ଦକ୍ଷିଣା ଦାନ ଧ୍ୟାନ

ତେଣେ ମୋହୋର କିସ ହୋଇବ ପିରୋଜନ।୨୩୮।

କାହାକୁ ଧନ ସଞ୍ଚିବା ପୁତ୍ର ଯେବେ ନାହିଂ

ଗୁରୁଂକ ବଚନ ଶୁଣି ବୋଲନ୍ତି ବେନି ଭାଇ।୨୩୯।

ଦକ୍ଷିଣା ନ ଦିଲେ ବିଦ୍ୟା ପ୍ରାପତ ନୋହୋଇ

କିଛି ଦକ୍ଷିଣା ଗୁରୁ ହେ ଆମ୍ଭକୁ ମାଗ ତୁହି।୨୪୦।

କିସ ଦକ୍ଷିଣା ବାଭିୟେ ମାଗିବି ତୁମ୍ଭଂକୁ

ମାଗିଲେ ନ ପୁଣ ନ ଦିଅ ଆମ୍ଭଂକୁ।୨୪୧।

ଧନ ଦରବେଣ କିଛି କାର୍ଯ୍ୟ ନାହିଂ ହାଦେ ମୁକୁ

ତୋଷମନେ ଯେବେ ଦକ୍ଷିଣା ଦେବ ହୋ ମୁକୁ।୨୪୨।

ଗୁରୁଂକ ନ କହୁଂ ଗୁରୁ ପତ୍ନୀ ଯେ କହନ୍ତି

ଯାହା ମୁଂ ମାଗିବି ତାହା ଦେବ କି ଶ୍ରୀପତି।୨୪୩।

ପଞ୍ଚୁ ପୁତ୍ର ମୋର ଜଳରେ ବୁଡ଼ି ମଲେ

ଗୁରୁ ଦକ୍ଷିଣା କରିଣ ତାହାନ୍ତ ଦେବୁ ଭଲେ।୨୪୪।

କହୁଅଛୁ ବାବୁ ନିରାଧାର ଯେ ତୁମ୍ଭଂକୁ

କହୁଂ କହୁଂ ଶୋକ କଲେ ବେଳୁଂ ଯେ ବେଳକୁ।୨୪୫।

ଗୁରୁପତ୍ନି ୟେହିପରି ବାକ୍ୟ ଯେ କହିଲେ

ଶୁଣି ନାରାୟଣ ତାହା ମନରେ ଜାଣିଲେ ।୨୪୬।

ପୁଣି ସେ ଶାନ୍ତିପନି ବଚନ ଭାଷନ୍ତି

ସାବଧାନ ହୋଇ ଶୁଣ ଆହେ ଶିରୀପତି ।୨୪୭।

କହୁଅଛୁଂ ତୁମ୍ଭନ୍ତ ନିରାଧାର ବାବୁ

ଆଣିଣ ତୁ ମୋହୋର ପଞ୍ଚୁପୁତ୍ର ଦେବୁ ।୨୪୮।

ଆନ ଦକ୍ଷିଣାରେ ମୋର ପିରୋଜନ ନାହିଂ

ନଉଚେତ ତୁମ୍ଭର ପୁରକୁ ଚଳ ଯା ବେନି ଭାଇ।୨୪୯।

ଗୋବିନ୍ଦେ ବୋଇଲେ ତୁମ୍ଭେ ପରମ ପବିତ୍ର ଗୁରୁ

ଅମାନୁଷ ବୃତ୍ତ ସେ ୟେହା କିଂକେ ନ ବିଚାରୁ।୨୫୦।

ଅଶି ବରଷ ହୋଇଲାଣି ଆଦି ପୁତ୍ର ଗଲେ ନାଶଂଇ

ୟେତେବେଳେ ଲୋଡ଼ନ୍ତେ କାହିଂ ଜୀବନ୍ତେ ଆସଇ।୨୫୧।

ଶାନ୍ତିପନି ବୋଇଲେ ବାଭିୟେ ଯେବେ ନୁଆସଇ ତୋହୋର

ନଉଚେତ ତୁମ୍ଭେ ଚଳି ଯାଅ ନିଜ ପୁରେ ।୨୫୨।

ଗୋବିନ୍ଦେ ବୋଇଲେ ଯେବେ ୟେହା ମାଗିଲ ହେ ଗୁରୁ

ଯତନେ ଲୋଡ଼ିବୁ ଆମ୍ଭେ ଯେତେ ଦୂର ପାରୁ।୨୫୩।

ଗୁରୁଂକ ଆଗ୍ୟାଂରେ ତହୁଂ ଚଳିଲେ ଭ୍ରାଥ ବେନି

ମଉଦଧି ତୀରେ ଯାଇ ମିଳିଲେ ରୟଣୀ ।୨୫୪।

ଗୋବିନ୍ଦେ ବୋଇଲେ ସ୍ୱାମୀ ଶୁଣିମା ବଳରାମେ

ତୁମ୍ଭେ ଚଳିଯାଅ ଯା ମଧୁବନ ଆଶ୍ରମେ ।୨୫୫।

ସମୋଦ୍ର ଭିତରେ ଯାଇ ମୁଂ ଦେଖଇ ଗୁରୁକଂର ପଞ୍ଚୁପୁତ୍ରେ

ଆମ୍ଭେ ଥାଆନ୍ତେ ରତ୍ନାକର କିମ୍ପେ କଲାକ ଅନିତ୍ୟେ।୨୫୬।

ବଳରାମ ବିଜେକଲେ ନିଜ ଯେ ଭୁବନେ

ସମୋଦ୍ର ଭିତରେ ଯାଇଂ ପଶିଲେ ମଧୁସୂଦନେ ।୨୫୭।

ରାତ୍ର କାଳେ ପଶନ୍ତି ପୁରେ ପୁରେ ଉନ୍ନେଷି

ଗୁରୁ ପୁତ୍ର ଦେବ ଖୋଜନ୍ତି ଉପନେଷି ।୨୫୮।

ଭ୍ରମନ୍ତେ ଭେଟିଲେ ଦେବ ରତ୍ନାକର ଜଳଧି

ଅନେକ ପୂଜା କଲା ତହିଂ କୃଷ୍ଣଂକୁ ବାରାନିଧି।୨୫୯।

ଅତି କଷ୍ଠୋର କରି ବୋଲନ୍ତି ମଧୁହାରୀ

ଗୁରୁଂକର ପଞ୍ଚୁପୁତ୍ର ଆଣିଅଛୁ ହରି।୨୬୦।

ବରୁଣ ବୋଇଲା ସେ ବୁଡ଼ିଲେ ମହାଜଳେ

ଆନକୁ ଅପଛାତି ଦେଖାଇ ଯମର ବୁଦ୍ଧିବଳେ।୨୬୧।

ଯେଉଣସି ମତେ ନାଶ ଯାନ୍ତି ସର୍ବ ପ୍ରାଣୀ

ଯମର ଭୁବନ ଛଡ଼ା ଥାନ କାହିଂ ପୁଣି ।୨୬୨।

ସଞ୍ଜୀବନୀ ପୁରେ ତୁମ୍ଭେ ଲୋଡ଼ସି ଅନନ୍ତ

ଜନ୍ତୁଙ୍କର ଉପରେ ସେହି ସେ କୃତାନ୍ତ ।୨୬୩।

ରତ୍ନାକର ବଚନେ ସ୍ୱାମୀ ବଇନେତ୍ର ସୁମରି

ଗରୁଡ଼ ପିଠିରେ ସ୍ୱାମୀ ଯାନ୍ତି ବିଜେ କରି ।୨୬୪।

ପଞ୍ଚୁଜନ୍ୟ ଶଙ୍ଖ ପ୍ରଭୁ କରିଣ ଯେ ଧୁନି

ମିଳିଲେକ ନାରାୟଣ ଭୁବନ ସଞ୍ଜୀବନୀ ।୨୬୫।

ଅନେକ ପାପୀ ଜନନ୍ତ ନାଶକର ଦିଅଇ ଶାସ୍ତି

ଜଗନ୍ନାଥଙ୍କ ଦ୍ରଶନେ ସର୍ବ ହୋଇଲେ ମୋକ୍ଷ ଗତି ।୨୬୬।

ଗରୁଡ଼ଧ୍ୱଜ ଦେଖି କରି ସେ ନାଶକର ଦଇବତ

ପାଦାଅର୍ଘ୍ୟ ଦେଇଣ କେଶବ ଚରଣେ କଲା ପ୍ରଲମ୍ବିତ।୨୬୭।

ଚରଣ ପଖାଳି ସେ ଉଦେକ ଜଳ ବନ୍ଦେ

ଆସ୍ତାନେ ବିଜେ କରାଇଲା ପରମ ସାନନ୍ଦେ।୨୬୮।

ବହୁତ ବିନୟ ଭାବେ ନାଶକରି ପରିଣାମି

ଅନେକ ଯୁଗେ ହେଲା ବିଜୟେ ନାହିଂ ସ୍ୱାମୀ।୨୬୯।

ତୋତେହେଂ କାରଣ କରି ତରିଲେ ବହୁତ ପାପୀ

ସଂସାର ତାରଣ ନାଥ କହିଲୁ ଅଦ୍ୟାପି ।୨୭୦।

ତୁ ଦେବ ସୟଳ ସଂସାର ଜନ ଚିନ୍ତା

ବୁଡ଼ିଲା ମେଦିନୀ ଦେବ ତୁହି ସେ ଉଦ୍ଧାରନ୍ତା ।୨୭୧।

କାହିଂକି ସେ ୟେଥିକି ବିଜୟେ କି ମୋତେ ଅନଗୃହ

କହିବା ହେଉ ଜଗତ ତାରଣ ମୋତେ କେବଣ ସନ୍ଦେହ।୨୭୨।

ଶୁଣ ହୋ କୃତାନ୍ତକ ବୋଲନ୍ତି ଦାମୋଦର

ଅତି ଅନୀତି କଥା ଆମ୍ଭେ ଶୁଣିଲୁଂ ତୋହୋର ।୨୭୩।

ଆୟୁଷ ସରିଲା ପ୍ରାଣୀନ୍ତ ହରିବୁନା ଯୁଗତେ

ବାଳୁତ କୁମର ହରିଅଛୁ କେଉଣହିଂ ମତେ।୨୭୪।

ତୁହି ସେ ଅଟୁ ଯମ ତୁହି ସେ ଅଟୁ ଧର୍ମ

ତୁ ଦଣ୍ଡଧାରୀ କିମ୍ପା କଲୁ ଅନୀତି କରମ ।୨୭୫।

ନାଶକର ବୋଇଲା ତୁମ୍ଭେ ଶୁଣିମା ଶିରୀପତି

ମୁହିଂ କିମ୍ପେ ରାଜ୍ୟେ ଦେବ କରିବି ଅନୀତି।୨୭୬।

ସ୍ୱାମୀ ମାତା ରେତ ପିତା ବୀର୍ଯ୍ୟରୁ ଉପୁଜାଇ ସନ୍ତତି

ପୁରୁଷ ଭ୍ରମରେ ସିନା କରଇ ଅନୀତି ।୨୭୭।

ଅବିଚାରେ ସେ ଯେତେବେଳେ ଛାଡ଼ଇ ବୀର୍ଯ୍ୟ

ଆପଣେ ଆପଣେ ନାଶ କରଇ ତନୁଜ ।୨୭୮।

ଯୋଗେଣ ବୀର୍ଯ୍ୟ ଯେତେବେଳେ ଦିଅଇ ମଣିଷ

ସେ ପୁତ୍ର କିମ୍ପେ ହୋଇବ ଅଳପ ଆୟୁଷ।୨୭୯।

ଯେତେବେଳେ ସ୍ତ୍ରୀ ହୁଅଇ ରଜବତୀ

ଶୃଙ୍ଗାର ଉପେକ୍ଷିବ ସପତ ଦିନ ରାତି।୨୮୦।

ସ୍ୱାମୀ କୁକର୍ମ ବୋଲି କରି ଯେବଣ ପୁରୁଷ

ନାଶ ପାନ ଯୁଗତେ କରଇ ନିରାଶ।୨୮୧।

ନାଶକର ପୁରୁଷ ସେ ଯେ ଜାଣଇଂ କାଳ ବେଳା

ଅଯୋଗେ ସ୍ତିରୀ ପୁରୁଷ କରଇ ୟେକ ମେଳା।୨୮୨।

ଦିବସେ ଶୃଙ୍ଗାର କରଇ ଯେହୁ ଇଚ୍ଛା

ପୁରୁଷ ମେଣ୍ଟି ନୁଆରିଲେ ତାହାର ଯେ କକ୍ଷା।୨୮୩।

ଦିବସ ଶୃଙ୍ଗାର ଉପୁଜଇ ଯେବଣ ବୀର୍ଯ୍ୟ

ଅଳପ ଆଷ୍ୟ ତାର ଲେଖା କରଇ ଦେବରାଜ।୨୮୪।

ସ୍ୱାମୀ ରାତ୍ର ଅଟଇ ଯେ ବତିଶ ଦଣ୍ଡ ଷୋଳ ଘଡ଼ି

ସାତ ସାତ ଦଣ୍ଡେ କାଳ ପୁରୁଷଂକ ପଡ଼ଇ ଧାଡ଼ି।୨୮୫।

ସ୍ୱାମୀ ପ୍ରଥମ ଘଡିରେ ଯେବେ କରଇ ଶୃଙ୍ଗାର

ଜନ୍ମ ହୋଇଲେ ସେ ପୁତ୍ର ହୋଇବ ଅପହାର।୨୮୬।

ଚାରି ଦଣ୍ଡରେ ଯେବେ ହୋଅଇ ସନ୍ତତି

ବରଷକେ ସେ ପୁତ୍ର ହୋଅଇ ପ୍ରାଣେ କ୍ଷତି।୨୮୭।

ପାଞ୍ଚ ଦଣ୍ଡରେ ଯେବେ ରହଇ ନିଜ ଧାତୁ

ବିଶାଶୟେ ବରଷର ଚାରି ଭାଗେ ପ୍ରାୟେ ମୃତୁ ।୨୮୮।

ଛଡ଼ ଦଣ୍ଡର ମଧ୍ୟେ ରହଇ ଯେବେ ବାଳ

ତରୁଣ ବୟସେ ତାର ଅବଶ୍ୟ ହୁଅଇ କାଳ ।୨୮୯।

ଯେବେ ବୀର୍ଯ୍ୟ ରହଇ ସାତ ଦଣ୍ଡର ମଧ୍ୟେ

ସେ ପୁତ୍ର ନାଶ ଯାଇ ପଞ୍ଚାଶ ଅବଦେ ।୨୯୦।

ଆଠ ଦଣ୍ଡରେ ଯେବେ ଉପୁଜଇ ବାଳ

ସେ ପୁତ୍ର ପ୍ରାଣ ଯାଇ ସତୁରି ବରଷର ।୨୯୧।

ଦଣ୍ଡ ଦଣ୍ଡରେ ଯେବେ ଉପୁଜଇ ସନ୍ତତି

ତହିଂ ସନ୍ତତି ଉପୁଜିଲେ ଅଶି ବରଷ ବ୍ରତନ୍ତି ।୨୯୨।

କୃଷ୍ଣ ଶୁକଳ ଯୁଗ ଅବଦ ଲେଖି

ସପତ ଦଣ୍ଡ ଭେଦି ତିଥି କାଳ ହୋୟେ ଲକ୍ଷି ।୨୯୩।

ସ୍ୱାମୀ ପ୍ରଥମ ସାତ ଦଣ୍ଡେ ଯେବେ ଉପୁଜଇ ସନ୍ତତି

ଅଳପ ଆୟୁଷ ହୋଇ ସେ ବହୁତ କାଳ ନ ବ୍ରତି ।୨୯୪।

ମଧ୍ୟ ସପତ ଦଣ୍ଡେ କାମ ଚନ୍ଦ୍ର କଳା

ଜାଣିଣ ପଣ୍ଡିତେ ଯେବେ ଉପୁଜାନ୍ତି ବଳା ।୨୯୫।

ଆୟୁଷ ବର୍ଧୁତଧନ ସନ୍ତାନ ବର୍ଧମାନଇ

ତାହାନ୍ତ ଆଇଷ ଦିଅଇ ଚାରି ଅହିବ୍ରତଇ ।୨୯୬।

ପାଞ୍ଚ ସହସ୍ର ଛଅଶ ସତାଣୋଇ

ୟେତେକ ଦିନ ସେହୁ ବ୍ରତିଥାଇ ।୨୯୭।

ସ୍ୱାମୀ ପ୍ରଥମ ସାତ ଦଣ୍ଡରେ ହୋଅଇ ଯେ ଦୋଷୀ

ତହୁଂ ସାତ ଦଣ୍ଡରେ ଯେ ହୋଅନ୍ତି ନିର୍ଦ୍ଦୋଷୀ ।୨୯୮।

ସ୍ୱାମୀ ପାହାନ୍ତିକି ସାତ ଦଣ୍ଡ ରାତ୍ର ଥାଉଂ

ତହିଂର ଦୋଷ ଅଶେଷ ବୋଲି ଦେବ କହୁଂ ।୨୯୯।

ଭୋ ପ୍ରଭୁ ଅନେକ ପୁରୁଷ ଦୋଷେ ନାଶ ଯାନ୍ତି ପ୍ରାଣୀ

ମୋତେ ଦୋଷ ସେ ଯେ ଦିଅନ୍ତି ନ ଜାଣି ।୩୦୦।

ସଂସାରକୁ ଦୋଷ ଯେ ଦେବା କି ନିମନ୍ତେ

ସତ୍ୟେଣ ବେନି ଯୁଗ ଗଲାନି ଧର୍ମ ଅର୍ଥେ ।୩୦୧।

ଦ୍ୱାପରେ ହୋଇଲେ ଦେବ ରଙ୍ଗା ଅବତାର

ଧର୍ମ ଲଙ୍ଘି କଲ ଅବିକ୍ଷଣେ ପରଦାର ।୩୦୨।

ତୋହୋର କଲା କୃତ୍ୟ ଆବର କାହାକୁ ଦୋଷ ଦେବି

ରାତ୍ର ଦିବସ ନ ମାନିଲୁ ତୁ ମାନିତୀ ଗଉରୋବୀ ।୩୦୩।

ଅନୁକ୍ଷଣେ ଶୃଙ୍ଗାର ତ କଲୁ ହୋ ଶ୍ରୀବଚ୍ଛି

ଆପଣେ ଲଙ୍ଘିଲୁ ଦେବ ଦୋଷ ଯେ ନ ବାଛି ।୩୦୪।

ନିତ୍ୟକର୍ମ ପୁରୁଷ ହୋଇ ଦେବ କଲୁ ତୁ ଅନୀତି

ପରମ ବିଷ୍ଣୁ ଦେବ ସବୁରି ଦେହେ ବ୍ରତି ।୩୦୫।

ସ୍ୱାମୀ ଆପଣେ ନ ବିଚାରି କୋପ କରୁ ମୁକୁ

ସମସ୍ତେ ତ ଘୋଡ଼ାଇଲେ ତୋହୋର କଥାକୁ ।୩୦୬।

ନାୟେକ ଯେଉଂଣ ଦେଶେ ହୋଇବ ଅନାଚାରୀ

କଳିଯୁଗ ଜନନ୍ତ କେ ପାରିବ ତିଆରି ।୩୦୭।

କୃତାନ୍ତକ ବଚନେ ଯେ ବୋଲନ୍ତି ଅନନ୍ତ

ଅଳପ ଦୂରକୁ ମୁହିଂଟି କଲଇଂ ଅକୃତ୍ୟ ।୩୦୮।

କାଶୀ ନଦୀଠାରୁ ରୁଦ୍ର ନଦୀ ପରିଯନ୍ତେ ଯେତେ

ପରଦାରା ଦୋଷ ନ ଲାଗିବ ତେତେ ଦୂରହିଂ ପରିଯନ୍ତେ ।୩୦୯।

ୟେଥେ ପରଦାରା ଅର୍ଜିଲୁ ଆମ୍ଭେ ପାପ

ୟେ ଖଣ୍ଡିକ ଛାଡ଼ିବୁ ତୁ ନ କରିବୁ କୋପ  ।୩୧୦।

ପରଦାରା ହରଣ ହୋଇଲେ ଅନ୍ୟ ଠାବେ

ତହିଂକି ଶାସ୍ତି ଦେବୁ ତୁ ନାଶକର ଯମଦେବେ ।୩୧୧।

ଚଉବିଂଶ କୋଷ ୟେ ଯେ ଦକ୍ଷିଣ ଦ୍ୱାରିକା

ପରଦାରା ହରଣ ଦୋଷ ନାହିଂ ୟେଥେ ୟେକା ।୩୧୨।

ଯମ ବୋଇଲେ ସ୍ୱାମୀ ହେ ତରିଲେ ବହୁତ ପାପୀ

ସଂସାରକୁ କାରଣ ନାଥ ତୁ କଲୁ ତ ଅଦ୍ୟାପି ।୩୧୩।

ତୁ ଦେବ ସୟଳ ସଂସାର ଜନ ରଖନ୍ତା

ବୁଡ଼ିଲା ମେଦିନୀ ଦେବ ତୁହି ସେ ଉଦ୍ଧାରନ୍ତା ।୩୧୪।

ହେ ବୁଧ ଜନେ ମୋତେ ନ କରିବା କୋପ

ସର୍ବ ମଙ୍ଗଳା ଆଗ୍ୟାଂୟେ ମୋତେ ୟେସନେକ ସରୂପ ।୩୧୫।

ଯାହା ମୋତେ କହିଲେ ପ୍ରସନ୍ନେ ହେଙ୍ଗୁଳା

ଜଙ୍ଖେର ପୁର ବାସୀ ଶ୍ରୀଚଣ୍ଡୀ ସାରୋଳା ।୩୧୬।

ସେ ରାତ୍ରେ ବୋଇଲେ ମୁହିଂ ଲିହଇ ଦିବସେ

ଯମ ପୁରାଣ କହିଲି ବିସ୍ତାରିଣ ଶାସ୍ର ବିଶେଷେ ।୩୧୭।

ମାନବେ ମେଣ୍ଟିବେ କି ଯାହା ଜଗନ୍ନାଥେ ଭିଆଇଲେ

ଶୂଦ୍ରମୁନି ସାରୋଳା ଦାସ ଆଗ୍ୟାଂୟେ ବଞ୍ଚାଇଲେ  ।୩୧୮।

ବଦନ୍ତି ଅଗସ୍ତି ସେ କୁମ୍ଭ ଋଷି ବଚ୍ଛି

ଜଗନ୍ନାଥେ ବୋଇଲେ ମୋ ଭ୍ରାଥମାନେ କାହିଂ ଅଛି ।୩୧୯।

ବଦୟନ୍ତି ପୁରୁଷୋତ୍ତମ ଶାନ୍ତିପନି ପଣ୍ଡାୟେ ଆମ୍ଭର ଗୁରୁ

ତାହାଂକର ପୁତ୍ର ଆମ୍ଭର ଭ୍ରାଥ ଆମ୍ଭେ ସେ ନିମନ୍ତେ ଲୋଡ଼ୁ ।୩୨୦।

ତାହାନ୍ତ ଆମ୍ଭକଇଂ ଦେବୁ ହୋ ନାଶକର

ତେଣୁ କରି ଆମ୍ଭେ ତ ଅଇଲୁ ତୋର ପୁର ।୩୨୧।

ଯମ ବୋଇଲା ମୁଂ ଯେ ଜାଣଇ ସମସ୍ତ

ଯହିଂର ନିମନ୍ତେ ମୁଂ ଆଣିଲି ଗୁରୁଂକ ପଞ୍ଚୁପୁତ ।୩୨୨।

ସ୍ୱାମୀ ସତ୍ୟ ଯୁଗେ ସମ୍ପଦ ନାମେଣ ନୃପତି

ନାରାଜେ ନାଶ କଲା ୟେକ ବ୍ରହ୍ମଯତି ।୩୨୩।

ୟେବେ ଦଣ୍ଡ ପାଉଅଛି ବାଇଶି ଲକ୍ଷ ବରଷ

ଶିମୂଳୀ ବୃକ୍ଷେ ବାନ୍ଧି କାଟଇ ତାହାର ମାୟେଂସ ।୩୨୪।

ସେ ମୋହୋର ଦଣ୍ଡ ପାଉଅଛି ବଡ଼ ଦୁଖ

ମୁଂ ଶାସ୍ତି ଦେଇ ତାକୁ ହୋଇଲି ବିମୁଖ ।୩୨୫।

ସ୍ୱାମୀ ତ୍ରେତୟା ଯୁଗରେ ରାଜା ଜଳତରଙ୍ଗ

ତମ୍ବାର ଭାଣ୍ଡେ ପୂରୋଇ ୟେହାଂକର ଅଙ୍ଗ ।୩୨୬।

ନବଲକ୍ଷ ବରଷ ହେଲାନି ମୁଂ ୟେହାକୁ ଦେଲିନି ୟେଡ଼େ ଶାସ୍ତି

ସ୍ତିରୀ ହତ୍ୟା କଲା ୟେ କଉଶିକ ନୃପତି ।୩୨୭।

ୟେଡ଼େ ବଡ଼ ରାଜାକୁ ମୁଂ ଦେଲଇଂ ବହୁତ ଶାସ୍ତି

ୟେସନେକ ସମ୍ପାଦ କହିଲେ ଯମ ଯେ ନୃପତି ।୩୨୮।

ସ୍ୱାମୀ ତୋହୋର ଦରଶନେ ମୁକତି ହୁଅନ୍ତୁ ତିନି ରାୟେ

ୟେହାଂକ ନିମନ୍ତେ ଆଣିଲି ତୁମ୍ଭର ଗୁରୁଂକର ତନୟେ ।୩୨୯।

ୟେହେ ଶୁଣି ଜଗନ୍ନାଥେ ଗଲେକ ବହନ

ଯାଇଂ ହୋଇଲେ ଜଳତରଙ୍ଗ ସନ୍ନିଧାନ  ।୩୩୦।

ସମ୍ପାଦନ୍ତେ ଜଳତରଙ୍ଗ ଦେଖିଲେ ଜଗନ୍ନାଥ

ନାରାୟଣ ଦ୍ରଶନେ ସେ ପାଇଲେ ବିଷ୍ଣୁପଥ ।୩୩୧।

ପୁଷ୍ୟେକ ରଥେ ବସାଇ ନେଲେ ବିଷ୍ଣୁଗଣେ

ବଇକୁଣ୍ଠ ଭୁବନେ ନେଇ ବସାଇଲେ ତତକ୍ଷଣେ  ।୩୩୨।

କୃତାନ୍ତେକ ଅଗ୍ରତେ କେଶବ କହିଲେ

ବହନ ଯିବୁ ଆମ୍ଭେ ଗୁରୁ ପୁତ୍ରନ୍ତ ପାଇଲେ ।୩୩୩।

କରପତ୍ର ଯୋଡ଼ିଣ ସେ କହଇ ନାଶକର

ଭାଇମାନେ ଅଛନ୍ତି ତୁମ୍ଭର କଞ୍ଚନ ଦେଶର ।୩୩୪।

କାଶୀଶ୍ୱର ଦେଶେ କାଶୀ ନାମେ ନଦୀ

ପ୍ରୟାଗ ନଦୀରୁ ଅଇଶାନ୍ୟ ମୂର୍ତ୍ତି ଭେଦି ।୩୩୫।

ବଇଡୁର୍ଯ୍ୟ ପର୍ବତେ ମଳୟନିଳ ଶଇଳ

କାଶୀଶ୍ୱର ନାମେ ତହିଂ ଲିଙ୍ଗ ଯେ ସୁଢଳ ।୩୩୬।

ଗୁପତ ତୀର୍ଥ ସେ ୟେକାନ୍ତ ବାଣରାସୀ

ଅଭୋଗ ଲିଙ୍ଗ ସେ ବିଜେ ଦକ୍ଷିଣ କାଶୀ ।୩୩୭।

ସେ ତୀର୍ଥ ଭିତରେ ଥାନ୍ତି ପଞ୍ଚୁଭ୍ରାଥେ

ଚଉର୍ଯ୍ୟ କର୍ମେ ସେ ବ୍ରତନ୍ତି ଦେବ ନିତ୍ୟେ ।୩୩୮।

ଯେବଣ ଦ୍ରବ୍ୟ ସେ ନିଅନ୍ତି ଚୋରି କରି

ବାଣ୍ଟନ୍ତି ଧନ୍ୟ ଦ୍ରବ୍ୟ କରନ୍ତି ଭାଗ ଚାରି ।୩୩୯।

କାଶୀ ଦେବତାନ୍ତ ଦିଅନ୍ତି ଭାଗ ବେନି

ପାଞ୍ଚେହେଂ ବ୍ରତନ୍ତି ଦେବ ବେନି ଭାଗ ଘେନି ।୩୪୦।

ଜଗଦ ଜମନିକ ବେନି ସେନାପତି

ରାଇ ଆଗ୍ୟାଂ ଦିଲା ତାଂକୁ କୃତାନ୍ତ ନୃପତି ।୩୪୧।

ବ୍ରାଘ ବାହାନେ ତୁମ୍ଭେ ଚଳ ୟେହିକ୍ଷଣ

ଗୁରୁ ପଞ୍ଚୁପୁତ୍ରେ ତୁମ୍ଭେ ବେଗ କରି ଆଣ  ।୩୪୨।

ଆଗ୍ୟାଂ ପରମାଣେ ସେ ଚଳିଲେ ନାଶକର ଚାର

କୁମାରନ୍ତ ଭେଟିଲେ ସେ କାଶୀ ନଦୀ ତୀର ।୩୪୩।

ମାୟାରେ ସାଧବେ ସେ ହୋଇଲେ ଯମଦୂତେ

ଅନେକ ରତ୍ନ ଆଭରଣେ ଯାଉଛନ୍ତି ପଥେ ।୩୪୪।

ଟସକର ବୃତ୍ତ ଦେଖିଲେ ଧନ ଦ୍ରବ୍ୟ

ଆବର ନିର୍ଭୟ ଭୁଜ ଦିଶଇ ସଭାବ ।୩୪୫।

ରହ ରହ ବୋଲି ଓଗାଳିଲେ ପାଞ୍ଚ ଭାଇ

କରେଣ ମୂଷଳ କୋଠାର ବୁଲାଇ ।୩୪୬।

ବୋଲନ୍ତି ଯମଦୂତେ ଅଟୁ ଆମ୍ଭେ ବିଦୁ

ବିଶେଷେ ବେଦାଧ୍ୟାୟୀ ଆବର ବିପ୍ର ସାଧୁ।୩୪୭।

ଚଉର୍ଯ୍ୟେ ବୋଇଲେ ତୁମ୍ଭେ ଅଟ ସଜ୍ଜନ

ଆମ୍ଭେ ଟସକର ଅଟୁଂ ହରୁଂ ପର ଧନ ।୩୪୮।

କୋପେଣ ଯମଦୂତେ ପ୍ରହାର କଲେ କରଘାତେ

ବେନି ପ୍ରହାରେ ସେ ଛିଡ଼ିଲେ ପଞ୍ଚୁ ଭ୍ରାଥେ ।୩୪୯।

ଆକ୍ରଷଣମତେ ଆଣିଲେ କୋପ କରି

ବ୍ରାଘ ପିଠିରେ ବସାଇଲେ କର ଧରି ।୩୫୦।

ମୋହେ ବନ୍ଧନ କରି ଗୁରୁଂକ ପଞ୍ଚୁପୁତ୍ର ଘେନି

ତକ୍ଷଣେ ପ୍ରବେଶ ହୋଇଲେ ଭୁବନ ସଞ୍ଜୀବନୀ ।୩୫୧।

ନିର୍ଧୁମ ଅଗ୍ନି ଜାଣି ସେ ପୁତ୍ରକଂର କାୟେ

ଯମ ଛାମୁରେ ଦେଇଣ ସେ ପ୍ରଣପତ୍ୟ ହ୍ୱନ୍ତି ପଦ୍ମପାୟେ ।୩୫୨।

ଅନେକ ଭୂଷଣ ଅଳଂକାର ଆଭରଣ କଲେ କୁମରଂକୁ

କର ଧରି ନାରାୟଣେ ଓହ୍ଲାନ୍ତି ତଳକୁ ।୩୫୩।

ଯମର ଆସ୍ତାନ ତେଜି ତିନି ପାବଚ୍ଛର ତଳେ

ଦେଖି ପଣ୍ଡୁ ନିଜ କର ଦିଲାକ କପାଳେ ।୩୫୪।

ପଣ୍ଡୁଂକୁ ଦେଖିଣ ପୁଚ୍ଛିଲେ ଦେବ ହରି

ଆସ ଆସ ପିତା ବୋଲି କେଶବ କୋଳ କରି ।୩୫୫।

ନାରାୟଣ ବୋଇଲେ ସୋମବଂଶ ଚକ୍ରବ୍ରତୀ

ମଧ୍ୟଭୁବନେ ସୋମବଂଶୀ ପଞ୍ଚୁ କଟକେ ଆଧିପତି  ।୩୫୬।

ପ୍ରାଣତ୍ୟାଜ ହୋଇଲା ସତୁରି ବରଷଇ

କେଉଣ ପାତକେ ୟେହାନ୍ତ ଆସ୍ତାନେ ନ ବସାଇ ।୩୫୭।

କରପତ୍ର ଯୋଡ଼ି ଛାମୁରେ କହଇ ଯମ

ବ୍ରହ୍ମହତ୍ୟା କଲା ସ୍ୱାମୀ ନାଶିଲା ତପୋଧନ ।୩୫୮।

ଅଗ୍ନିକା ମହାଋଷି ମୃଗୁଣୀ ସଙ୍ଗେ ମେଳେ

ନାରାଜେ ମାଇଲା ଋଷି ଶୃଙ୍ଗାରର କାଳେ ।୩୫୯।

ସ୍ୱାମୀ ଇଶ୍ୱର ଦେବତା ଯେ ବ୍ରହ୍ମହତ୍ୟା କଲା

ତାହାଂକର ହତ୍ୟା ପୁଣି ମେଣ୍ଟଣ ନ ଗଲା ।୩୬୦।

ଗୋବିନ୍ଦେ ବୋଇଲେ ହୋ ୟେ ମୋହୋର ଧର୍ମତାତ

ଆମ୍ଭର ଦେଖନ୍ତେ ଖଣ୍ଡଣ ହେଲା ପାପମାନନ୍ତ ।୩୬୧।

ଯମ ବୋଲଇ ହୋ ୟେ ହୋଇଲାନି ମୋକ୍ଷ

କାରଣକୁ କଥାୟେ ୟେହାଂକର କରିବା ଶ୍ରୀବଚ୍ଛ ।୩୬୨।

ଯୁଝେଷ୍ଠିଙ୍କ ଅଗ୍ରତେ କହିବା ଦେବ ଯାଇ

ବ୍ରହ୍ମହତ୍ୟା ଦୋଷ ପିତାର ଖଣ୍ଡନ୍ତୁ ପାଞ୍ଚ ଭାଇ ।୩୬୩।

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ବୋଇଲେ ହୋ କେଉଣ ପୁଣ୍ୟ କଲେ

ପିତା ମୋକ୍ଷ ହୋଇବ କେଉଣ ତୀର୍ଥ କଲେ ।୩୬୪।

ଯମ ବୋଇଲେ ପୁତ୍ର ଯେବେ ଧାରାତୀର୍ଥ କରଇ

ବଂଶେ କଳଂକ ଥିଲେ ସର୍ବ ଦୋଷ ହରଇ ।୩୬୫।

ନୋହିଲେ ବ୍ରହ୍ମଗ୍ୟାନ ପାରଇ ଯେବେ ସାଧି

ରାଜୁସି ଯାଗ କଲେ ପ୍ରାପତ ହୋୟେ ଋଦ୍ଧି ସିଦ୍ଧି ।୩୬୬।

ପଣ୍ଡୁ ବୋଇଲେ ସ୍ୱାମୀ ମୋତେ ଅନଗୃହ କର

ମୋହୋର ଅବସ୍ଥା କହ ଯୁଝେଷ୍ଠି ଆଗର ।୩୬୭।

ରାଜୁସି ଯାଗ କରି ଅନ୍ନ ଦାନ ସେ ଦିଅନ୍ତୁ

ଋଷିଗଣମାନେ ଆସି ଅଗ୍ନି ପ୍ରବୋଧନ୍ତୁ  ।୩୬୮।

ଗୋବିନ୍ଦେ ବୋଇଲେ କହିବା ରାୟେ ଆଗେ

ତବ ପାତକ ଧଂସାଇବି କରି ମହାଯାଗେ ।୩୬୯।

ଆହୋ ନାଶକର ୟେ ଯୁଝେଷ୍ଠି ଦେବଂକର ପିତା

ଆମ୍ଭର ଅଟନ୍ତି ୟେ ଗୁରୁ ପରମ ଦେବତା ।୩୭୦।

ଆଜହୁଂ ଆମ୍ଭେ ବାବୁ ବସାଇବୁଂ ଆସ୍ତାନେ

ଭୃତ୍ୟ ପ୍ରାୟେ ହୋଇ ଖଟିଥିବୁ ସନ୍ନିଧାନେ ।୩୭୧।

ଯମ ବୋଇଲା ମୋତେ ଛାୟା ଶାପ ଦିଲା

ବାମ ପାଦେ ମୋର ଗଳୁତ କୁଷ୍ଠବ୍ୟାଧି ଯେ ହୋଇଲା ।୩୭୨।

ରାଜୁସି ଯାଗ ଯେବେ କରିବେ ପଣ୍ଡୁନାନେ

ମୋହୋର ବ୍ୟାଧି ନାଶ ଯିବ ପଣ୍ଡୁର ପରସନ୍ନେ ।୩୭୩।

ସ୍ୱାମୀ ତୁମ୍ଭର ପ୍ରସନ୍ନେ ମୁଂ ପଣ୍ଡୁଂକୁ ହୋଉଛି ଭଗତା

ରାଜୁସି ଯାଗ ନ କଲେ ଦେବି ମୁଂ ଅବସ୍ଥା ।୩୭୪।

ୟେହା କହି ଅନେକ ରତ୍ନ ଆଭରଣ କଲେ ଯେ ପଣ୍ଡୁଂକୁ

ଯମ ଦେବତା ଦଣ୍ଡ ଧରି ଘେନିଗଲେ ଆସ୍ତାନ ଉପରକୁ ।୩୭୫।

ଆସ୍ତାନେ ବିଜେ କଲେ ବିଚିତ୍ରବୀର୍ଯ୍ୟର ତନୟେ

ପ୍ରତକ୍ଷେ ଦିଶନ୍ତି ସେ ଦୁତୀଇନ୍ଦ୍ର ପ୍ରାୟେ ।୩୭୬।

ଗୁରୁ ପଞ୍ଚପୁତ୍ର ଘେନି ବିଜୟେ ଜଗୁସାଇଂ

ଆସନ୍ତି ଜଗମୋହନ ଯମ ଆସ୍ତାନୁଂ ଓହ୍ଲାଇ ।୩୭୭।

ଅନେକ ପାପୀଜନେ ପାଉଥିଲେ ଶାସ୍ତି

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ଦ୍ରଶନେ ସେ ପାଇଲେ ମୋକ୍ଷ ଗତି ।୩୭୮।

ସମସ୍ତ ଜନମାନଂକର ଶାସ୍ତି କେଶବ କଲେ ରକ୍ଷା

ପାଇଲେ ଧର୍ମଗତି ଯେ ଯାହାର ଇଚ୍ଛା  ।୩୭୯।

ଗୁରୁ ପଞ୍ଚୁପୁତ୍ର ଘେନିଣ ମନେ ତୁଷ୍ଟି

ବିଜୟେ ଜଗମୋହନ ଖଗେଶ୍ୱର ପିଠି ।୩୮୦।

ଯମ ଦେବତା ଯେ ଶତସହସ୍ର ପ୍ରଣପତ୍ୟ

ସଦା ଅନଗୃହ କରିବା ମୋତେ ଜଗତଭୂତ ।୩୮୧।

ଜଗନ୍ନାଥେ ବୋଇଲେ ତୁମ୍ଭେ ଶୁଣିମା ନାଶକର

ଆମ୍ଭର କଥାୟେ ରହୁ ତୋହୋର ଭୁବନର ।୩୮୨।

କଳିଯୁଗେ ନାଶ କରିବୁ ଯେ ସଂସାର ଜନଂକୁ

ଅନେକ ପାତକ କରାଇବୁ ମାନୁଷଂକୁ ।୩୮୩।

ଶ୍ରୀମହାଭାରଥ ଯେ ଶୁଣନ୍ତି ୟେକମନେ

ତୋହୋର ଦଣ୍ଡେ ଝିଘାଂସ ନୋହିବେ ରାଜନେ ।୩୮୪।

ସ୍ୱାମୀ ନିତି ପ୍ରତି ପଢନ୍ତି ଶୁଣନ୍ତି ଯେ ତୁମ୍ଭର ଚରିତ

ସେ ଲୋକ ଅଟନ୍ତି ନା ପରମ ପବିତ୍ର  ।୩୮୫।

ସ୍ୱାମୀ ଅନେକ ହତ୍ୟା କଲେ ଶାନ୍ତିପନି ପଞ୍ଚୁ ପୁତ୍ରେ

ସ୍ୱାମୀ ତୁମ୍ଭରେ ମୁକତି ସେ ହୋଇଲେ ପଞ୍ଚୁ ଭ୍ରାଥେ  ।୩୮୬।

ୟେ ମହାଭାରଥ ଯେ ପଢ଼ନ୍ତି ଶୁଣନ୍ତି ୟେକଚିତ୍ତେ

ତୋହୋର ତୁଲ୍ୟେ ତାକୁ କରିବାକ ନିତ୍ୟେ।୩୮୭।

ୟେତେକ ଚେତେଇ ଦିଲେ ଯମ ଦେବତାଂକୁ

ଚଳିଲେ ପୁରୁଷୋତ୍ତମ ଅବନ୍ତୀ ଭୁବନକୁ ।୩୮୮।

ଅପୁତ୍ରିକ ହୋଇଣ ଯେ ବ୍ରାହ୍ମଣ ଶାନ୍ତିପନି

ପ୍ରାଗେ ଝାସିବେ ବୋଲି ସଜ ହୋଇଥିଲେ ପତିପତ୍ନୀ ।୩୮୯।

ମକର ମାସ ଶୁକ୍ଳପକ୍ଷ ଚନ୍ଦ୍ରବାର ଚଉଠି

ରେବତୀ ନକ୍ଷତ୍ର ଅନ୍ତେ ଅଶ୍ୱିନୀ ନକ୍ଷତ୍ର ଭେଟି ।୩୯୦।

ତଇତିଳ ନାମେ କରଣ ସାଧ୍ୟ ନାମରେ ଯେ ଯୋଗ

ମକର ସଂକରାନ୍ତିକି ଚଉବିଂଶ ଦିନ ଭୋଗ ।୩୯୧।

ବେଳ ମଧ୍ୟାହ୍ନ ଅଢାଇ ପ୍ରହର ହୋଇଅଛି

ଗୁରୁ ପଞ୍ଚୁପୁତ୍ର ଘେନି ଯାଇ ବିଜୟେ ଶ୍ରୀବଚ୍ଛି ।୩୯୨।

ତାଳୁରେ ଚୂଳ ହୃଦେ ପଦକ ବାହେ ବଧୁଲୀ ବାହୁଟି

ଖେଳନ୍ତା ସିଂଘ ଜାଣି କୁମର ପାଞ୍ଚଗୋଟି ।୩୯୩।

ଧନୁ ଅର୍କ ଜାଣି ବଦନ ବିକାଶି

ଧାତିକାରେ ଗୁରୁ ପୁତ୍ର ଘେନି ପ୍ରବେଶ ହୋଇଲେ ହୃଷିକେଶୀ ।୩୯୪।

ଶ୍ରୀଭୁଜେ ଧରିଣ ଅଛନ୍ତି ଦେବ ଅଚ୍ୟୁତେ

ପୁତ୍ର ସମର୍ପିଲେ ଦେବ ଗୁରୁଂକ ଅଗ୍ରତେ ।୩୯୫।

ଦେଖିଣ ଆଶ୍ରିଯ ଯେ ହୋଇଲେ ଶାନ୍ତିପନି

ଉଠିଣ ବ୍ରାହ୍ମଣ ପୁତ୍ରନ୍ତ କୋଳ କଲେ ଘେନି ।୩୯୬।

ଦେଖିଣ ଶାନ୍ତିପନି ହୋଇଲେ ପରମ ତୁଷ୍ଟି

ପାସୋରିଲେ ମନୁ ସେ ପୁତ୍ର ହରଣ କଷ୍ଟି।୩୯୭।

ପୁତ୍ର ସମର୍ପିଣ ଯେ ଦେବ ଦଇତାରି

ଅନ୍ତରୀକ୍ଷେ ଗଲେ ଦେବ ବଇନେତ୍ରେ ବିଜେ କରି ।୩୯୮।

ବ୍ରାହ୍ମଣ ବୋଇଲା ଯେ ବ୍ରାହ୍ମଣୀ ମୁଖ ଚାହିଂ

ୟେ କଥା ଅଗୋଚର ଲାଗିଲା ଆମ୍ଭକଇଂ।୩୯୯।

ମାୟା ମୋହେ ପଡ଼ି ମୁଂ ଅନ୍ଧକାର ହୋଇଲି

ଧାତୁବାଦ ପୁରୁଷନ୍ତ ମୁଂ ଚିହ୍ନି ନୁଆରିଲି  ।୪୦୦।

ପରମଗତି ଯେବେ ମାଗନ୍ତି ପୁରୁଷୋତ୍ତମେ

ୟେହି ଦେହ ଘେନି ଥାଆନ୍ତି ନା ଜନ୍ମେ ଜନ୍ମେ ।୪୦୧।

କର୍ମକୁ ସନ୍ତାପି ବିପ୍ର ହୋଇଲାକ ତୂନୀ

ସଞ୍ଚିଲା ଗୃହବାସ ପୁତ୍ର ଭାରିଯାନ୍ତା ଘେନି ।୪୦୨।

ନିଚିନ୍ତେ ଗୃହବାସ ସେ କରଇ ଦ୍ୱିଜବର

ଜଗନ୍ନାଥ ଦ୍ରଶନେ ତାର ଦୁର୍ଗତି ଗଲା ପାର ।୪୦୩।

ହେ ବୁଧଜନେ ଜଗନ୍ନାଥଂକୁ କର ସେବା

ଯମ ଅର୍ଗଳ ଭାଞ୍ଜିବାକୁ ସେହି ସେ ବରଦାତା ।୪୦୫।

ନାନା ତୀର୍ଥ କରିବାକୁ ଦୂରାନ୍ତର ନ ଯା

ଜଗନ୍ନାଥ ନାମ ଗୋଟି ହୃଦରେ କର ପୂଜା ।୪୦୬।

ସ୍ରାହାନେ ହରଷ ଦ୍ରଶନେ ହରଷ

ରଣେ ହରି ବଣେ ହରି ଜଗନ୍ନାଥ ନାମ ଘୋଷ ।୪୦୭।

ଯଶୋବନ୍ତୀର ନନ୍ଦନ ହରି ଯଦୁକୁଳ ନାହା

ନୀଳେନ୍ଦିଦଳ ପୁଷ୍ୟବର୍ଣ୍ଣ ଶଙ୍ଖଚକ୍ର ବାହା  ।୪୦୮।

ଦ୍ରଶନେ ମୋକ୍ଷଦାତା ପ୍ରସନ୍ନେ ପାପ ଧ୍ୱଂସା

ବାଞ୍ଛିତ ଗୁଣନିଧି ପୂରାଅ ମନୀଷା ।୪୦୯।

ଯାହାରେ ସେ ନାଶଗଲା ନାଶକର ଦର୍ପ

ମୃତୁ ପୁତ୍ର ଆଣିବାକୁ ଯାହାର ପରତାପ ।୪୧୦।

ସଂସାରକୁ ବାଟ ଦେଖାଇଲେ ସତ୍ୟପଣେ

ସେବାକଲେ ୟେମନ୍ତେଟି କରଇ ନାରାୟଣେ ।୪୧୧।

ଜଗତ କାରଣ ନାଥ କଇଚ୍ଛା ଜଗଜ୍ଜେଠୀ

ହୃଦଗତେ ସମ୍ପାଦନ କର ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ନାମ ଗୋଟି ।୪୧୨।

ସର୍ବଦା ଆନନ୍ଦ ନାଥ ଦେବ ଜଗନ୍ନାଥ

ମୋକ୍ଷଗତି ପୁରୁଷ ୟେ ସକଳ ପୁରୁଷାର୍ଥ ।୪୧୩।

କମଳାର ବଲ୍ଲଭ ନାଥ କରୁଣାମତ୍ସଳ

କରୁଣା କରିବାକୁ ୟେହି ସେ ଆଦିମୂଳ ।୪୧୪।

ଶ୍ରୀମହାଭାରଥ ହୃଦପଦ୍ମେ ଘୋଷି ଲାଭ

ବଇକୁଣ୍ଠ ପୁରେ ସ୍ଥାନଟି ଦିଅନ୍ତି ପଦ୍ମଲାଭ ।୪୧୫।

ଶ୍ରୀ ମଧ୍ୟପର୍ବ ଶାହୋସ୍ର ସଙ୍ଗତେ

ମୁହିଂ ୟେହା ରଞ୍ଚାଇଲି ସଂସାର ଜନ ହିତେ ।୪୧୬।

ତୁଳୁସାର ବଲ୍ଲଭ ପଦ୍ମପାଦେ ନିତ୍ୟେ ସେବି

ଶରଣ ମାଗଇ ଯେ ସାରଳା ଦାସ କବି ।୪୧୭।

ଶ୍ରୀଚଣ୍ଡୀ ସାରୋଳା ଜଙ୍ଖେର ପୁର ବାସୀ

ତାହାର ଚରଣେ ମୁଂ ନିରନ୍ତରେ ଘୋଷି ।୪୧୮।

ଶ୍ରୀ ଜଗନ୍ନାଥଙ୍କର ପଦ୍ମପାଦେ କର ଲୟେ

ଶ୍ରୀ ଜଗନ୍ନାଥଙ୍କର ନାମ ଗୋଟି ମୂଳମନ୍ତ୍ର ହୋୟେ  ।୪୧୯।

ଶ୍ରୀ ଜଗନ୍ନାଥ ସୁମର ନରେ ନଥାଉ ଦୁର୍ଗତି

ଶ୍ରୀ ଜଗନ୍ନାଥ ସ୍ମରେ ନରେ ଖଣ୍ଡିବ ବିପତ୍ତି ।୪୨୦।

ଶ୍ରୀ ଜଗନ୍ନାଥ ନାମ ଗୋଟି ପ୍ରାଣର ମୋକ୍ଷଦାତା

ଶ୍ରୀ ଜଗନ୍ନାଥ ସ୍ୱାମୀ ଅଭୟେ ବରଦାତା  ।୪୨୧।

ଶ୍ରୀ ଜଗନ୍ନାଥ ନାମ ନରେ ନିରନ୍ତରେ ଅଭ୍ୟାସ

ଶ୍ରୀ ଜଗନ୍ନାଥଂକ ପଦ୍ମପାଦେ ଶରଣ ଶୂଦ୍ରମୁନି ସାରୋଳା ଦାସ ।୪୨୨।୮୩୬୦।

ବିଲଂକ ଦେଶର ରାଜା ଯେ ବଇବସୁତ ମନୁ

ପାଦାର୍ଘ୍ୟ ଦେଇ ପୂଜିଲେ ଘଟଋଷି ତନୁ ।୧।

ଧୂପ ଦୀପେ ନଇବେଦ୍ୟ ଯେ ମୁନିଂକି ବନ୍ଦାଇଲେ

କୋଟିୟେ ସୁବର୍ଣ୍ଣ ନେଇ ଚରଣ ତଳରେ କୁଢାଇଲେ ।୨।

ନବତନ ବସ୍ର ପୁଣ ସହସ୍ରେକ ଦେଇ

ମୁନିଂକ ଚରଣ ତଳେ ନମଇଂ ନରସାଇଂ ।୩।

ଶ୍ରୀମହାଭାରଥ ୟେ ପୁରାଣ ଅମୃତମୟ ସାର

ଶ୍ରବଣେ ଶୁଣନ୍ତେ ଶାନ୍ତି ହୋଇବ ମୋହୋର ଶରୀର ।୪।

କଳ୍ପାସୁର ବଧ ଅନ୍ତରେଣ ଯେଉଂ କଥା

ୟେଥି ଉତ୍ତାରେଣ କିସ ହୋଇଲା କହ ମୋତେ ବ୍ରହ୍ମବେତ୍ତା  ।୫।

ରାଜାର ବିନୟ ଭଗତିଭାବ ଦେଖି

ପୁରାଣ ପୋଥି ଫେଡିଣ କହନ୍ତି ବ୍ରହ୍ମବତ୍ସି  ।୬।

ୟେକମନ ହୋଇ ତୁ ହୋ ଶୁଣିମା ନରପତି

ପୁରାଣ ପୋଥିଘେନି କହନ୍ତି ବ୍ରହ୍ମଯତି ।୭।

ତୁ ଯେ ପଚାରିଲୁ ରାୟେ ମଧ୍ୟପର୍ବର ବାରତା

ସନ୍ତୋଷ ଚିତ୍ତରେ ତୁଯେ ଶୁଣ ମହାରଥା  ।୮।

କୁରୁମ ପର୍ବତ ବୋଲିଣ ୟେକଇ ଗିରିବରେ

ସୁରନଦୀ ବୋଲି ଯେ ବହଇ ୟେକଧାରେ ।୯।

ତହିଂର ପଛିମେ ୟେକ ନଗ୍ରେକ ଅଛଇ

କରମଣ୍ଡଳ ବୋଲିଣ ନଗ୍ର ନାମ ଅଟଇ ।୧୦।

ତହିଂର ନରେନ୍ଦ୍ର ଯେ କୃତଶେଖର ରାୟେ

ମନ୍ତ୍ରୀ ନାମ ତାର ବିରୁପାକ୍ଷ ହୋୟେ ।୧୧।

ପୁତ୍ର ନାମ ତାର ଅଟଇ ନୀଳଶେଖର

ହାଥୀ ରଥୀ ସଇନି ତାର ଅଛଇ ଅପାର  ।୧୨।

ଅନେକ ସମ୍ଭରେ ରାଜା ରାଜ୍ୟ କରୁଥାଇ

କାହାରି ସଙ୍ଗତେ ଦ୍ୱନ୍ଦ ବାଦ ନ କରଇ ।୧୩।

ଦୋହିତା ଗୋଟିୟେ ତାର ସୁରେଖା ନାମେ ବାଳୀ

ଅନେକ ଯତ୍ନେ ନୃପତି ତାକୁ ପ୍ରତିପାଳି ।୧୪।

ଥୋକାୟେକ ଦିନେ ଦୋହିତା ହୋଇଲା ନବଯୁବା

ସୁନ୍ଦର ପଣକୁ ପଟାନ୍ତର ଦେବା ।୧୫।

ରତିକି ସମାନ ସେ ଅଟଇ ସୁନ୍ଦରୀ

ମୁଖ ଦିଶଇ ତାର ନିର୍ମଳ ଚନ୍ଦ୍ର ପରି ।୧୬।

ହାଥ ପାଦରେଣ ତାର ଶଙ୍ଖ ପଦ୍ମ ଚିହ୍ନ ଅଛଇ

ରୂପଗୋଟି ତାର ତ୍ରିଭୁବନ ମୋହଇ ।୧୭।

ଅଧର ଅରୁଣ ଉଇଂଲା ପ୍ରାୟେକ ଦିଶଇ

ସିଂଘମଝା ପ୍ରାୟେକ ଅଣ୍ଟାଗୋଟି ହୋଇ ।୧୮।

ଆୟ ଅଳଂକାର ତାର ଅଙ୍ଗରେ ନାଇ ଥାଇ

ଅପୂର୍ବ ସୁନ୍ଦରୀ ତାକୁ ତୁଲାଇତ ନାହିଂ   ।୧୯।

ଦେଖି କୃତଶେଖର ଯେ ବିଚାରଇ ମନେ

ଦୋହିତା ଯୁବା ହୋଇଲା କରିବି କେସନେ ।୨୦।

ୟେକାନ୍ତେ ମନ୍ତ୍ରୀକି ଯେ ରାଇଣ କହିଲେ

ମେଢ ଗୋଟାୟେ ତୋଳାଅ ବୋଲିଣ ବୋଇଲେ  ।୨୧।

ରାଜାର ବଚନେ ଯେ ବିରୂପାକ୍ଷ ମନ୍ତ୍ରୀ ଗଲା

ବିଚିତ୍ର ଲେଖନ କରି ମେଢେକ ଭିଆଇଲା ।୨୨।

ରାଜାରେ ଛାମୁରେ ମନ୍ତ୍ରୀ ଜଣାଇଲା ଯାଇଂ

ମେଢଗୋଟି ଭିଆଣ ହୋଇଲା ଗାସାଇଂ ।୨୩।

ଶୁଣି ବେଗେ କୃତଶେଖର ରାଜା ଚଳିଗଲା

ମେଢର ଭିତରେ ଯେ ସବୁ ବୁଲିଣ ଦେଖିଲା ।୨୪।

ସୁନ୍ଦର ଦେଖି ରାଜା ମନ୍ତ୍ରୀକି ପୁଚ୍ଛଇ

ନୋହିଲେ କି ବିରୂପାକ୍ଷ ତୋର ନାମ ହୋଇ ।୨୫।

ପୁତ୍ର ନୀଳଶେଖରକୁ ବୋଲେ ନୃପବର

ସୁରେଖା ବାଳୀକୁ ନେଇ ରଖ ୟେ ମେଢର ଭିତର ।୨୬।

ପୋଇଲି ପରିବାରୀୟେ ଝିଅ ସଙ୍ଗେ ଥାନ୍ତୁ

ନାନା କଉତୁକେ ତାର ମନକୁ ରଞ୍ଜନ୍ତୁ ।୨୭।

ୟେମନ୍ତ ଆଗ୍ୟାଂ ଦେଇ ନୃପତି ଚଳିଗଲେ

କନ୍ୟାକୁ ନେଇଣ ମେଢ ଭିତରେ ରଖିଲେ ।୨୮।

ୟେମନ୍ତେ ଥୋକାୟେକ ଦିନ ବହିଗଲା

ଅନେକ ଦେଶରେ ରାଜା ବର ଖୋଜାଇଲା ।୨୯।

ଦୁହିତା ସମାନେ ବର କାହିଂ ନ ପାଇଲେ

ଫେରି ଦୂତମାନେ ଆସି ରାଜାନ୍ତ କହିଲେ ।୩୦।

ବିସ୍ମୟ ହୋଇ ରାଜା ଭାଳଇ ନିରନ୍ତରେ

ଦୁହିତାକୁ ବିଭା ମୁହିଂ କରିବି କାହାରେ ।୩୧।

ମନେ ମନେ ମହାରାଜା କରଇ ବିଚାର

ଦୁହିତା ବିଭା ନ କଲେ ମୋତେ ନାହିଂ ପ୍ରତିକାର  ।୩୨।

ଭାଳୁଥାଇ ରାଜା ମନେ କାହାକୁ ନ କହି

ନିତି ପ୍ରତିଦିନ ରାଜା ମୃଗୟାକୁ ଯାଇ ।୩୩।

ବରାହ ବ୍ରାଘ ହରିଣ ଶୟମ୍ବର ମାରଇ

ଅନେକ ସମ୍ବରେ ରାଜା ରାଜ୍ୟ କରୁଥାଇ ।୩୪।

ରାଜାର ପରସାଦେ ପ୍ରଜାୟେ ବଡ଼ ସୁଖୀ

ବାଟିକା ଭୂମିରୁ ପାଞ୍ଚ ଚିନା ସୁବର୍ଣ୍ଣ ନିଅଇ ଲେଖି ।୩୫।

ପରଜା ଗୁହାରି ଯେ ବୁଝଇ ଆପଣେ

କାହାରି ଠାରେ ବିମୁଖ ନ ଧରଇ ମନେ ।୩୬।

ନିଚିନ୍ତେଣ ରାଜ୍ୟ କରଇ କୃତଶେଖର

ଦୁହିତାର କଥା ଭାଳୁଥାଇ ସେ ମନର  ।୩୭।

ୟେମନ୍ତେଣ ଦେଖ ଆହୋ ବିଧାତାର କୃତ

ଦୁହିତା କର୍ମେ ଯାହା ଲେଖିଛି ଦଇବତ  ।୩୮।

ବଇଶାଖ ମାସ ଶୁକ୍ଳପକ୍ଷ ତୃତୀୟା ଶନିବାର

ରୋହିଣୀ ନକ୍ଷତ୍ର ବୃଷ ଚନ୍ଦ୍ର ୟେକ ମେଳର ।୩୯।

ଶୋଭନ ନାମେ ଯୋଗ ଯେ ଗର ନାମେ କରଣ

ସାଧକ ତାର ରାଜାକୁ ଅଟଇ ସେହୁ ଦିନ ।୪୦।

ସେ ଦିନ ନାରଦ ଋଷି ବୀଣା କନ୍ଧରେ ପକାଇ

କଳି ଧୋକଡ଼ି ମୁଣିକି ମୁନି କାଖେ ଛନ୍ତି ଲାଇ ।୪୧।

ବେଦ ଧୁନି କରି ମୁନି ହୋଇଲେ ବାହାର

କଳହପ୍ରିୟ ମୁନି ନ ରହନ୍ତି ୟେକ ଠାବରେ ।୪୨।

ସ୍ୱର୍ଗରୁ ଓହ୍ଲାଇ ମୁନି ମଞ୍ଚକୁ ଅଇଲେ

ଅନେକ ରାଜ୍ୟ ଭ୍ରମି କୃତିଶେଖର ରାଜ୍ୟରେ ମିଳିଲେ ।୪୩।

ମୁନିଂକି ଦେଖି କୃତଶେଖର ରାଜନ

ନମସ୍କାର କଲା ଯାଇଂ ମୁନିଂକ ଚରଣ ।୪୪।

କଲ୍ୟାଣ କରିଣ ଯେ ବସିଲେ ମୁନିବର

ରାଜ୍ୟ ଦେଖି ପ୍ରଶଂସଇ ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କ କୁମର ।୪୫।

ରାଜବିଧି ଚରଚାମାନ ସମସ୍ତ ପଚାରିଲେ

ସମସ୍ତ ଭଲ ବୋଲି ଯେ କୃତଶେଖର କହିଲେ ।୪୬।

ପୁତ୍ର ନୀଳଶେଖର ବେଗ ହୋଇ ଅଇଲା

ମୁନିଂକ ଚରଣେ ସେ ଯେ ଓଲଗି ଶୋଇଲା ।୪୭।

ଅନେକ କଲ୍ୟାଣ ଯେ କଲେ ତପୋବନ୍ତ

ଧନ୍ୟ ଧନ୍ୟ ରାଜା ତୋର ଅଟଇ ଜୀବତ ।୪୮।

ମନ୍ତ୍ରୀ ବିରୂପାକ୍ଷକୁ ବହୁତ ପ୍ରଶଂସିଲେ

ୟେମନ୍ତେଣ ମୁନି ଥୋକାୟେ ବେଳ ତହିଂ ଥିଲେ  ।୪୯।

ରାଜାକୁ ମେଲାଣି ମାଗି ବାହାର ହୋଇଲେ

ବୀଣା ବାଇ ମନଦଣ୍ଡେ ବେଗେ ଚଳିଗଲେ ।୫୦।

ମେଢର ପାଖ ଲାଗି ଯାଉଛନ୍ତି ମୁନି

ମେଢେ ଥାଇ ଦେଖିଲା ତା କୃତଶେଖର ନନ୍ଦିନୀ ।୫୧।

ମୁନିଂକି ଦେଖିଣ ବାଳୀ ବୋଲଇ ୟେଣିକି ଅବଧାନ କର

ମୋହୋର ମନର ବେଦନା କହିବି ତୁମ୍ଭର ଛାମୁର  ।୫୨।

ୟେମନ୍ତ ଶୁଣିଣ ମୁନି ଅବଧାନ କଲେ

ତତକ୍ଷଣେ ଯାଇଣ ଯେ ଭିତରେ ରହିଲେ ।୫୩।

ସୁରେଖା ଆସି ମୁନିଂକି ନମସ୍କାର କଲେ

ମନବାଞ୍ଛା ସିଦ୍ଧ ହେଉ ବୋଲିଣ ବୋଇଲେ ।୫୪।

କଲ୍ୟାଣ କରିଣ ଯେ ବୋଲନ୍ତି ମୁନିବର

ରୂପ ଦେଖି ପ୍ରଶଂସା କରନ୍ତି ଅପାର ।୫୫।

ଅହିଅ ସୁଲକ୍ଷଣୀ ଗୋ ହୁଅସି ନନ୍ଦିନୀ

ବହୁତ ପୁତ୍ରବନ୍ତୀ ତୁହି ହୁଅ ଗୋ ତରୁଣୀ  ।୫୬।

ବିଷ୍ଣୁର ନନ୍ଦନ ଯେ ହୋଉ ତୋର ବର

ୟେହା ଶୁଣି ସୁରେଖା ଯେ କହଇ ଉତ୍ତର ।୫୭।

ଆଜଯାୟେ ମୁନି ମୁହିଂ ବିଭା ହୋଇନାହିଂ